بریده‌هایی از کتاب شب سراب

چو شو گیرم خیالش را در آغوش سحر از بسترم بوی گل آید

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش

آدمیزاد حتی قدرت تحمل افکار و اعمال خودش را ندارد، می‌ترکد، منفجر می‌شود

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر وه که با خرمن مجنون دل افکار چه کرد ساقیا جام میم ده که نگارنده غیب نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد

کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رقیبان پرتو حُسن تو گوید که تو در خانه مایی

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت بغمزه مسئله‌آموز صد مدرس شد

خیلی‌ها هستند یاد نمی‌دهند، بخیلند، همیشه فن آخر را برای خودشان نگه می‌دارند،

پیر بشی اما عاجز نشی!

ضایع مساز رنج و دوای خود ای طبیب دردیست درد ما که مداوا نمی‌شود

همیشه زن کوچک‌تر از شوهرش بوده. بوده که بوده، غلط بوده، احمقانه بوده، برای همین این همه زن بیوه دور و برمان پُر شده است. شوهر پیر و پاتال مُرده زن جوان آواره شده، بچه‌های نیم وجبی سرگردان شدند!