بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

جهان بزرگ‌تر، غنی‌تر و متنوع‌تر از آن چیزی است که تصورش را می‌کنیم. پس تا زمانی که هنوز جوان هستید سعی کنید تا جای ممکن، با نمونه‌های بسیاری برخورد داشته باشید.

وارن بافِت می‌گوید: «بهتر است حق تقریباً با شما باشد تا این‌که کاملاً اشتباه کنید.»

شما باید با سی و هفت متقاضی اول مصاحبه و همه را رد کنید؛ اما درعین‌حال باید کیفیت‌شان را زیر نظر بگیرید. سپس به مصاحبه کردن ادامه دهید تا زمانی که کسی را پیدا کنید که در مقایسه با سی و هفت نفر اول بهترین باشد. او را استخدام کنید. قطعاً تصمیم فوق‌العاده‌ای گرفته‌اید.

مارتین لوترکینگ می‌گوید: «اگر کسی هنوز چیزی را پیدا نکرده که برای حفظ آن حاضر باشد جانش را بدهد، لایق ادامهٔ زندگی نیست.» بدون شک لایقِ زندگی خوب هم نیست.

افراد ناهنجار غالباً سریع‌تر عمل می‌کنند و به‌نسبت افراد عادی زودتر تأثیر خود را می‌گذارند.

هرازگاهی از میدان جنگ عقب رفته و از بالا به شرایط نگاه کنید. قربانیِ این دیوانگی نشوید. یک مسابقهٔ تسلیحاتی، مستلزم پیروزی‌های پُرهزینه و پیاپی است و بهترین انتخاب ممکن برای شما دوری از این فضاست. زندگی خوب را فقط جایی پیدا می‌کنید که بقیهٔ مردم در حال جنگ بر سر آن نباشند.

نشریات علمی برنده‌های اصلی هستند.

شما می‌توانید این را در زندگی کاری مردم ببینید. هر چه همکاران شما ساعات بیشتری کار کنند، شما هم باید بیشتر کار کنید تا از آن‌ها عقب نیفتید. در نتیجه چون بیش از حد توان‌تان کار کردید، در عمل وقت‌تان را تلف کرده‌اید.

شما به تخصصی نیاز دارید که بتوانید در آن با آرامش و اطمینان کار کنید و از سازوکار مسابقهٔ تسلیحاتی دور بمانید.

زمینه‌ای را بیابید که توسط مسابقهٔ تسلیحاتی احاطه نشده باشد.

«اگر تقریباً همه مدرک دانشگاهی داشته باشند، این‌که شما هم یکی داشته باشید، شما را از بقیه متمایز نمی‌کند. برای رسیدن به شغل موردنظرتان ممکن است مجبور شوید به دانشگاهی سطح‌بالا (پُرهزینه) بروید یا مدرک بالاتری بگیرید. تحصیلات یک مسابقهٔ تسلیحاتی شده است که در درجهٔ اول به تولیدکنندگان این اسلحه‌ها سود می‌رساند که در این مثال کالج‌ها و دانشگاه‌ها هستند.»

«الآن می‌بینی که باید با تمام توانت بدوی تا همان جایی که هستی باقی بمانی.»

اگر می‌خواهید پیروز باشید، باید در مسابقهٔ خودتان شرکت کنید.

فقط به حوزهٔ تخصص خود نچسبید؛ از خودتان بپرسید که حوزهٔ کار شما دقیقاً چیست. این به آن معنا نیست که نمی‌توانید گاهی اوقات سرتان را از کار خود بالا آورده و به اطراف نگاه کنید. از حوزه‌هایی که به کار شما شباهت دارند، می‌توانید چیزهای زیادی برای خود پیدا کنید. فقط اطمینان حاصل کنید که این کار را با نیم‌نگاهی به تخصص خودتان و به دایرهٔ شایستگی خودتان انجام دهید

یک اتفاق دیگر هم افتاده. تخصص‌ها به‌تدریج به تخصص‌های فرعی و فرعی‌تر بی‌شماری تقسیم شدند. تعداد تخصص‌ها سر به فلک گذاشت. حرفه‌ها قبلاً مشابه یکدیگر بودند، اما در مناطق جغرافیایی متفاوتی عرضه می‌شدند، حالا که همه‌چیز در سطح جهانی ارائه می‌شود، حرفه‌ها با یکدیگر تفاوت کرده‌اند. رقابت بین حوزه‌ها و تعدادِ خود این حوزه‌ها هم زیاد است.

وقت آن رسیده که دست از ستایش همه‌فن‌حریف بودن برداریم. اکنون ده هزار سال است که تنها راه رسیدن به موفقیت حرفه‌ای و رفاه اجتماعی از مسیر تخصصی‌سازی بوده است.

یک انسان عصر حجری تنها در صورتی می‌توانست به زندگی ادامه دهد که همه‌فن‌حریف باشد. یک انسان متخصص در یک حوزهٔ خاص، هیچ شانسی برای بقا نداشت. ده هزار سال بعد، حالا شرایط برعکس شده؛ مردم فقط در صورتی دوام می‌آورند که متخصص باشند و کسانی که دستی در همهٔ کارها دارند شانسی ندارند. مابقی انسان‌های همه‌فن‌حریف، آچارفرانسه‌های همه‌کاره، همه‌چیزنویس‌ها در جامعهٔ خبرنگاری، دیده‌اند که چه‌طور ارزش کارشان سقوط کرده. شگفت‌انگیز است که آموزش عمومی با چه سرعتی غیرقابل‌استفاده شده است.

برای بقا به متخصصان بی‌شمار دیگری متکی هستیم که آن‌ها نیز خودشان به متخصصان دیگر متکی هستند. وگرنه فکر می‌کنید خودتان می‌توانستید به‌سرعت یک تلفن همراه جدید سرهم کنید؟

مغز شما ظرفیت محدودی دارد و هر چه بیشتر آن را با اطلاعات تخصصی خودتان پُر کنید، فضای کمتری برای اطلاعات عمومی باقی می‌ماند. شاید باعصبانیت نسبت به این نکته معترض شوید و بگویید یعنی من فقط یک آدم تک‌بُعدی هستم؟ هیچ‌کس دوست ندارد چنین آدمی باشد. ترجیح می‌دهیم خودمان را فردی همه‌کاره، سرپرست (کلمهٔ انتخابی نویسنده) یا کارچاق‌کن بنامیم. ما در مورد وسعت شغل‌مان، تنوع مشتریان‌مان و جذابیت هر پروژهٔ جدید غلو می‌کنیم. همهٔ ما خودمان را متخصص همه‌فن‌حریف می‌دانیم نه متخصص تک‌بُعدی.

اگر با خودتان مسابقه دهید، هرگز شکست نمی‌خورید