بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

چیزهای جدید را با چیزهای به‌دردبخور اشتباه نگیرید. هر پدیدهٔ تازه، اعم از یک محصول تولیدی، دیدگاه یا گزارش خبری نیازمند مخاطب است. هر چه جهان پُرسروصداتر باشد، آن چیز نوظهور باید بلندتر فریاد بکشد تا شنیده شود. این صدا را خیلی جدی نگیرید. بیشتر چیزهایی که به اسم تحول ستایش می‌شوند، به‌دردنخورند.

به معلولیت خود فکر می‌کنند و به همان نسبت احساس بدبختی می‌کنند. ولی بعد از فقط چند ماه، وضعیت روحی آن‌ها به حالت عادی برمی‌گردد. امور معمول و روزمره به دغدغهٔ اصلی آن‌ها تبدیل خواهد شد و مصدومیت جسمانی‌شان در پس‌زمینهٔ ذهن‌شان کمرنگ می‌شود. در مورد طلاق هم همین‌طور است. بعد از یکی دو سال سختی، بالاخره از وادی اشک و ناراحتی عبور خواهید کرد. اما اعتیاد به الکل، اعتیاد به موادمخدر، استرس مزمن، سروصدا، رفت‌وآمدهای طولانی روزمره و در واقع همهٔ موارد ذکرشده در فهرست اول چیزهایی نیستند که مردم کنار آمدن با آن‌ها را یاد بگیرند. آن‌ها هیچ‌وقت عادی نمی‌شوند. همواره حضور دارند و زندگی خوب را غیرممکن می‌کنند.

روی باغچهٔ خود، روی زندگی روزمرهٔ خود تمرکز کنید و مطمئن باشید که آن‌قدر علف هرز پیدا خواهید کرد که بی‌کار نمانید.

یک مهارت فوق‌العاده به هزاران توانایی متوسط برتری دارد

آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید

چه‌طور می‌توانیم به موفقیت درونی برسیم؟ با تمرکز محض روی چیزهایی که می‌توانیم روی آن‌ها اثرگذار باشیم و مسدود کردن قاطعانهٔ هر چیز دیگر.

نکتهٔ جالب دربارهٔ حسادت این است: هر چه بیشتر خودمان را با دیگران مقایسه کنیم، حسادت بیشتر ما را تهدید خواهد کرد. مهم‌تر از همه این‌که ما به کسانی حسادت می‌کنیم که به لحاظ سن، شغل، محیط و سبک زندگی شبیه ما هستند. بازیکنان حرفه‌ای تنیس خودشان را با تنیس‌بازان حرفه‌ای مقایسه می‌کنند، مدیران اجرایی سطح بالا خودشان را با مدیران اجرایی سطح بالا و به همین ترتیب نویسنده‌ها با نویسنده‌ها. شما هیچ‌وقت خودتان را با پاپ مقایسه نمی‌کنید، پس به پاپ حسودی‌تان نمی‌شود.

روز بعد در زوریخ از دور دیدم که یک مأمور پلیس، یک برگهٔ جریمه را زیر برف‌پاک‌کن ماشینم گذاشت. بله، در جای ممنوع پارک کرده بودم. تمام جاپارک‌ها پُر بودند، عجله داشتم و پیدا کردن جاپارکِ قانونی در مرکز زوریخ مثل پیدا کردن یک صندلی تاشو برای آفتاب گرفتن در قطب جنوب است. برای یک لحظه می‌خواستم بروم و برایش توضیح بدهم. خودم را مقابل آن مأمور تصور کردم. درحالی‌که نفس‌نفس می‌زنم و موهایم به‌هم ریخته، سعی می‌کنم که او را متقاعد کنم که وضعیتم را درک کند، اما بی‌خیالش شدم. سال‌ها کسب تجربه به من یاد داده که چنین کارهایی تنها باعث می‌شود احساس حماقت کنید، حقیر به نظر بیایید و آخرسر آرامش‌تان را هم از دست بدهید.

تصحیح‌پذیری، زیر بنای هر دموکراسی کارآمد است

همهٔ ما در یک بازهٔ بی‌نهایت کوچک از زمان، با یک آغاز اتفاقی و پایان اتفاقی زندگی می‌کنیم.