بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

«تنها چیزی که می‌خواهم بدانم این است که کجا قرار است بمیرم، در این صورت هرگز پایم را آن‌جا نمی‌گذارم.»

به‌محض برآورده شدن نیازهای اولیه، افزایش تدریجی درآمد هیچ تأثیری بر میزان رضایت نمی‌گذارد.

روراست بودن را به پای‌بند ماندن به قول‌ها و رفتار کردن مطابق با اصول اخلاقی‌تان محدود کنید. مابقی آن به کسی ربطی ندارد.

زندگی آسان نیست. حتا اگر یک زندگی خوب داشته باشید، ناچار خواهید بود که با اشتباهات گاه‌وبی‌گاه‌تان رودررو شوید و اشکالی ندارد هرازگاهی اشتباه هم بکنید. نکتهٔ کلیدی این است که کشف کنید چرا چنین اتفاقی رخ داده است و به شکل ریشه‌ای با موضوع برخورد کنید.

اگر نتوانید اشتباهات‌تان را شناسایی کنید، یا دنیا را درک نکرده‌اید یا این‌که خودتان را نشناخته‌اید.

برتراند راسل گفته: «یکی از نشانه‌های نزدیکی به فروپاشی عصبی این است که فرد باور داشته باشد که کارش بسیار مهم است.» این دقیقاً خطر ندای درون است. این‌که شما خودتان و کارتان را زیادی جدی بگیرید.

به قول چارلی مانگر: «لازم نیست که حتماً خارق‌العاده باشید. کافی است کمی نسبت به میانگین زیرک‌تر باشید، البته در طول یک مدت خیلی‌خیلی طولانی.»

به عنوان یک خلبان غیرحرفه‌ای یاد گرفته‌ام که بیشتر از شروع، هنر اصلاح بعد از بلند شدن هواپیما است که اهمیت دارد.

یک تصویر منصفانه را تنها می‌شود از کسی جویا شد که سال‌هاست شما را به‌خوبی می‌شناسد و هراسی از روراست بودن ندارد، مثل شریک زندگی‌تان یا یک دوست قدیمی. حتا بهتر است یک دفترچهٔ خاطرات داشته باشید و هرازگاهی به آن سر بزنید. چیزهایی که عادت به نوشتن‌شان داشتید، شما را شگفت‌زده خواهد کرد. بخشی از زندگی خوب این است که خودتان را به واقع‌گرایانه‌ترین شکل ممکن ببینید: تناقضات، ضعف‌ها، نیمه‌های تاریک و همه‌چیز. اگر واقع‌بینانه به خودتان نگاه کنید، شانسِ به‌مراتب بیشتری دارید که به خودی که دوستش دارید تبدیل شوید.

چه یک هفته و چه سه هفته در تعطیلات باشید، خاطرهٔ شما از آن تقریباً یکسان است. به همین ترتیب، چه یک ماه در زندان باشید و چه یک سال، تفاوتی در خاطرهٔ شما ایجاد نمی‌کند و آن مقدار زمان مشخصی که پشت میله‌ها گذراندید از یادتان می‌رود. این سوگیریِ شناختی را غفلت از مدت می‌نامند و در کنار قاعدهٔ اوج ـ پایان جدی‌ترین خطایی است که خودِ یادآورتان می‌تواند مرتکب شود.

همهٔ آن‌چه که به آن افتخار می‌کنید، حاصل اراده‌ای است که به واسطهٔ برایند ژن‌ها و محیط اطراف‌تان به شما رسیده است.

«من و چارلی یاد نگرفته‌ایم که چگونه مسائل دشوار تجاری را حل کنیم. آن‌چه که یاد گرفته‌ایم این است که از آن‌ها اجتناب کنیم.» برای انجام این مهم نیازی نیست نابغه باشید. چارلی مانگر هشدار می‌دهد: «افرادی مثل ما مزایای درازمدت چشم‌گیری نصیب‌شان شده است، صرفاً به این خاطر که به جای آن‌که تلاش کنند زرنگ باشند، سعی کرده‌اند احمق نباشند.»

اگر دائماً مجبور باشید که بسته به وضعیت تصمیم‌گیری کنید، ارادهٔ شما سست می‌شود. اصطلاح تخصصی آن خستگی تصمیم است. مغزی که بر اثر تصمیم‌گیری خسته شده باشد، سرراست‌ترین گزینه را که اغلب هم بدترین آن‌هاست، انتخاب خواهد کرد.

وقتی که حرف از مسائل مهم در میان باشد، انعطاف‌پذیری دیگر نه یک مزیت، که یک تله است.

در نهایت بهتر است که یک اثر از ونگوگ روی دیوارتان باشد تا این‌که خودتان یک ونگوگ باشید. بهترین کار این است که تا می‌توانید اطراف‌تان را با ونگوگ‌های زنده پُر کنید. طرز تفکر شاداب آن‌ها به شما هم سرایت خواهد کرد و به شما در مسیر رسیدن به زندگی خوبکمک می‌کند.

تعویض وظایف، با فاصله کارآمدترین، سریع‌ترین و کم‌هزینه‌ترین روش برای رسیدن به درک متقابل است.

تقریباً تمام پیشرفت‌ها در مسیر درک عمیق‌تر جهان، از علوم گرفته تا اقتصاد یا زندگی روزمره، از طریق تعامل فیزیکی با دنیای نامرئی به دست می‌آید؛ از طریق تلاش برا ی درک ناشناخته‌ها.

مستقل فکر کنید، بیش‌ازاندازه به خط‌مشی یک حزب پای‌بند نباشید و مهم‌تر از همه فاصلهٔ ایمنی را با تعصبات حفظ کنید. هر چه سریع‌تر متوجه شوید که شناختی از جهان ندارید، جهان را بهتر خواهید شناخت.

مطبوعاتی که در حوزهٔ مالی فعال‌اند هیچ‌چیز را به اندازهٔ مدیری دوست ندارند که موفق می‌شود اوضاع را متحول کند. این معقول و موجّه است، اما باید مدیرانی را که در وهلهٔ اول شرکت‌شان را از ایجاد تحول بی‌نیاز می‌کنند، بیشتر تشویق کرد.

عقل یک مهارت عملی است؛ مقیاسی از توانایی ما در راهبری زندگی. هنگامی که متوجه شوید در مورد تقریباً همهٔ دشواری‌ها اجتناب از مشکلاتْ ساده‌تر از حل کردن آن‌هاست، این توصیف ساده خودبه‌خود نمایان می‌شود: «عقل یعنی پیش‌گیری.»