بریده‌هایی از کتاب رشد و افزایش عزت نفس

تقویت منفی اساساً یک فرایند حل مسئله است. کسی که درد می‌کشد و می‌خواهد احساس بهتری داشته باشد، به دنبال عمل یا فکری می‌گردد که دردش را تخفیف دهد. وقتی فکر یا رفتاری را پیدا می‌کند که درد را کاهش می‌دهد، آن را به عنوان یک راه‌حل موفق برای یک مشکل خاص بایگانی می‌کند. وقتی آن مشکل دوباره پیش بیاید، او دوباره به سراغ راهبرد مقابله‌ای موفقش می‌رود.

گاه می‌توان با تجسم کردن موفقیتهای بزرگ، نجات یا فرار را تصور کردن، و یا افکار ساده در مورد حل مسئله، احساس درماندگی را کاهش داد.

اگر انتقاد با عصبانیت یا طرد از سوی والدین (تهدید طرد یا طرد واقعی) همراه باشد، تأثیر زیادی خواهد داشت. عصبانیت و طرد، پیغامی غیرقابل تردید را به کودک می‌دهند: «تو بدی، و من تو را دوست ندارم.» از آنجا که این ترسناک‌ترین چیزی است که ممکن است کودک بشنود، قطعاً آن را به خاطر خواهد سپرد. مدتها پس از گذشت جریان، کودک همچنان این احساس عمیق که مشکلی دارد را به خاطر می‌آورد. منتقد نیز از همین احساس اشکال استفاده می‌کند تا در قالب یک بالغ از نظر روانی به فرد ضربه بزند.

بی‌ثباتی در رفتار والدین را تجربه می‌کنند، اغلب شدیداً احساس گناه می‌کنند. آنها احساس می‌کنند کار بدی کرده‌اند، ولی چون هیچ‌وقت از قوانین سر درنمی‌آورند، نمی‌دانند چه کاری کرده‌اند.

. فراوانی حرکات بیانگر منع‌کننده. فراوانی پیغامهای منفی والدین روی احساس اولیه ارزشمندی اثر می‌گذارد

مطرح کردن مکرر نقاط قوت یک ضرورت است، زیرا عزت نفس فرد زمانی آسیب دیده است که یک مرجع قدرت (والد) مکرراً به احساس ارزشمندی او حمله می‌کرده است. بنابراین لازم است مرجع قدرت دیگری (درمانگر) آن‌قدر بر تکرار کردن نقاط مثبت او ادامه دهد تا اثر آن برنامه‌ریزی اولیه از بین برود

آیا درست است که تو همیشه کارها را خراب می‌کنی؟ در تک تک کارهایت؟ هیچ کاری را هیچ‌وقت درست انجام نمی‌دهی؟» ۲. سوالاتی که برچسب‌زنی اشتباه را آشکار می‌کنند: «آیا درست است که نمره ۱۵ گرفتن یعنی تو کارها را خراب می‌کنی؟» ۳. سوالاتی که فقدان شواهد را آشکار می‌کنند: «در این مورد که مردم فکر می‌کنند تو کارها را خراب می‌کنی چه شواهدی داری؟»

به منتقد گوش می‌دهیم چون این کار کاملاً پاداش‌دهنده است. عجیب به نظر می‌رسد، ولی منتقد به ما کمک می‌کند برخی نیازهای اساسی خود را برآورده کنیم، و گوش کردن به حملات شدید او می‌تواند تقویت‌کننده باشد.

حرکات منع‌کننده اساساً ترسناک و طردکننده‌اند. کودکی که او را دعوا می‌کنند یا کتک می‌زنند، عدم پذیرش والدین را با تمام وجود احساس می‌کند. او برای مدتی آدم بدی است. چه هشیارانه و چه به صورت ناهشیار، کودک می‌داند والدینش منبع تغذیه جسمانی و احساسی او هستند. اگر طرد شود و او را از خانه بیرون بیندازند، خواهد مرد. برای کودکان، پذیرش والدین، مسئله مرگ و زندگی است. کودک تجربه بد بودن را با تمام وجود احساس می‌کند چون این خطر وحشتناک را به همراه دارد که همه حامیانش را از دست بدهد.