بریده‌هایی از کتاب محوِ

خدا مرا ببخشد؛ مرگِ کودکِ همسایه را بهانه کردم؛ سخت در فراق یارم گریستم

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

در شب اندوهی‌ست که مرا به خلأ خیره می‌کند

نمی‌گویم آسمانت می‌شوم تا آسمان برایت قفس نشود. من قفس ِتو هستم، از من به سوی آسمان بگریز

در سرزمینِ من آغوش‌ها برای بدرقه گشوده می‌شوند

او باد است؛ می‌آید من برگم؛ می‌روم

تو سکوتِ لابه‌لایِ حرف هایِ منی، از حرف‌هایم آنچه نمی‌گویم؛ تویی

گذشت کارِ من نبود، کارِ من گذشتن بود

خوش به حالت؛ پیش ِخودت هستی

خواب دیدم تنها هستم، بلند شدم تعبیر شد