بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

دنیل کانمن می‌گوید: «لحظه‌ای که به موضوعی فکر می‌کنید، هیچ‌چیزی در زندگی مهم‌تر از آن وجود ندارد.»

موفقیت یک نگرش است.

زندگی خیلی آسان می‌بود اگر تمام دنیا دائماً و مصرّانه از ما نمی‌خواست که قلب‌مان را دنبال کنیم. «به احساسات‌تان اعتماد کنید! به صدای درون‌تان گوش بدهید!» توصیهٔ من؟ اصلاً درگیر این قضایا نشوید. اجازه ندهید که احساسات‌تان قطب‌نمای شما باشد

این‌که بخش مهمی از یک زندگی خوب بیشتر از این‌که در گرو تلاش برای رسیدن به سعادت مطلق باشد، به دوری جستن از حماقت، بی‌فکری و گرایش‌های عامه‌پسند است. آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید

پذیرش بی‌قیدوشرط شکست‌ها، کمبودها و باخت‌ها چگونه امکان‌پذیر می‌شود؟ اگر بخواهیم روی پای خودمان بایستیم، به مشکل برمی‌خوریم. معمولاً دیگران را بسیار واضح‌تر از خودمان می‌بینیم (به همین دلیل است که اغلب از دیگران ناراحت می‌شویم و به‌ندرت از خودمان). بنابراین بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید، یافتن یک دوست یا شریک قابل‌اعتماد است که تمام معایب‌تان را همان‌طور که هست نشان‌تان دهد

امروز من نگاه متفاوتی دارم. وقتی که حرف از مسائل مهم در میان باشد، انعطاف‌پذیری دیگر نه یک مزیت، که یک تله است. کورتس، آن مدیرعامل دسرگریز و کلیتون کریستنسن: اشتراکِ این سه نفر آن است که از انعطاف‌ناپذیریِ افراطی برای رسیدن به اهداف بلندمدت‌شان استفاده می‌کنند؛ اهدافی که اگر آن‌ها نرمش بیشتری در رفتارشان داشتند، تحقق‌ناپذیر می‌بودند.

برندهٔ جایزهٔ نوبل، دنیل کانمن، این اثر را قاعدهٔ اوج ـ پایان می‌نامد: شما نقطهٔ اوج و نقطهٔ پایان تعطیلات خود را به خاطر خواهید سپرد، اما باقی را فراموش خواهید کرد.

باید از شر این برچسب تحقیرآمیزی که به اصلاح چسبیده خلاص شویم. افرادی که توان اصلاح زودهنگام خودشان را دارند نسبت به کسانی که مدت‌ها وقت صرف پیدا کردن یک نقطهٔ شروع ابتدایی بی‌نقص می‌کنند و سپس امیدوارند که برنامه‌شان به نتیجه برسد، مزیت دارند.

بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود. پس چرا ما این‌قدر نسبت به تصحیح و بازبینی بی‌میلی نشان می‌دهیم؟ چون هرگونه اصلاحِ کوچک را به عنوان ضعف در برنامه تعبیر می‌کنیم. به خودمان می‌گوییم که مشخصاً برنامهٔ ما موفق نبود. پیش خودمان شرمنده می‌شویم. حس می‌کنیم شکست خورده‌ایم. اما حقیقت این است که تقریباً هیچ برنامه‌ای به طور کامل و موبه‌مو محقق نمی‌شود

زندگی خوب را فقط جایی پیدا می‌کنید که بقیهٔ مردم در حال جنگ بر سر آن نباشند.

«تکنولوژی، مخترعان خود را پیدا خواهد کرد؛ نه برعکس آن.

غرق شدن در یک رمان خوب و همراهی کردن با قهرمان اصلی داستان در فرازونشیب‌ها یک میان‌بُر خوب بین فکر کردن و عمل کردن است.

بزرگ‌ترین چالش موفقیتْ سکوت دربارهٔ آن است.

مارتین لوترکینگ می‌گوید: «اگر کسی هنوز چیزی را پیدا نکرده که برای حفظ آن حاضر باشد جانش را بدهد، لایق ادامهٔ زندگی نیست.»

یک دایرهٔ شأن کوچک و تخطی‌ناپذیر که مرزهایش کاملاً مشخص است برای داشتن یک زندگی خوب ضروری است. حتا می‌خواهم پا را از این هم فراتر بگذارم و ادعا کنم ضروری است که چیزهایی که در دایرهٔ شأن شما هستند، قابل‌توجیه و منطقی نباشند. چرا که اگر باشند، هرگز رنگ آرامش را نخواهید دید. زندگی‌تان هیچ پایه‌واساس محکمی نخواهد داشت. شما همیشه باید آماده باشید که دلیل بهتری از راه برسد و تمام اولویت‌ها، اصول و تعهدهای‌تان را کنار بزند.

شکایت کردن از زندگی وقت تلف کردن است و ترحم نسبت به خود از دو جهت غیرمفید است: اول این‌که هیچ کاری برای غلبه بر حال ناخوش‌تان انجام نمی‌دهید و دوم این‌که با این کار، استیصال ناشی از این رفتار مخرب را هم به ناخوشی اولیه‌تان اضافه می‌کنید.

به من بگو دقیقاً به چه حقایقی نیاز داری تا از جهان‌بینی‌ات دست بکشی

اما حقیقت این است که تقریباً هیچ برنامه‌ای به طور کامل و موبه‌مو محقق نمی‌شود. اگر هم بعضی اوقات یک برنامه بدون هیچ مشکلی اجرا شود، کاملاً اتفاقی بوده است. به قول دوایت آیزنهاور، ژنرال امریکایی که بعدها رئیس‌جمهور هم شد، «برنامه هیچ ارزشی ندارد. برنامه‌ریزی مهم‌ترین چیز است.» مسئله داشتن یک برنامهٔ ثابت نیست. بلکه این برنامه‌ریزی مجدد و مکرر است که اهمیت دارد؛

«موفقیت یعنی آسودگی ذهن و این نتیجهٔ مستقیم خشنودی از خویش است. امری که برای رسیدن به آن کافی است بدانید که شما تلاش‌تان را برای تبدیل به بهترین چیزی که در توان‌تان بوده، انجام داده‌اید.»

به عبارت دیگر موفق بودن یعنی تزلزل‌ناپذیر بودن فارغ از این‌که در اوج پرواز باشید یا در حضیض سقوط.