بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

این‌که مجبور نباشید در مورد همه‌چیز و همه‌کس اظهارنظر کنید، حس آزادی خیلی خوبی دارد. اصلاً نیاز نیست نگران این باشید که بی‌نظری شما به عنوان ضعف فکری‌تان تلقی شود. چون این گونه نیست و نشانهٔ هوش شماست. بی‌نظری یک دارایی ارزشمند است. آن‌چه دنیا را احاطه کرده نه سرریز اطلاعات، که انبوه نظرات ماست.

پیشنهاد من؟ یک سطل «خیلی پیچیده» برای خودتان تهیه کنید. تمام سؤال‌هایی را که برای‌تان جالب نیست، بی‌جواب‌اند یا جواب دادن به آن‌ها خیلی دردسر دارد، در آن بریزید. نگران نباشید، هنوز کلی موضوع دیگر باقی می‌ماند که هر روز می‌توانید یا مجبورید هر روز درباره‌شان نظر بدهید.

آرامش ذهن و آسودگی خاطر برای زندگی خوب ضروری‌اند اما احساس نیاز دائم به اظهارنظر کردن همیشه شما را به آن‌ها نمی‌رساند.

مغز انسان، آتش‌فشانی از نظرات است که بی‌وقفه از خودش ایده و نظر بیرون می‌دهد. بدون توجه به این‌که سؤالات مرتبط هستند یا غیرمرتبط، جواب دارند یا نه، پیچیده‌اند یا ساده، مغز مثل نقل‌ونبات جواب تولید می‌کند.

دفتریادداشتی تهیه کنید و اسم آن را کتاب بزرگ نگرانی‌های من بگذارید. زمان مشخصی را برای پرداختن به نگرانی‌های‌تان اختصاص دهید. در عمل، این یعنی روزانه ده دقیقه را به نوشتن هر آن‌چه شما را نگران کرده اختصاص دهید؛ بدون توجه به این‌که چه‌قدر قابل‌توجیه، احمقانه یا مبهم‌اند.

نگرانیِ دائم به استرس مزمن منجر می‌شود و می‌تواند چندین سال از عمر شما کم کند.

وقتی پای چیزهایی که برای‌تان مقدس است به میان می‌آید تا جایی که ممکن است کنترل اوضاع را به دست بگیرید. اگر مجبور شدید تسلیم شوید، این کار را طوری انجام دهید که دشمن شما بیشترین بهای ممکن را بابت تسلیم کردن شما بپردازد. این تعهد قدرت شگفت‌انگیزی به شما می‌دهد که یکی از کلیدهای رسیدن به زندگی خوب است.

جامعه تنها زمانی افراد را به حال خود می‌گذارد که آن‌ها همرنگ اجتماع شده باشند. پس آمادهٔ هجمهٔ تیرها باشید و دایرهٔ شأن خود را مستحکم کنید.

اگر باورهای عمیق درونی‌تان را به شکل واضحی به نمایش نگذارید، به‌تدریج به یک عروسک خیمه‌شب‌بازی تبدیل می‌شوید. بقیه برای رسیدن به اهداف‌شان از شما سوءاستفاده خواهند کرد و دیر یا زود تسلیم خواهید شد. دیگر مبارزه نخواهید کرد. در برابر فشارهای روحی مقاومت نمی‌کنید. اراده‌تان خشک می‌شود. اگر از بیرون بشکنید، بالاخره از درون هم خواهید شکست.

همان‌طور که مارتین لوترکینگ می‌گوید: «اگر کسی هنوز چیزی را پیدا نکرده که برای حفظ آن حاضر باشد جانش را بدهد، لایق ادامهٔ زندگی نیست.» بدون شک لایقِ زندگی خوب هم نیست.

به طور مشابه اگر تمام شبانه‌روزتان را صرف نجات دنیا کنید و خودتان را از هر لذتی محروم کنید، رنگ خوشحالی را نخواهید دید. بهتر است بین معنا و لذت مسیرتان را مدام عوض کنید.

زندگی خوب یعنی استفادهٔ حداکثری از لذت‌های آنی.

اگر می‌توانید برای تسکین مشکلات فعلی‌تان کاری کنید، حتماً انجامش دهید. اما اگر نمی‌توانید، با آن کنار بیایید. شکایت کردن از زندگی وقت تلف کردن است و ترحم نسبت به خود از دو جهت غیرمفید است: اول این‌که هیچ کاری برای غلبه بر حال ناخوش‌تان انجام نمی‌دهید و دوم این‌که با این کار، استیصال ناشی از این رفتار مخرب را هم به ناخوشی اولیه‌تان اضافه می‌کنید.

اگر واقع‌بینانه به خودتان نگاه کنید، شانسِ به‌مراتب بیشتری دارید که به خودی که دوستش دارید تبدیل شوید.

ما سریع‌تر از حد تصورمان تغییر می‌کنیم.

سریع‌تر از حد تصورمان تغییر می‌کنیم.

مغز ما سه لایهٔ زمان، یعنی گذشته، حال و آینده، را به صورت خودکار مدیریت می‌کند. مسئله این است که روی کدام‌شان تمرکز کنیم.

بسیاری از روان‌شناسان به این نتیجه رسیده‌اند که لازم است زمانی را صرف کنیم و به صورت خودخواسته خاطرات شیرین گذشته را به یاد بیاوریم.

به جای آن‌که تمرکزمان روی زندگی در حال باشد، با نیم‌نگاهی به گردآوری خاطرات آینده زندگی می‌کنیم.

اهداف غیرواقع‌بینانه قاتل خوشی‌ها هستند.