بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

وقتی آن‌قدر ثروتمندم که پول برایم اهمیتی ندارد. وقتی زندگیِ یک بچه از زندگیِ من مهم‌تر است. وقتی ارزشِ وجودی‌ام به چاپلوسیِ دیگران متکی نیست. وقتی دیگر برایم مهم نیست که از آرزوهایم جلو بزنم، پس درونم را می‌بینم و به فکر خودم می‌افتم. این است معیارِ بزرگیِ یک انسان؛ آن‌هم وقتی معروف و موفق شد.

در حقیقتی به اسم سرنوشت که بین تولد و مرگ تجربه‌اش می‌کنیم، متوجه می‌شویم که هم انسانیم و هم خدا.

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.» این را عیسی گفت و لبخند زد. «همون‌موقع که این مبارزه رو قبول کردی، برنده شدی.»

گاهی این‌که یک چیز را انتخاب کنید و به آن متعهد بمانید، مهم‌تر از آن است که چه چیزی را انتخاب می‌کنید.

موقع دویدن در سراشیبی، برای خودتان زیرپا نگیرید. آن کوهی که دل‌تان می‌خواهد از آن بالا بروید، همین‌جا سرِ پیچ است. لازم نیست برای زندگی‌تان رویدادهای دراماتیک خلق کنید. درام واقعی در راه است.

بعد می‌فهمم مسئول سرنوشتم هستم، مسئول تخیلم. و هم گناهکارم، هم معصوم. هم آسیب‌رسانم، هم کمک‌کننده. و درهرصورت... همیشه فانی خواهم بود.

گاهی بعضی چیزها را داری. گاهی بعضی چیزها تو را دارند.

افسوس، یعنی چیزی می‌خواسته‌ای و به آن نرسیده‌ای. حالا به هر دلیلی. یا به‌خاطر بی‌عرضگیِ خودت، یا به‌خاطر زورِ روزگار. گاهی این آخر خط است و باید با وقار پا پس بکشیم. ولی بیش‌تر وقت‌ها فقدان‌هامان فقط برای این است که زود دست می‌کشیم. باید کاری کنیم که زورِ افسوس‌ها کم شود. بیایید بی‌خیالِ آکروبات‌بازی روی طنابِ باریکِ بینِ «خیلی دیر شده» و «هنوز فرصت هست» شویم.

طوری رفتار کردم که نشان بدهم کار را می‌خواهم، نه طوری‌که فکر کنند محتاجِ آن‌ام.

آن‌را بخواهید ولی محتاج‌اش نباشید.

گاهی برای جلورفتن باید به عقب برگردی. البته نه برای خاطره‌گویی و تعقیب ارواح! باید به عقب برگردی تا ببینی از کجا آمده‌ای، کجا بوده‌ای، و چطور به این‌جا رسیده‌ای.

«عادت‌های خوبی خلق می‌کنم و بردهٔ آن‌ها می‌شوم.»

بدون سایه‌ها نمی‌توانیم ارزشِ نور را بفهمیم. باید تعادل‌مان به‌هم بخورد تا بتوانیم جاپامان را پیدا کنیم. بهتر است آدم بپرد تا این‌که بیفتد. و حالا این منم، سالم و سرِ‌پا.

توی مدتی که با ما می‌گذرونی، یاد می‌گیری شراب‌های خوب رو بشناسی، و همین‌طور پنیرهای خوب، و این‌که نظرت رو همه‌جا جار نزنی!»

معمولاً اولین قدمی که ما را در زندگی به هویت‌مان می‌رساند، گفتنِ «من خودم رو خوب می‌شناسم» نیست، بلکه گفتنِ «می‌دانم چه‌کسی نیستم» است. فرآیندِ حذف.

هیچ‌کس زودتر از او خودش را نمی‌بخشد، برای همین است که هیچ استرسی ندارد. یک بار ازش پرسیدم تابه‌حال شده با پشیمانی سر روی بالش بگذارد؟ فوراً گفت: «هر شب پسرم. ولی همین‌که بیدار می‌شم فراموش‌شون می‌کنم.» همیشه به ما می‌گفت: «جوری واردِ یه جا نشین که انگار می‌خواین بخرینش، جوری وارد شین که انگار صاحبش‌این.» بدون تردید کلمهٔ محبوب‌اش «بله» است.

می‌کنم. او واقعاً به هر چه بخواهد می‌رسد. او مدرک زنده‌ای‌ست از این‌که ارزشِ انکار به سطحِ تعهدِ فرد به آن بستگی دارد. او دو نوع سرطان را فقط‌وفقط با مصرف آسپرین و انکارِ آن شکست داده!

مشکلاتی که امروز با آن‌ها مواجه‌ایم، درنهایت به نعمتِ زندگی‌مان تبدیل می‌شوند. بالاخره چراغ‌قرمزهای دیروز، ما را به یک چراغ‌سبز می‌رسانَد. هر تخریبی نهایتاً به ساختن ختم می‌شود، هر مرگی نهایتاً به تولد، و هر رنجی نهایتاً به آرامش. در این زندگی یا زندگیِ بعدی، هر پایین‌رفتنی بالاآمدنی در پیش دارد. مهم این است که چالشِ پیش روی‌مان را چطور می‌بینیم و چطور با آن درگیر می‌شویم.

چراغ‌سبز نشانهٔ تأیید و حمایت است، نشانهٔ تشویق و پاداش، نفتِ روی آتش‌مان است، آفرین و اشتیاق. همان پولِ نقد، تولد، بهار، سلامتی، موفقیت، شادی، ثبات، بی‌گناهی و شروعِ تازه است.

همیشه می‌نوشتم تا بتوانم فراموش کنم.