بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

با تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

«یکی از نشانه‌های نزدیکی به فروپاشی عصبی این است که فرد باور داشته باشد که کارش بسیار مهم است.

این پول نیست که شما را خوشحال یا ناراحت می‌کند، رسیدن یا نرسیدن به اهداف است که باعث رضایت یا نارضایتی می‌شود.

سرمایه‌گذاری، چه از نظر مادی و چه از نظر زمانی، روی افرادی که «واقعی» نیستند هم عاقلانه نیست.

وقت آن رسیده که دست از ستایش همه‌فن‌حریف بودن برداریم.

داشتن یک زندگی خوب، تا حد زیادی به تفسیری سازنده از وقایع بستگی دارد.

از آن‌جا که مغز ما به صورت غریزی مفهوم مدت‌زمان را به‌درستی متوجه نمی‌شود، از درک مفهوم رشد نمایی نیز ناتوان است. پس این راز پافشاری است: موفقیت‌های بلندمدت مثل درست کردن کیک با بیکینگ‌پودر است. فرآیندی کُند، خسته‌کننده و طولانی که به بهترین نتایج ختم می‌شود.

قانون استرجن تنها در مورد فیلم‌ها و کتاب‌ها صادق نیست بلکه دامنهٔ گسترده‌تری را در بر می‌گیرد: «نود درصد همه‌چیز آشغال است.

خودتان را یک کشور در نظر بگیرید، با یک وزارت و یک وزیر امور خارجه. اصول سیاست خارجی‌تان را یادداشت کنید. باید مثل یک کشور یک‌نفره، خودتان نقش آن را ایفا کنید. شما وزیر امور خارجه‌ای را دوست ندارید که هر فکری را که در سرش می‌گذرد اعلام می‌کند، از خودش ضعف نشان می‌دهد و از کمبود اعتمادبه‌نفس رنج می‌برد. شما وزیر امور خارجه‌ای می‌خواهید که بر سر قول‌هایش ایستاده، مطابق با توافق‌ها عمل می‌کند، رفتاری حرفه‌ای دارد، از شایعات دوری می‌کند، غرولند کردن را به حداقل می‌رساند و مبادی آداب است.

ایدئولوژی‌ها حتماً به اشتباه ختم می‌شوند. آن‌ها جهان‌بینی شما را محدود و شما را وادار به اتخاذ تصمیماتی فضاحت‌بار می‌کنند. تابه‌حال نشنیده‌ام که حتا یک متعصب در مسیر زندگی خوب حرکت کند. تا این‌جا که همه‌چیز کاملاً مشخص است. مشکل اما این است که خیلی‌ها متوجه نمی‌شوند که دارند به دام یک ایدئولوژی می‌افتند. چه‌طور یک ایدئولوژی را شناسایی کنید؟ با کمک این سه نشانه: الف. همه‌چیز را توضیح می‌دهند؛ ب. غیرقابل‌انکارند؛ ج. مبهم‌اند.

در دنیای روان‌شناسی این ترفند ساده به عنوان حسابداریِ ذهنی شناخته می‌شود. من این را از ریچارد تیلر، یکی از بنیان‌گذاران اقتصاد رفتاری، وام گرفته‌ام. حسابداری ذهنی یکی از مغالطه‌های منطقی کلاسیک به شمار می‌آید. مردم بسته به آن‌که پول را از کجا به دست آورده‌اند با آن رفتار متفاوتی دارند. به همین خاطر است که روی مبلغی که در خیابان پیدا می‌کنید، در مقایسه با پولی که برایش زحمت کشیده‌اید، کمتر حساسیت دارید و سریع‌تر و سهل‌انگارانه‌تر خرجش می‌کنید

تلاش برای رسیدن به موفقیت درونی جزء معقول‌ترین رویکردهای موجود و یکی از ریشه‌های فلسفهٔ غرب است.

