بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

عدهٔ بسیار کمی واقعیت را می‌پذیرند و اطلاعات پرواز خودشان را تحلیل می‌کنند. این کار دقیقاً به دو چیز احتیاج دارد: الف، پذیرش بی‌قیدوشرط و ب، تفکر جعبه‌سیاهی.

با مکتب انعطاف‌پذیری خداحافظی کنید. انعطاف‌پذیری شما را دلسرد و خسته می‌کند و از اهداف‌تان منحرف خواهد کرد. خودتان را به میثاق‌های‌تان زنجیر کنید. بدون تردید، پای‌بند ماندن به میثاق‌های‌تان در صد درصد مواقع راحت‌تر از پای‌بندی به آن‌ها در ۹۹ درصد اوقات است.

نه یعنی نه و همه این را می‌دانند.

اگر زندگی‌تان همراستا با میثاق‌های‌تان باشد، هر چه که باشد، مردم به‌تدریج دست از سرتان برخواهند داشت.

اصطلاح تخصصی آن خستگی تصمیم است. مغزی که بر اثر تصمیم‌گیری خسته شده باشد، سرراست‌ترین گزینه را که اغلب هم بدترین آن‌هاست، انتخاب خواهد کرد.

انعطاف‌پذیری، مسلماً یک مزیت است، آن هم در زمانه‌ای که همه‌چیز در حال دگرگونی است.

افرادی که توان اصلاح زودهنگام خودشان را دارند نسبت به کسانی که مدت‌ها وقت صرف پیدا کردن یک نقطهٔ شروع ابتدایی بی‌نقص می‌کنند و سپس امیدوارند که برنامه‌شان به نتیجه برسد، مزیت دارند. چیزی با عنوان آموزش ایده‌آل وجود ندارد. زندگی ما بیش از یک هدف دارد. هیچ استراتژی تجارت بی‌نقص، سبد سهام بهینه و شغل آرمانی‌ای وجود ندارد. همهٔ این‌ها افسانه است. حقیقت این است که شما با یک تنظیم ابتدایی شروع می‌کنید و بعد از آن باید مدام آن را اصلاح کنید. هر چه دنیا پیچیده‌تر باشد، نقطهٔ شروع شما کم‌اهمیت‌تر می‌شود. پس در زندگی شخصی یا کاری تمام منابع‌تان را برای رسیدن به یک تنظیم ابتدایی بی‌نقص هزینه نکنید.

تأکید روی دانش‌های مبتنی بر واقعیت و مدرک باعث می‌شود که این‌طور به نظر برسد که در زندگی فقط کسب بهترین نمره ممکن و بهترین شروع در زندگی کاری است که اهمیت دارد. اگرچه ارتباط بین مدرک تحصیلی و موفقیت در محیط کار کمرنگ‌تر از قبل شده و توانایی ما در اصلاح خودمان از همیشه بااهمیت‌تر است، چنین مسائلی به‌ندرت در مدارس آموزش داده می‌شوند.

تصحیح‌پذیری، زیر بنای هر دموکراسی کارآمد است.

«برنامه هیچ ارزشی ندارد. برنامه‌ریزی مهم‌ترین چیز است.» مسئله داشتن یک برنامهٔ ثابت نیست. بلکه این برنامه‌ریزی مجدد و مکرر است که اهمیت دارد؛ یعنی یک فرآیند پیوسته.

اما حقیقت این است که تقریباً هیچ برنامه‌ای به طور کامل و موبه‌مو محقق نمی‌شود. اگر هم بعضی اوقات یک برنامه بدون هیچ مشکلی اجرا شود، کاملاً اتفاقی بوده است.

خیلی واضح بگویم هر کس که بیش از ۵ دقیقه در یک رابطه بوده باشد باید تا الآن فهمیده باشد که بدون تصحیح و تطبیق مداوم رابطه دچار مشکل می‌شود. باید از تمام رابطه‌ها به صورت مستمر مراقبت کرد. بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود.

بدون این فرآیند، که ترمیم دی‌ان‌ای نام دارد، تنها چند ساعت بعد از شکل‌گیری نطفه می‌مُردیم. سیستم ایمنی ما هم از همین قاعده پیروی می‌کند. هیچ برنامهٔ بی‌نقصی وجود ندارد چون پیش‌بینی تهدیدها غیرممکن است. ویروس‌ها و باکتری‌های متخاصم به طور پیوسته در حال تغییرند و سیستم دفاعی ما فقط به لطف اصلاح مداومْ توان مقابله دارد.

به عنوان یک خلبان غیرحرفه‌ای یاد گرفته‌ام که بیشتر از شروع، هنر اصلاح بعد از بلند شدن هواپیما است که اهمیت دارد. بعد از میلیاردها سال طبیعت هم این نکته را فهمیده. با تقسیم سلول‌ها، به طور مداوم در مادهٔ ژنتیکی خطا رخ می‌دهد و به همین خاطر در هر سلول مولکول‌هایی وجود دارند که این خطاها را اصلاح می‌کنند.

زندگی ما در معرض تلاطم‌های پی‌درپی قرار دارد و بیشتر وقت ما صرف مبارزه با بادهای مخالف و تغییرات غیرمنتظرهٔ جوّی می‌شود. با وجود این، ما همچنان مثل خلبان‌های ساده‌لوح و ناشی رفتار می‌کنیم؛ نقش تنظیمات ابتدایی را دست‌بالا گرفته و به طور منظم نقش اصلاح را دست‌کم می‌گیریم.

نمی‌توانید جلوِ هدر رفتن پول و زمان را بگیرید، اما می‌توانید تعبیر جدیدی از آن داشته باشید. جعبهٔ ترفندهای حسابداریِ ذهنیتان را باز کنید و به چشم خودتان ببینید: هر چه در جا خالی دادن از مغالطه‌ها کارکشته‌تر باشید، به کار بردن عامدانهٔ آن‌ها برای‌تان جالب‌تر خواهد شد. به یاد داشته باشید این به نفع خودتان است.

این‌که شما اساساً مُرده‌اید و هر آن‌چه از زندگی در اختیار دارید، یک موهبت است. یک حسابداریِ ذهنی به بهترین شکل خود. به این ترتیب آموختم که برای زمانم ارزش قایل شوم و با عصبی شدن آن را به هدر ندهم.

پیش‌شرطْ اصطلاحی است که در روان‌شناسی به آن اطلاق می‌شود: اول پرداخت کنید، بعداً استفاده کنید. این نوعی از حسابداریِ ذهنی است که زهرِ پرداختِ پول را می‌گیرد.

وقتی با کسی برخورد می‌کنید که نشانه‌هایی از ویروس تعصب را از خود بروز می‌دهد، این سؤال را از او بپرسید: «به من بگو دقیقاً به چه حقایقی نیاز داری تا از جهان‌بینی‌ات دست بکشی.»

می‌گویند بزرگ‌ترین چالش موفقیتْ سکوت دربارهٔ آن است. اگر قرار است به چیزی افتخار کنید به همین افتخار کنید.