بریده‌هایی از کتاب باد در میان پرده‌ های اتاق می‌ وزید

میلی را که سرکوبش می‌کنیم، دل‌مان آن را بیشتر می‌خواهد. چون میلی که سرکوب شود، با شدت بیشتری برمی‌گردد. این یک اصل قابل قبول است. میل سرکوب‌شده، تا فرصت گیر می‌آورد علیه ما شورش می‌کند.

در اوج احساس آزادی، سروکلهٔ ترس هم پیدا می‌شود تا جلوی پیشروی‌تان را بگیرد.

انسان ادعایش می‌شود که از حیوان برتر است. البته به نظرم برتری‌اش در سؤالاتی است که از خودش می‌کند و صد البته هم که به جواب نمی‌رسد. مثلاً این سؤال که هدف از زندگی کردن چیست؟ تا زمانی که در ذهن سؤال وجود داشته باشد، آرامشی هم در کار نخواهد بود. گاهی به جواب نرسیدن هم می‌تواند کشنده باشد.

وارد جمعیت که می‌شوم، احساس تنهایی می‌کنم و زمانی که تنها می‌شوم، ذهنم شلوغ‌ترین جای دنیاست.

وابستگی‌ها از نظر ما ممکن است که عیب و ایرادی نداشته باشند، ولی از نظر دنیا اشتباهات غیرقابل بخشش و گذشتی هستند.

وقتی انسان نمی‌تواند خودش را تحمل کند، همه‌چیز هم برایش تحمل‌ناپذیر می‌شود.

دو نوع فرد تنها داریم. یکی که هیچ‌کسی را ندارد و تکلیفش با خودش مشخص است. دومی کسی است که دوروبرش پر از آدم است، ولی از بس که دوروبری‌ها ناامیدکننده‌اند، تنها بودن را به بودن با آنها بودن ترجیح می‌دهد. تنهایی‌ای که این فرد احساس می‌کند، تنهایی غیرقابل‌تحمل‌تری است.

توی بوق و کرنا کرده‌اند که ما انسان‌ها در حال پیشرفت هستیم. اگر داریم پیشرفت می‌کنیم، پس جهت آن به کدام سمت است؟ عمرمان که نسبت به صد سال پیش کمتر شده است. از لحاظ روانی هم، ضعیف‌تر و وابسته‌تر و خشن‌تر شده‌ایم. شاید هم منظورشان از پیشرفت این است که ما یک میلیون سال دیگر بتوانیم به سیارهٔ دیگری سفر کنیم و در آنجا زندگی را با بدبختی و کپسول اکسیژن ادامه دهیم. اشتباه انسان اینجاست که پیشرفت اختراعات خود را با پیشرفت خودش یکی می‌انگارد.

به تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن ... .. که شبی نخفته باشی به درازنای سالی

اجازه بدهید حرف آخرم را اول بزنم، رسیدنی در کار نیست. چیز مجهولی را که در زندگی جستجو می‌کنیم، نخواهیم یافت. اگر هم به آن برسیم، سریع رهایش می‌کنیم و بعد به خودمان می‌گوییم، این همانی نبود که دنبالش می‌گشتم. یافته‌های ما برای مدت کوتاهی دوام می‌آورند. همه‌چیز گذراست. ما چیزی را به‌دست نمی‌آوریم، ما فقط مثل یک قطار سریع‌السیر با سرعت هرچه تمام‌تر از کنارش رد می‌شویم.

انگار که در هر دردی، تسکینی وجود دارد و در هر تسکینی، دردی پنهان است.

هرچند که همیشه رأی اکثریت ملاک است، ولی تاریخ را اقلیت‌ها می‌سازند

ما زندگی نمی‌کنیم، ما مردگانی هستیم که نفس می‌کشیم. باید بگویم خیلی وقت است که نفسم هم درست و حسابی بالا نمی‌آید. دو سال است که قلبم گرفته است. تا حالا شده است قلب‌تان بگیرد و نفس‌تان خوب بالا نیاید؟

هر چیزی که بخواهد انسان را ناامید بکند، او را امیدوارتر می‌کند

ما زندگی نمی‌کنیم، ما مردگانی هستیم که نفس می‌کشیم.

هر چیزی که بخواهد انسان را ناامید بکند، او را امیدوارتر می‌کند و هر چیزی که بخواهد او را بترساند، او را شجاع‌تر می‌کند.

این جملهٔ آلبر کامو را چقدر قبول دارید؟: هیچ‌کس به اندازهٔ خودم، خودم را دوست ندارد و هیچ‌کس هم به اندازهٔ خودم، خودم را عذاب نمی‌دهد.

هنر اول نه موسیقی است، نه رقص و نه سینما؛ هنر اول، زندگی کردن است و مثل هر هنر دیگری باید آن را آموخت و در نهایت در آن استاد شد.

بعضی‌وقت‌ها بهتر است دیگران ما را قضاوت کنند. چون معمولاً ما انسان‌ها برای ارزیابی و شناخت دقیق خود وقت نمی‌گذاریم. ولی دیگران این کار را خوب بلدند. آدم‌ها بیشتر دیگران را تجزیه و تحلیل می‌کنند تا خودشان را. این را از من بپذیرد، زمانی که شخص تصمیم جدی به اصلاح خود بگیرد، دیگر زمانی برای انتقاد از دیگران پیدا نمی‌کند.

بعضی‌وقت‌ها بهتر است دیگران ما را قضاوت کنند. چون معمولاً ما انسان‌ها برای ارزیابی و شناخت دقیق خود وقت نمی‌گذاریم. ولی دیگران این کار را خوب بلدند. آدم‌ها بیشتر دیگران را تجزیه و تحلیل می‌کنند تا خودشان را. این را از من بپذیرد، زمانی که شخص تصمیم جدی به اصلاح خود بگیرد، دیگر زمانی برای انتقاد از دیگران پیدا نمی‌کند.