بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

حتماً شما هم دارید به این فکر می‌کنید که پول خوشبختی می‌آورد، اما این‌طور نیست. چون درآمدِ بیشتر تأثیری بر میزان رضایت افرادی که هدف‌شان ثروت نیست، ندارد. این پول نیست که شما را خوشحال یا ناراحت می‌کند، رسیدن یا نرسیدن به اهداف است که باعث رضایت یا نارضایتی می‌شود. این مسئله در مورد سایر اهداف زندگی هم صدق می‌کند.

سنکا دو هزار سال پیش این نکته را فهمیده بود: «بگذارید تمام تلاش‌های‌تان در راستای رسیدن به چیزی باشد. این را در اعماق ذهن‌تان داشته باشید.» هیچ تضمینی برای رسیدن به آن پایان وجود ندارد اما اگر هیچ نقطهٔ پایانی در ذهن نداشته باشید، بدون تردید به هیچ‌چیزی دست پیدا نمی‌کنید.

“کی هستی؟” و “چه می‌خواهی؟”»

به قول چارلی مانگر: «خوب است که فقط با افراد مورد اعتمادتان سروکار داشته باشید و هر کسی جز آن‌ها را از زندگی‌تان دور بیندازید...

«از قرار گرفتن در موقعیت‌هایی که در آن مجبور به ایجاد تغییر در سایرین هستید، بپرهیزید.»

واقعیت آن است که ما تقریباً همان‌قدر در آینده تغییر خواهیم کرد که در گذشته کرده‌ایم.

اما خودتان چه‌طور؟ شما در طول زمان چه‌قدر تغییر کرده‌اید؟ سعی کنید تصور کنید که بیست سال قبل چگونه آدمی بودید. به چیزهای بیرونی (شغل، خانه، ظاهر) فکر نکنید، بلکه تمرکزتان روی شخصیت‌تان، منش‌تان، خلقیات‌تان، ارزش‌ها و تمایلات‌تان باشد.

بافِت می‌گوید: «اگر کاری انجام دهم که دیگران از آن خوش‌شان نیاید اما خودم حس خوبی نسبت به آن داشته باشم، خوشحالم. اگر دیگران من را بابت کاری ستایش کنند ولی خودم راضی نباشم، احساس ناراحتی می‌کنم.»

اگر سیاست‌مدار یا یک چهرهٔ مشهور نیستید و از طریق تبلیغات پول درنمی‌آورید، دیگر نگران وجهه‌تان نباشید. بی‌خیالِ لایک زدن و لایک شدن بشوید. اسم‌تان را در گوگل جست‌وجو نکنید و در حسرت شهرت نباشید. در عوض سعی کنید کار به‌دردبخوری انجام دهید. طوری زندگی کنید که بتوانید کماکان در آینه نگاه کنید.

دنیا هر طور که دلش بخواهد راجع‌به شما می‌نویسد، توییت می‌کند و پست می‌گذارد. مردم انواع‌واقسام شایعات خاله‌زنکی را برای‌تان می‌سازند. آن‌ها با تعریف‌های‌شان شما را به آسمان می‌برند یا لجن‌مال‌تان می‌کنند. نمی‌توانید جلو آن‌ها را بگیرید، اما خوشبختانه نیازی هم به این کار ندارید.

فیلسوف انگلیسی، جان گری، گفته: «آن‌هایی که به استعدادشان بی‌توجهی شده ناراحت‌تر از دیگر افرادند.»

می‌توانید عاشقانه دنبال یک حرفه باشید؛ حتا کمی اصرار و پافشاری هم طبیعی است اما تمرکزتان باید روی فعالیت، کار و ورودی باشد نه روی موفقیت، نتیجه و خروجی. بهتر است که با خودتان بگویید: «من امروز حداقل سه صفحه می‌نویسم» تا این‌که بگویید: «فردا من باید حتماً برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات باشم.»

به قول چارلی مانگر: «لازم نیست که حتماً خارق‌العاده باشید. کافی است کمی نسبت به میانگین زیرک‌تر باشید، البته در طول یک مدت خیلی‌خیلی طولانی.»

از مشغله‌های بی‌مورد بکاهید و ثبات عمل‌تان را بیشتر کنید. به‌محض آن‌که دایرهٔ شایستگی (فصل ۱۴) خود را پیدا کردید، تا جایی که می‌توانید به آن مقید بمانید.

گفته شده کانت در طول زندگی خود هرگز بیش از شانزده کیلومتر از شهر کونیگزبرگ فاصله نگرفت. داروین بعد از گشتن دور دنیا، بقیهٔ عمرش را در خانهٔ خودش گذراند. از همهٔ این‌ها می‌توان فهمید که یک زندگی آرام مشخصهٔ مردان بزرگ است و لذت‌های این افراد هرگز از بیرون هیجان‌انگیز نبوده.» البته که همهٔ این‌ها برای بزرگ‌ترین زنان تاریخ هم صدق می‌کند.

هر چه زندگی آرام‌تر باشد، پُربارتر است.

موفقیت‌های بلندمدت مثل درست کردن کیک با بیکینگ‌پودر است. فرآیندی کُند، خسته‌کننده و طولانی که به بهترین نتایج ختم می‌شود.

مغز ما عاشق پیشرفت‌های کوتاه‌مدت و آنی است. ما در برابر بالاوپایین‌ها، تغییرات سریع و اخبار تکان‌دهنده واکنش مبالغه‌آمیزی از خود نشان می‌دهیم ولی به‌ندرت متوجه تغییرات پیوسته می‌شویم. در نتیجه دائماً انجام دادن را بر انجام ندادن، هیجان را بر تأمل و عمل کردن را بر انتظار ترجیح می‌دهیم.

خودتان را بابت نقطه‌ضعف‌های‌تان سرزنش نکنید.

وارن بافِت در سن دوازده‌سالگی اولین پول‌توجیبی‌اش را صرف خرید سهام کرد؛ او از همان زمان تا الآن به سرمایه‌گذاری معتاد بوده است.