بریده‌هایی از کتاب محوِ

آخْ یارم، روز را هزارساعت کردی و رفتی

دردِ مرا شمعی می‌فهمد که برای دیدنِ یک چیزِ دیگر آتشش می‌زنند

کودک راه‌رفتن را می‌آموزد من، راهِ رفتن را

گذشت کارِ من نبود، کارِ من گذشتن بود

در این تاریکی مرا نه، صدا بزن. مهم؛ صدایِ تو، تو مهمی نه نامِ من؛ نه من

تشنه پیِ آب می‌گردد حتی اگر پیدا نکند

درمان ِ این درد خو کردن به این درد است

میز اگر بودم، خاک گرفته بودم از این سکون و سکوت و تنهایی

علف را «هرز» می‌خواند باغبانی که از درخت گلابی می‌خواهد

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

آخْ یارم، روز را هزارساعت کردی و رفتی

به قله رفتن خستگی دارد از قله برگشتن دل‌شکستگی

من نیامده‌ام با تو باشم، من آمده‌ام تو باشم. هیزم آتش نمی‌گیرد؛ آتش می‌شود

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

گذشت کارِ من نبود، کارِ من گذشتن بود

من و یارم هیچگاه همدیگر را نخواهیم دید، او به باد پاییزی می‌ماند من به برگی خشک. او باد است؛ می‌آید من برگم؛ می‌روم

در من کسی‌ست که می‌خواهد با تو باشد، در من کسی‌ست که با من تنها می‌ماند

در زدن را از کلید داشتن خوش‌تر می‌دارم