بریده‌هایی از کتاب ذهن آگاهی

هیچ نتیجهٔ مثبت یا منفی وجود ندارد؛ فقط نتیجهٔ الف، ب، ج،‌ د، ... وجود دارد ـ هر کدام هم با چالش‌ها و فرصت‌های خودش.

تصور می‌کنید اتفاق مصیبت‌باری قرار است بیفتد. ولی پیش‌بینی، توهمی بیش نیست! ما قادر نیستیم بدانیم چه اتفاقی خواهد افتاد.

این را هم به یاد داشته باشید که: استرس پیامدِ طبیعی رویدادها نیست، بلکه نتیجهٔ نگاه شما به آن‌هاست.

من همچنین به افراد می‌گویم که به تلفیقِ کار/ زندگی فکر کنند، نه تعادلِ بین این دو.

رفتار هر کسی در لحظه‌ای که آن را بروز می‌دهد در نظرش معقول می‌آید، وگرنه این کار را انجام نمی‌داد.

ولی یادتان باشد، راهی که در پیش گرفتید، فقط یک تصمیم بوده است. می‌توانید در هر زمانی آن را تغییر دهید و شاید جایگزینش از قضا بهتر هم باشد!

اگر دلیلِ انجام کاری را بدانید، خودتان را بابت انجام ندادن کار دیگری سرزنش نمی‌کنید.

همیشه راه‌های بسیاری وجود دارد و راهی که شما انتخاب می‌کنید به شرایطِ موجود بستگی دارد.

آنچه که استرس‌زاست، تمام ارزیابی‌های ذهن‌ناآگاهانهٔ منفی ماست و این نگرانی که از پس مشکلات برنخواهیم آمد.

دو مهارت، معرف ذهنِ حاضر در لحظه است: تمرکز و آگاهی. تمرکز، تواناییِ جمع کردن حواستان روی آن چیزی است که در لحظه دارید انجامش می‌دهید؛ در حالی که آگاهی، تواناییِ شناختن و حذف کردنِ حواس‌پرتی‌های سر برآوردهٔ غیرضروری است.

راستی، اظهارنظرهای ذهن‌آگاهانهٔ کیفی که نشان از حضور کامل شما در لحظه دارد، به رابطه‌های بین‌فردی هم کمک می‌کند. اگر دارید از کسی تعریف می‌کنید، جملهٔ «چقدر عالی به نظر می‌رسی»، به اندازهٔ جمله‌ای مثل این اثرگذار نیست که: «چشم‌هایت امروز برق می‌زنند». برای گفتن چنین حرفی، باید در آن لحظه واقعاً حضور داشته باشید. و صد البته آدم‌ها متوجه این مسئله و قدردان آن خواهند بود.

در مقام رهبر، می‌توانید مثل خدا راه بروید و لرزه بر اندام همه بیندازید. ولی با این کار هیچ چیزی دستگیرتان نخواهد شد، چون آن‌ها حرفی به شما نخواهند زد و تنها و غمگین خواهید ماند. ولی لازم نیست که در اوج تنها باشید. می‌توانید در اوج باشید و در عین حال پذیرای نظرات دیگران هم باشید.

کسی وظیفه‌اش را دیرتر از موعد مقرر به اتمام رسانده، یا آن را به شیوهٔ مطلوب شما انجام نداده، از خودتان بپرسید: «آیا این اتفاق، فاجعه است یا دردسر؟ احتمالاً دومی است. اکثر چیزهایی که ما را ناراحت می‌کنند، فقط دردسر هستند.

«ترجیح می‌دهم آدم‌ها کار درست را به دلیل اشتباهی انجام دهند، تا اینکه اصلاً کار درست را انجام ندهند!»

دادن هدیه‌های کوچک به کارکنان، دعوت آن‌ها به ناهار یا شام در یک رستوران خوب، برگزاری مراسم «کارمندِ منتخب ماه»، و برپا کردن «دیوارهای قدردانیِ» مجازی یا واقعی، که روی آن‌ها همکاران می‌توانند از یکدیگر بابت کمک‌شان تشکر کنند.

تلاش برای ذهن‌آگاه بودن و حضور در لحظه، به معنای گذران زندگی با ریتم کُند نیست؛ بلکه معنایش افزایش تمرکز و آگاهی، هم در کار و هم در زندگی، است. ذهن‌آگاهی، عامل‌های حواس‌پرت‌کُن را از بین می‌برد و کمک می‌کند در مسیرِ رسیدن به هدف‌هایتان ـ چه هدف‌های شخصی و چه کاری ـ بمانید.

چشم‌هایتان را ببندید، ریلکس باشید و راست بنشینید. تمام تمرکز خود را روی تنفس‌تان بگذارید و فقط جریان پیوسته‌ای از توجه را روی تجربهٔ نفس کشیدن‌تان حفظ کنید: دم،‌ بازدم. دم، بازدم. برای کمک به حفظِ تمرکز روی نفس کشیدن‌تان، هر بازدم را بی‌صدا بشمارید. هر بار که دیدید حواستان دارد پرت می‌شود، صرفاً با برگرداندن تمرکز روی نفس کشیدن‌تان جلوی این مسئله را بگیرید

بهترین راه برای کاستن از تعصب، برجسته کردن تفاوت‌ها و تمایزهاست.

استرس پیامدِ طبیعی رویدادها نیست، بلکه نتیجهٔ نگاه شما به آن‌هاست.

با خودتان حرف بزنید؛ به خودتان مجال مداخله‌ای شناختی بدهید، و با دیدگاهی خوش‌بینانه به مقابله با تفکر شکست‌پذیری بروید. نگاه بدبینانهٔ خویش را به چالش بکشید و آن را با چشم‌اندازی مثبت جایگزین کنید