بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

اگر می‌توانید برای تسکین مشکلات فعلی‌تان کاری کنید، حتماً انجامش دهید. اما اگر نمی‌توانید، با آن کنار بیایید. شکایت کردن از زندگی وقت تلف کردن است و ترحم نسبت به خود از دو جهت غیرمفید است: اول این‌که هیچ کاری برای غلبه بر حال ناخوش‌تان انجام نمی‌دهید و دوم این‌که با این کار، استیصال ناشی از این رفتار مخرب را هم به ناخوشی اولیه‌تان اضافه می‌کنید.

اگر واقع‌بینانه به خودتان نگاه کنید، شانسِ به‌مراتب بیشتری دارید که به خودی که دوستش دارید تبدیل شوید.

ما سریع‌تر از حد تصورمان تغییر می‌کنیم.

سریع‌تر از حد تصورمان تغییر می‌کنیم.

مغز ما سه لایهٔ زمان، یعنی گذشته، حال و آینده، را به صورت خودکار مدیریت می‌کند. مسئله این است که روی کدام‌شان تمرکز کنیم.

بسیاری از روان‌شناسان به این نتیجه رسیده‌اند که لازم است زمانی را صرف کنیم و به صورت خودخواسته خاطرات شیرین گذشته را به یاد بیاوریم.

به جای آن‌که تمرکزمان روی زندگی در حال باشد، با نیم‌نگاهی به گردآوری خاطرات آینده زندگی می‌کنیم.

اهداف غیرواقع‌بینانه قاتل خوشی‌ها هستند.

حتماً شما هم دارید به این فکر می‌کنید که پول خوشبختی می‌آورد، اما این‌طور نیست. چون درآمدِ بیشتر تأثیری بر میزان رضایت افرادی که هدف‌شان ثروت نیست، ندارد. این پول نیست که شما را خوشحال یا ناراحت می‌کند، رسیدن یا نرسیدن به اهداف است که باعث رضایت یا نارضایتی می‌شود. این مسئله در مورد سایر اهداف زندگی هم صدق می‌کند.

سنکا دو هزار سال پیش این نکته را فهمیده بود: «بگذارید تمام تلاش‌های‌تان در راستای رسیدن به چیزی باشد. این را در اعماق ذهن‌تان داشته باشید.» هیچ تضمینی برای رسیدن به آن پایان وجود ندارد اما اگر هیچ نقطهٔ پایانی در ذهن نداشته باشید، بدون تردید به هیچ‌چیزی دست پیدا نمی‌کنید.

“کی هستی؟” و “چه می‌خواهی؟”»

به قول چارلی مانگر: «خوب است که فقط با افراد مورد اعتمادتان سروکار داشته باشید و هر کسی جز آن‌ها را از زندگی‌تان دور بیندازید...

«از قرار گرفتن در موقعیت‌هایی که در آن مجبور به ایجاد تغییر در سایرین هستید، بپرهیزید.»

واقعیت آن است که ما تقریباً همان‌قدر در آینده تغییر خواهیم کرد که در گذشته کرده‌ایم.

اما خودتان چه‌طور؟ شما در طول زمان چه‌قدر تغییر کرده‌اید؟ سعی کنید تصور کنید که بیست سال قبل چگونه آدمی بودید. به چیزهای بیرونی (شغل، خانه، ظاهر) فکر نکنید، بلکه تمرکزتان روی شخصیت‌تان، منش‌تان، خلقیات‌تان، ارزش‌ها و تمایلات‌تان باشد.

بافِت می‌گوید: «اگر کاری انجام دهم که دیگران از آن خوش‌شان نیاید اما خودم حس خوبی نسبت به آن داشته باشم، خوشحالم. اگر دیگران من را بابت کاری ستایش کنند ولی خودم راضی نباشم، احساس ناراحتی می‌کنم.»

اگر سیاست‌مدار یا یک چهرهٔ مشهور نیستید و از طریق تبلیغات پول درنمی‌آورید، دیگر نگران وجهه‌تان نباشید. بی‌خیالِ لایک زدن و لایک شدن بشوید. اسم‌تان را در گوگل جست‌وجو نکنید و در حسرت شهرت نباشید. در عوض سعی کنید کار به‌دردبخوری انجام دهید. طوری زندگی کنید که بتوانید کماکان در آینه نگاه کنید.

دنیا هر طور که دلش بخواهد راجع‌به شما می‌نویسد، توییت می‌کند و پست می‌گذارد. مردم انواع‌واقسام شایعات خاله‌زنکی را برای‌تان می‌سازند. آن‌ها با تعریف‌های‌شان شما را به آسمان می‌برند یا لجن‌مال‌تان می‌کنند. نمی‌توانید جلو آن‌ها را بگیرید، اما خوشبختانه نیازی هم به این کار ندارید.

فیلسوف انگلیسی، جان گری، گفته: «آن‌هایی که به استعدادشان بی‌توجهی شده ناراحت‌تر از دیگر افرادند.»

می‌توانید عاشقانه دنبال یک حرفه باشید؛ حتا کمی اصرار و پافشاری هم طبیعی است اما تمرکزتان باید روی فعالیت، کار و ورودی باشد نه روی موفقیت، نتیجه و خروجی. بهتر است که با خودتان بگویید: «من امروز حداقل سه صفحه می‌نویسم» تا این‌که بگویید: «فردا من باید حتماً برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات باشم.»