بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

به قول چارلی مانگر: «لازم نیست که حتماً خارق‌العاده باشید. کافی است کمی نسبت به میانگین زیرک‌تر باشید، البته در طول یک مدت خیلی‌خیلی طولانی.»

از مشغله‌های بی‌مورد بکاهید و ثبات عمل‌تان را بیشتر کنید. به‌محض آن‌که دایرهٔ شایستگی (فصل ۱۴) خود را پیدا کردید، تا جایی که می‌توانید به آن مقید بمانید.

گفته شده کانت در طول زندگی خود هرگز بیش از شانزده کیلومتر از شهر کونیگزبرگ فاصله نگرفت. داروین بعد از گشتن دور دنیا، بقیهٔ عمرش را در خانهٔ خودش گذراند. از همهٔ این‌ها می‌توان فهمید که یک زندگی آرام مشخصهٔ مردان بزرگ است و لذت‌های این افراد هرگز از بیرون هیجان‌انگیز نبوده.» البته که همهٔ این‌ها برای بزرگ‌ترین زنان تاریخ هم صدق می‌کند.

هر چه زندگی آرام‌تر باشد، پُربارتر است.

موفقیت‌های بلندمدت مثل درست کردن کیک با بیکینگ‌پودر است. فرآیندی کُند، خسته‌کننده و طولانی که به بهترین نتایج ختم می‌شود.

مغز ما عاشق پیشرفت‌های کوتاه‌مدت و آنی است. ما در برابر بالاوپایین‌ها، تغییرات سریع و اخبار تکان‌دهنده واکنش مبالغه‌آمیزی از خود نشان می‌دهیم ولی به‌ندرت متوجه تغییرات پیوسته می‌شویم. در نتیجه دائماً انجام دادن را بر انجام ندادن، هیجان را بر تأمل و عمل کردن را بر انتظار ترجیح می‌دهیم.

خودتان را بابت نقطه‌ضعف‌های‌تان سرزنش نکنید.

وارن بافِت در سن دوازده‌سالگی اولین پول‌توجیبی‌اش را صرف خرید سهام کرد؛ او از همان زمان تا الآن به سرمایه‌گذاری معتاد بوده است.

دبی میلمن طراح موفق امریکایی در این خصوص به یک قانون پای‌بند است: «برای آموختن هر چیز ارزشمندی، زمان زیادی باید صرف کنید.»

دیلان ایونزدر کتاب فراتر از متوسط خودش هوش ریسک‌پذیری داستان یک بازیکن حرفه‌ای تخته‌نرد به نام جی. پی. را تعریف می‌کند: «او در ابتدای بازی عمداً چند اشتباه می‌کرد تا متوجه شود رقیبش چگونه از آن‌ها بهره خواهد برد. اگر رقیبش خوب بازی می‌کرد، جی. پی. دیگر بازی را ادامه نمی‌داد. با این روش او مطمئن می‌شد پولش را از دست نمی‌دهد.

نکتهٔ بسیار مهم این است که هرگز نباید از دایرهٔ شایستگی‌تان خارج شوید.

تام واتسون، مؤسس شرکت آی‌بی‌ام، سند زندهٔ این نظریه است. او در مورد خودش گفته است: «من نابغه نیستم. در بعضی موارد باهوش هستم؛ اما خودم را اطراف آن موارد نگه می‌دارم.»

چارلی مانگر اضافه می‌کند: «هر یک از شما باید استعدادهای خودش را بشناسد. باید از نقاط قوت خودتان استفاده کنید. اما اگر در زمینه‌ای تلاش کنید که در آن بدترین هستید، مطمئناً شرایط شغلی افتضاحی خواهید داشت. تقریباً می‌توانم در این مورد تضمین بدهم.»

شعار بافِت در زندگی این است: «دایرهٔ شایستگی‌تان را بشناسید و به آن پای‌بند بمانید. اندازهٔ این دایره اهمیت زیادی ندارد. اما شناختن مرزهای آن بسیار حیاتی است.»

موفقیت واقعی، همان‌طور که در فصل پایانی خواهیم دید، چیزی غیر از مسائل مالی است.

حتا اگر ثروت زیادی دارید، ساده زندگی کنید. ثروت موجب حسادت دیگران می‌شود. هر کسی که پول زیادی داشته باشد می‌تواند یک قایق تفریحی بخرد؛ هیچ هنری هم نیست. اما اگر میلیونر باشید، تحسین‌برانگیزتر است اگر قایق تفریحی نخرید و ساده زندگی کنید.

بهتر است که اصلاً خودتان را با کسی مقایسه نکنید.

پول یک امر نسبی است. نه‌فقط در قیاس با دیگران، بلکه در مقایسه با گذشتهٔ خودتان در گذشته.

به‌محض برآورده شدن نیازهای اولیه، افزایش تدریجی درآمد هیچ تأثیری بر میزان رضایت نمی‌گذارد.

وارن بافِت در این‌باره چنین می‌گوید: «کار کردن با افرادی که حال‌تان را خراب می‌کنند مثل ازدواج کردن برای پول است. تصمیمی که در هر شرایطی بد است اما اگر پول‌دار باشید و سراغ آن بروید دیوانگی محض است.»