بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

خوشبختانه معمولاً مهارت‌هایی که در آن‌ها اُستادیم، همان‌هایی هستند که انجام‌شان لذت هم می‌بریم.

بهتر است که با خودتان بگویید: «من امروز حداقل سه صفحه می‌نویسم» تا این‌که بگویید: «فردا من باید حتماً برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات باشم.»

این دقیقاً خطر ندای درون است. این‌که شما خودتان و کارتان را زیادی جدی بگیرید.

برتراند راسل گفته: «یکی از نشانه‌های نزدیکی به فروپاشی عصبی این است که فرد باور داشته باشد که کارش بسیار مهم است.»

هر چه زندگی آرام‌تر باشد، پُربارتر است

اگر دنبال زندگی خوب هستید، توصیه می‌شود که بااحتیاط خرید کنید.

هر وقت که تصمیم بزرگی می‌گیرید، آن‌چه را که در فکرتان می‌گذرد یادداشت کنید؛ فرضیات، سلسله‌افکار و نتیجه‌گیری‌های‌تان را. اگر تصمیم‌تان در نهایت به‌دردنخور از آب درآمد به اطلاعات ثبت‌شدهٔ پروازتان نگاه کنید

تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

برای این‌که روی یک عامل خاص زیادازحد تأکید نکنید، با کلی‌نگری بیشتری آن‌ها را باهم مقایسه کنید.

‫هر روز به خودتان یادآوری کنید هر چه که هستید، هر چه که دارید و هر کاری که انجامش در توان شماست، تنها حاصل تصادف محض است. برای کسانی از بین ما که خوش‌شانس بوده‌اند؛ یعنی برای من و شما، قدردانی تنها واکنش درخور است. یک اثر جانبی لذت‌بخشش هم این است که افراد قدردانْ به‌وضوح انسان‌های شادتری هستند. ‫نکتهٔ دوم: با کمال میل و بدون اکراه بخشی از موفقیت را (بخشی که خودتان ‫به دست نیاورده‌اید) به افرادی ببخشید که از ژن‌های اشتباهی در خانواده‌های اشتباهی و در مناطقی با کدپستی‌های اشتباهی متولد شده‌اند. این عمل نه‌تنها سخاوتمندانه نیست، بلکه عقل سلیم نیز این‌چنین حکم می‌کند. کمک‌های مالی و مالیات‌ها صرفاً مسائلی مالی نیستند. بیش از هر چه آن‌ها مسائلی اخلاقی‌اند.

یک «خودِ دوم» برای خودتان بسازید.

موفقیت شما ریشه در عواملی دارد که شما به هیچ عنوان اختیاری روی آن‌ها ندارید. در واقع موفقیت‌های‌تان را «به دست نیاورده‌اید.»‌

آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید.

این‌که بخش مهمی از یک زندگی خوب بیشتر از این‌که در گرو تلاش برای رسیدن به سعادت مطلق باشد، به دوری جستن از حماقت، بی‌فکری و گرایش‌های عامه‌پسند است.

ماهیت تقدیر این است که از چیزی تأثیر نمی‌پذیرد. بنابراین فکرتان را زیاد مشغول نکنید.

مادامی که خودتان را از شر ریسک‌های نامطلوب حفظ کنید، ریسک‌های مطلوب خودشان را نشان خواهند داد.

اگر چیزی واقعاً به شما کمک نمی‌کند، بدون آن هم به مشکل نخواهید خورد.

وقتی که روی یک مسئله میثاق می‌بندید، دیگر نیازی نیست هربار که وادار به گرفتن یک تصمیم شدید، مزایا و معایب آن را سبک‌سنگین کنید. تصمیم‌تان از قبل گرفته شده و انرژی ذهنی شما به هدر نمی‌رود.

اصطلاح تخصصی آن خستگی تصمیم است. مغزی که بر اثر تصمیم‌گیری خسته شده باشد، سرراست‌ترین گزینه را که اغلب هم بدترین آن‌هاست، انتخاب خواهد کرد.

آیا در موضوعات انتزاعی همانند اصول اخلاقی، فکر کردن به چیزی منجر به عمل کردن به آن می‌شود؟ اریک شوویتس‌گبل و جاشوآ راستاین سؤال را با دقت بسیار بررسی کردند. آیا اساتید اخلاق که هرروزه با سؤالات اخلاقی مواجه می‌شوند، آدم‌های بهتری هستند؟ فرضیه منطقی به نظر می‌رسد. این محققان اساتید اخلاق را با سایر اساتید در هفده بخش اخلاقی مقایسه کردند؛ مواردی از قبیل این‌که هر چند وقت یک‌بار خون می‌دهند، آیا عادت دارند در را به‌هم بکوبند، و این‌که بعد از کنفرانس‌ها وسایل‌شان را جمع‌وجور می‌کنند یا نه. نتیجه؟ اساتید اخلاق، اخلاقی‌تر از بقیه رفتار نمی‌کنند.