بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

دبی میلمن طراح موفق امریکایی در این خصوص به یک قانون پای‌بند است: «برای آموختن هر چیز ارزشمندی، زمان زیادی باید صرف کنید.»

دیلان ایونزدر کتاب فراتر از متوسط خودش هوش ریسک‌پذیری داستان یک بازیکن حرفه‌ای تخته‌نرد به نام جی. پی. را تعریف می‌کند: «او در ابتدای بازی عمداً چند اشتباه می‌کرد تا متوجه شود رقیبش چگونه از آن‌ها بهره خواهد برد. اگر رقیبش خوب بازی می‌کرد، جی. پی. دیگر بازی را ادامه نمی‌داد. با این روش او مطمئن می‌شد پولش را از دست نمی‌دهد.

نکتهٔ بسیار مهم این است که هرگز نباید از دایرهٔ شایستگی‌تان خارج شوید.

تام واتسون، مؤسس شرکت آی‌بی‌ام، سند زندهٔ این نظریه است. او در مورد خودش گفته است: «من نابغه نیستم. در بعضی موارد باهوش هستم؛ اما خودم را اطراف آن موارد نگه می‌دارم.»

چارلی مانگر اضافه می‌کند: «هر یک از شما باید استعدادهای خودش را بشناسد. باید از نقاط قوت خودتان استفاده کنید. اما اگر در زمینه‌ای تلاش کنید که در آن بدترین هستید، مطمئناً شرایط شغلی افتضاحی خواهید داشت. تقریباً می‌توانم در این مورد تضمین بدهم.»

شعار بافِت در زندگی این است: «دایرهٔ شایستگی‌تان را بشناسید و به آن پای‌بند بمانید. اندازهٔ این دایره اهمیت زیادی ندارد. اما شناختن مرزهای آن بسیار حیاتی است.»

موفقیت واقعی، همان‌طور که در فصل پایانی خواهیم دید، چیزی غیر از مسائل مالی است.

حتا اگر ثروت زیادی دارید، ساده زندگی کنید. ثروت موجب حسادت دیگران می‌شود. هر کسی که پول زیادی داشته باشد می‌تواند یک قایق تفریحی بخرد؛ هیچ هنری هم نیست. اما اگر میلیونر باشید، تحسین‌برانگیزتر است اگر قایق تفریحی نخرید و ساده زندگی کنید.

بهتر است که اصلاً خودتان را با کسی مقایسه نکنید.

پول یک امر نسبی است. نه‌فقط در قیاس با دیگران، بلکه در مقایسه با گذشتهٔ خودتان در گذشته.

به‌محض برآورده شدن نیازهای اولیه، افزایش تدریجی درآمد هیچ تأثیری بر میزان رضایت نمی‌گذارد.

وارن بافِت در این‌باره چنین می‌گوید: «کار کردن با افرادی که حال‌تان را خراب می‌کنند مثل ازدواج کردن برای پول است. تصمیمی که در هر شرایطی بد است اما اگر پول‌دار باشید و سراغ آن بروید دیوانگی محض است.»

هیچ‌چیز احمقانه‌تر از جان کندن در شغلی نیست که درآمد بالایی دارد اما هیچ لذتی از آن نمی‌برید. مخصوصاً اگر پولی را که از راه آن به دست می‌آورید، روی وسایل هزینه کنید نه تجربه‌ها.

شغل شما هم یک تجربه است. شغل شما، مثل پورشه‌ای نیست که وجود فیزیکی داشته باشد اما هنگام رانندگی در گوشهٔ ذهن‌تان محو شود. شغل‌تان تمام فکرتان را اشغال می‌کند؛ به تعهد مداوم و شدید نیاز دارد و اگر عاشق آن باشید، فوق‌العاده خواهد بود. اما اگر از شغل‌تان متنفر باشید،‌ بدجور به دردسر افتاده‌اید. نمی‌توانید امیدوار باشید که افکارتان از شغل مزخرف‌تان به موضوعات دیگری معطوف شود.

وقتی یک اتفاق لذت‌بخش را تجربه می‌کنید، هم در قلب هم در ذهن‌تان آن را حس می‌کنید. پس سعی کنید بیشتر روی تجربه‌ها سرمایه‌گذاری کنید تا اشیای فیزیکی.

با تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

از دورترین فاصلهٔ ممکن به زندگی‌تان نگاه کنید. متوجه خواهید شد که چیزهایی که در لحظه به نظرتان ضروری می‌آمدند، به اندازهٔ چند نقطهٔ کوچک‌اند. نقطه‌هایی که اثر ناچیزی روی کلیت امور دارند. زندگی خوب قابل‌دسترسی است اگر هرازگاهی با لنز عریض به آن نگاه کنید.

غلبه بر توهم تمرکز کلید دست‌یابی به زندگی خوب است. به این ترتیب قادر خواهید بود از بسیاری از تصمیمات احمقانه جلوگیری کنید.

دنیل کانمن می‌گوید: «لحظه‌ای که به موضوعی فکر می‌کنید، هیچ‌چیزی در زندگی مهم‌تر از آن وجود ندارد.» هر چه دقیق‌تر روی جنبهٔ بخصوصی از زندگی‌مان تمرکز کنیم، تأثیر آن پُررنگ‌تر خواهد بود.

«همهٔ آن‌هایی که شما را به خودشان فرامی‌خوانند، شما را از خودتان بازمی‌دارند.» پس به پاسخ منفی پنج‌ثانیه‌ای یک فرصتِ آزمایشی بدهید. این یکی از بهترین قاعده‌های سرانگشتی برای زندگی خوب است.