بریده‌هایی از کتاب باد در میان پرده‌ های اتاق می‌ وزید

وقتی انسان تلاش می‌کند تا از یک مخمصه بیرون بیاید، احساس تنهایی و بیچارگی به او دست می‌دهد. هرچقدر هم که تلاشش را بیشتر می‌کند، احساس تنهایی و بیچارگی هم بیشتر می‌شود. بیشتر تلاش‌های ما دست و پا زدن‌های بیهوده هستند. دست و پا زدن انسان را در باتلاقی که در آن گیر کرده است بیشتر فرو می‌برد. گاهی کاری نکردن بهترین کاری است که یک فرد گرفتار می‌تواند انجام دهد

به اعتقاد فروید علت میل ما به زندگی کردن وجود مرگ است، ولی این دیدگاه هم نمی‌تواند ترس از مرگ را کم کند و باعث بشود به‌جای اینکه از مرگ بترسیم، از او بابت دادن شور زندگی به ما متشکر هم باشیم. چون انسان چنین لطفی را اصلاً در وجودش احساس نمی‌کند. تنها چیزی که احساس می‌کند، ترس این است که مرگ در نهایت می‌خواهد زندگی را از ما بگیرد.

ما انسان‌ها تا گم نشویم، به فکر پیدا کردن خودمان نمی‌افتیم.

عمر هر انسانی سه قسمت خواهد داشت. قسمت اول در اشتباهات می‌گذرد. قسمت دوم هم در تلاش برای جبران اشتباهات قسمت اول خواهد گذشت و از قسمت سوم، زندگی شروع می‌شود. انسان احساس می‌کند که در رابطه با درونش، چیزی مهم برای دانستن وجود ندارد و همه‌چیز برایش ساده به نظر می‌رسد، ولی اصلاً این‌طور نیست. همه‌چیز از پیچیدگی، ساده به نظر می‌رسد. در آخر باید به دو چیز اعتراف کنم، اول اینکه خطرناک‌ترین سفر، سفر به درون است و دوم اینکه جستجو در درون به اندازهٔ عمر خود آدمی زمان‌بر است. پایان

راهی که در ذهن، مسدود باشد، انسان هرگز در دنیای بیرون هم در آن پا نخواهد گذاشت. هر مرزی قبل از اینکه در بیرون وجود داشته باشد، اول از همه باید در ذهن کشیده شود.

البته چند تا کتاب روانشناسی هم برای شما تجویز می‌کنم.

البته چند تا کتاب روانشناسی هم برای شما تجویز می‌کنم.

پزشک: جمله‌ای که گفتم از آلبر کامو نبود. جمله، من‌درآوردی بود. ظاهر فریبنده و زیبایی دارد، ولی از اساس غلط است. می‌دانید چیست، ظاهر همیشه فریبنده است و تمام زورش را می‌زند تا ما به حقایق پشتش پی نبریم. نمی‌خواهم بگویم که شما فقط گول ظاهر زیبای این جمله را خورده‌اید، در واقع کسی که به حقیقت پی نبرده است، نمی‌تواند درست را از نادرست تشخیص دهد. کسی که خود را دوست دارد، خودش را شکنجه نمی‌کند. جملهٔ ساخته گی‌ام از نظر انسان‌های سردرگم و آدم‌هایی با درونی پر از تناقض درست است.

تغییر شدید افکار با طوفان درونی همراه است. از طوفان نباید ترسید. فقط باید به این فکر کرد که در پایان آسمان درون آبی می‌شود

سی سالم که شد، احساس کردم با شیب تندی به سمت یکنواختی در زندگی در حال پیش‌روی هستم. با اینکه همه‌چیز داشتم، احساس می‌کردم انگار چیزی یا چیزهایی در زندگی‌ام کم است.

به آب و آتش زدن‌های شما به‌خاطر ترس از خودتان است، نه عشق و علاقه به خودتان. چیزی که از خودتان ساخته‌اید، امیال و آرزوهایی که در سر دارید باعث و بانی ترس‌های‌تان است. اگر آنها نبودند، ترسی هم در کار نبود.

کسی که حقیقت آزارش می‌دهد، فقط دروغ است که می‌تواند آرامش کند

آدم‌ها از دور آدم به نظر می‌رسند.

اگر کسی دوستت داشته باشد، هرجور که شده خودش را به تو می‌رساند. اصلاً فرقی هم نمی‌کند زنده باشد یا مرده. اگر هم مرده باشد، به خوابت می‌آید.

خوش به حال قدیمی‌ها. قدیم‌ها هر کسی که کم می‌آورد و می‌برید می‌توانست دلش را به دریا بزند و راه بیابان را در پیش بگیرد.

شما فیلم جادو در نور ماه ساختهٔ وودی الن را دیده‌اید؟

با دور شدن و فاصله گرفتن، چیزی از یاد آدم نمی‌رود. اتفاقاً برعکس، بیشتر به یاد می‌آوری، بیشتر به یادت می‌آیند.

هرچند که همیشه رأی اکثریت ملاک است، ولی تاریخ را اقلیت‌ها می‌سازند.

با هر انسانی که در عشق شکست می‌خورد، یک گام از انسانیت دور می‌شویم، چون عشق، انسانیت را در انسان زیاد می‌کند.

همه دوست دارند اول شوند، ولی هیچ‌کس حاضر نیست اولین باشد.