باید تکرار کرد: نود درصد تمام محصولات به‌دردنخورند. نود درصد همهٔ تبلیغات بی‌ارزش‌اند. نود درصد همهٔ ایمیل‌ها چرند هستند. نود درصد همهٔ توییت‌ها بی‌معنی‌اند. نود درصد همهٔ جلسات اتلاف وقت‌اند. نود درصد تمام حرف‌هایی که در این جلسات زده می‌شود باد هواست. نود درصد دعوت‌نامه‌ها تله‌هایی هستند که بهتر است از آن‌ها دوری شود. خلاصه بگویم نود درصد همهٔ محتواها و چیزهای روشنفکرانه که به این دنیا آورده شده مزخرف‌اند.

مغز ما در واقع یک ماشین انتظار به‌تمام‌معناست.

تقلید را همان‌طوری که هست ببینید و از زندگی‌تان دورش کنید، وگرنه وقت‌تان را تلف و دیدتان را محدود می‌کنید.

ایدئولوژی‌ها شدیداً خطرناک‌اند. تأثیر آن‌ها روی مغز، شبیه یک جریان با فشار قوی است و منجر به دنباله‌ای از تصمیمات عجولانه و پریدن همهٔ انواع فیوزها می‌شود. مثلاً مانند زمانی که مردان جوان و تحصیل‌کردهٔ اروپایی سوگند وفاداری به داعش می‌خورند و برای رواج دادن مجدد آموزه‌های قرون وسطایی داعش مبارزه می‌کنند. به هر قیمتی شده از ایدئولوژی‌ها و تعصبات پرهیز کنید، مخصوصاً اگر برخی مفاهیم آن‌ها به نظرتان جالب می‌آید. ایدئولوژی‌ها حتماً به اشتباه ختم می‌شوند. آن‌ها جهان‌بینی شما را محدود و شما را وادار به اتخاذ تصمیماتی فضاحت‌بار می‌کنند.

چیزهایی که در طول زندگی برای شما اتفاق می‌افتد، به‌خصوص بادهای شدیدتر تقدیر، ارتباط کمی با این دارد که شما انسان خوب یا بدی هستید. پس غم‌ها و بداقبالی‌ها را با آرامش و بردباری بپذیرید. با موفقیت‌های باورنکردنی و بدشانسی‌های غیرقابل تحمل دقیقاً یک‌جور برخورد کنید.

جان گری فیلسوف انگلیسی، نوشت که در یونان باستان «برای همه بدیهی بوده که زندگی هر کس براساس تقدیر و شانس است. اخلاقیات با پایهٔ فضیلت‌هایی چون شجاعت و حکمت است اما حتا شجاع‌ترین و حکیم‌ترین انسان‌ها هم به شکست و نابودی محکوم‌اند. ما ترجیح می‌دهیم زندگی‌مان را، دست‌کم در برابر عموم، براساس این ظاهرسازی بنا کنیم که در نهایت «اخلاق» برنده می‌شود. اما از ته دل به آن باور نداریم. درون خود می‌دانیم که هیچ‌چیز نمی‌تواند از ما در برابر تقدیر و شانس محافظت کند.»

مهم نیست که دستاوردهای شما چه‌قدر خارق‌العاده باشند، حقیقت این است که آن‌ها بدون وجود شما هم به دست می‌آمدند. تأثیر شخص شما در جهان جزئی است. مهم نیست که به عنوان یک تاجر، یک فرد آکادمیک، یک مدیر، یک ژنرال یا یک رئیس‌جمهور چه‌قدر محشرید؛ با یک نگاه کلی شما کم‌اهمیت، غیرضروری و قابل‌تعویض هستید. تنها جایی که می‌توانید در آن تفاوت را رقم بزنید، زندگی خودتان است.

«بیشتر مدیران فقط سواری می‌گیرند. آن‌ها پول خوبی دریافت می‌کنند تا سوار موج‌هایی شوند که کارمندان‌شان خلق کرده‌اند. رسانه‌ها هنوز که هنوز است باور دارند آن‌ها مثل پادشاهان فئودال هستند. اما این یک توهم است.»