بریده‌هایی از کتاب محوِ

زیبایی‌ات کوهستانی‌ست که فقط از دور دیده می‌شود، برای دیدن تمامِ تو باید از تو فاصله گرفت

در اندوهِ من شادیِ رهاشدن پرنده‌ای‌ست که به او دل بسته بودم

جایِ خالیِ برف را تنها برف پُر می‌کند

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز

مرا دیدند که به تو گفتند زیبا. منم غلطی که درست را نشان می‌دهد

من فکر می‌کردم تو را اما خودم را می‌خواستم، مثل گرمازده‌ای که باد را نه به خاطرِ باد که برایِ خنک‌شدن می‌خواهد

گم شد هر که به دنبال تو گشت

پرنده اگر باشی، بر شاخه هم که نشسته باشی، در پروازی پرنده اگر باشی

من نیامده‌ام با تو باشم، ‫من آمده‌ام تو باشم. ‫هیزم آتش نمی‌گیرد؛ ‫آتش می‌شود

گم شد هر که به دنبال تو گشت