بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

با تشریح هر افتضاحی که به بار آورده‌اید، زندگی‌تان بهتر می‌شود.

عقل یک مهارت عملی است؛ مقیاسی از توانایی ما در راهبری زندگی.

این‌که مجبور نباشید در مورد همه‌چیز و همه‌کس اظهارنظر کنید، حس آزادی خیلی خوبی دارد. اصلاً نیاز نیست نگران این باشید که بی‌نظری شما به عنوان ضعف فکری‌تان تلقی شود. چون این گونه نیست و نشانهٔ هوش شماست. بی‌نظری یک دارایی ارزشمند است. آن‌چه دنیا را احاطه کرده نه سرریز اطلاعات، که انبوه نظرات ماست.

«همهٔ آن‌هایی که شما را به خودشان فرامی‌خوانند، شما را از خودتان بازمی‌دارند.»

اکثر اوقات این جملات را از مردم می‌شنوید: «حتماً باید مدیرعامل شوم» یا «باید این رمان را بنویسم» یا «باید صاحب چند فرزند شوم». نه، نباید چنین خواسته‌هایی داشته باشید. به غیر از نفس کشیدن، خوردن و آشامیدن شما مجبور به انجام هیچ کاری نیستید. فقط چند نیاز ضروری وجود دارد؛ پس به جای جملات بالا بگویید: «قصد دارم مدیرعامل شوم»، «دوست دارم رمان بنویسم» و «هدف من این است که چند فرزند داشته باشم». این‌که تمایلات خود را در قالب بایدها ببینید فقط شما را به آدمی بداخلاق و ناراضی تبدیل می‌کند. این مسئله فارغ از این‌که چه‌قدر باهوش باشید، باعث می‌شود که مثل احمق‌ها رفتار کنید.

چون مشکلات مثل شراب‌های بوردو نیستند، آن‌ها به مرور زمان بهتر نمی‌شوند.

به توصیهٔ برتراند راسل گوش کنید: «هر وقت حس می‌کنید غصهٔ یک موضوع می‌خواهد شما را در بربگیرد؛ هر چه باشد، بهترین راه همیشه این است که بیشتر از حالت همیشگی به آن فکر کنید تا وسوسهٔ فکر کردن به آن از بین برود.»

از مشغله‌های بی‌مورد بکاهید و ثبات عمل‌تان را بیشتر کنید.

با تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

خلاصه بگویم نود درصد همهٔ محتواها و چیزهای روشنفکرانه که به این دنیا آورده شده مزخرف‌اند.

همهٔ آن‌چه که علم می‌داند این است که زندگی تا زمانی که ماده و انرژی به اندازهٔ کافی وجود داشته باشد، به شکل بی‌هدفی توسعه پیدا خواهد کرد.

با تمرکز روی مشکلات جزئی و پیش‌پاافتاده زندگی خوب خود را خراب می‌کنید.

دو هزار سال قبل سِنِکا، فیلسوف رومی، نوشت: «همهٔ آن‌هایی که شما را به خودشان فرامی‌خوانند، شما را از خودتان بازمی‌دارند.»

علاوه‌بر خودِ تجربه‌گر که اهل اسراف است (تقریباً همه‌چیز را دور می‌ریزد)، خودِ یادآورتان نیز شدیداً در معرض خطاست و این ما را به سمت گرفتن تصمیمات اشتباه سوق می‌دهد. به خاطر بی‌دقتی‌های خودِ یادآور، ما عادت داریم که بیش‌ازحد برای لذت‌های گذرا و عمیق ارزش قایل شویم و خوشی‌های آرام، پایدار و بی‌دغدغه را دست‌کم بگیریم: بانجی‌جامپینگ به جای طبیعت‌پیمایی‌های طولانی، خوش‌گذرانی‌های عاشقانهٔ یک‌شبه به جای رابطهٔ جنسی پیوسته با همسرتان، ویدیوهای جذاب یوتیوب به جای یک کتاب خوب.

یک قانون اصلی زندگی خوب به این شرح است: اگر چیزی واقعاً به شما کمک نمی‌کند، بدون آن هم به مشکل نخواهید خورد.

یکی از مهم‌ترین اصول علم اقتصاد این است که هر چه گزینه‌های بیشتری داشته باشید، بهتر است.

اگر تأمل کردن را یک چراغ‌قوهٔ جیبی در نظر بگیریم عمل کردن مانند یک نورافکن به معنای واقعی کلمه است

ما با انتظارات‌مان مثل بادکنک‌های هلیومی رفتار می‌کنیم، اجازه می‌دهیم بالا و بالاتر بروند تا این‌که به‌یکباره در آسمان بترکند و تکه‌تکه شوند. نیازها، اهداف و انتظارات را با یک چشم نبینید. آن‌ها را بادقت از هم تمیز بدهید. توانایی مدیریت کردن انتظارات‌تان بخشی از زندگی خوب است.

جهان بزرگ‌تر، غنی‌تر و متنوع‌تر از آن چیزی است که تصورش را می‌کنیم. پس تا زمانی که هنوز جوان هستید سعی کنید تا جای ممکن، با نمونه‌های بسیاری برخورد داشته باشید. در اولین سال‌های بزرگ‌سالی، پول درآوردن یا ایجاد یک کسب‌وکار مهم‌ترین مسئله نیست. این سال‌ها فرصت خوبی برای آشنایی با دنیای احتمالات است. با کمال میل از تجربه‌ها استقبال کنید. طعم هر آن‌چه را که سرنوشت برای‌تان مقدر می‌کند بچشید. بسیار مطالعه کنید، چون رمان‌ها و داستان‌های کوتاه یک دنیای شبیه‌سازی‌شدهٔ عالی برای شما محسوب می‌شوند. فقط وقتی سن‌تان بالاتر رفت باید خط‌مشی خود را تعیین کنید و بسیار مشکل‌پسند شوید. از آن زمان به بعد دقیقاً می‌دانید چه چیزی دوست دارید و چه چیزی دوست ندارید.

«زندگی غیرمنصفانه است. هر چه زودتر این اصل را بفهمید بهتر است!»