بریده‌هایی از کتاب باد در میان پرده‌ های اتاق می‌ وزید

وارد جمعیت که می‌شوم، احساس تنهایی می‌کنم و زمانی که تنها می‌شوم، ذهنم شلوغ‌ترین جای دنیاست.

از نظر من بدترین چیز، انتظار طولانی برای حادثهٔ ترسناکی است که اصلاً مشخص نیست در آینده اتفاق بیفتد یا نه.

مادر می‌گفت: زمانی عاشق یک نفر هستی که در نبودش، بیشتر از اینکه به قیافه‌اش فکر کنی، به یاد خوبی‌هایش بیفتی.

بارها در زندگی احساس کردم که دنیا هوای انسان‌های خوب را دارد.

کمتر انسانی پیدا می‌شود که به کاری که می‌کند اعتقاد راسخ داشته باشد. همیشه ترس‌مان از اعتقادات‌مان بیشتر بوده است.

هنر اول نه موسیقی است، نه رقص و نه سینما؛ هنر اول، زندگی کردن است و مثل هر هنر دیگری باید آن را آموخت و در نهایت در آن استاد شد.

افراد دارای رنج روحی، بیشتر به دوران گذشته و کودکی خود فکر می‌کنند. زیگموند فروید به این پدیده «بازگشت» می‌گفت. به نظرم بازگشت در مورد یک جامعه هم صادق است. یک جامعهٔ ناسالم هم ممکن است در گذشتهٔ تاریخی خود گیر کرده باشد.

شکل گرفتن صدا ندارد. شخصیت آدمی بی‌سر و صدا شکل می‌گیرد.

هر چیزی که بخواهد انسان را ناامید بکند، او را امیدوارتر می‌کند و هر چیزی که بخواهد او را بترساند، او را شجاع‌تر می‌کند.

شریک زندگی‌تان باید شبیه خودتان باشد، نه شبیه آرزوهای‌تان. چون معمولاً آرزو، ریشه در کمبود و نقص دارد.