بریده‌هایی از کتاب آوازی برای یک نهنگ

دیگر مهم نبود. حالا دیگر آنجا پیش هم بودیم.

حتی وقتی بین جمع است باز هم تنهاست؛

مگر می‌شود آدم دلش برای کسی تنگ شود که هیچ‌وقت ندیده است.

زودی برگرد، آیریس. اینجا بدون تو مثل سابق نیست.

یه سؤالی دربارهٔ سیاره‌ای داشتم که می‌خوای پیداش کنی. میلیون‌ها سال پیش از منظومهٔ شمسی پرت شده بیرون، مگه نه؟ خب پس تو از کجا می‌دونی وجود داشته؟ منظورم فقط تو نیست. چون خیلی وقت پیش این اتفاق افتاده، اصلاً از کجا معلوم وجود داشته؟ بگذریم. فقط داشتم فکر می‌کردم من یه‌جورهایی مثل اون سیاره‌م. داشتم یه مسیری رو می‌رفتم و یهو یه چیزی من رو کنار زد و توی یه مسیر جدید گذاشت. هنوز دارم راهم رو ادامه می‌دم.

نمی‌دونی چقدر دلم برات تنگ شده.

اما می‌فهمید تنها نیست.

شاید نزدیک آن نهنگ‌ها شنا می‌کرد، اما واقعاً همراهشان نبود؛ یک‌جورهایی شبیه من و بچه‌های مدرسه.

«گذشت زمان و فاصله، خاطرهٔ چیزی که از دست رفته رو کمرنگ می‌کنن.»

یه روز اون سیاره خیلی به مشتری نزدیک شد و مشتری اون رو از منظومهٔ شمسی پرت کرد بیرون.

بعضی‌وقت‌ها من هم دوست ندارم با کسی حرف بزنم.

بعضی‌وقت‌ها اصرار نکردن راحت‌تر بود.

بلو ۵۵ دوست یا خانواده‌ای نداشت که به زبانش حرف بزنند؛ اما باز هم می‌خواند. صدا می‌کرد و صدا می‌کرد و هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنید.

با اینکه خیلی کارت مسخره‌ست، دوستت دارم.

حتی وقتی آب خیلی سرد است، دریا می‌تواند زمستان سرد روح آدم را گرم کند و از بین ببرد.

باشد. بعد از نوشیدن جرعه‌ای از قهوه، آن را داخل سطل زباله انداختم. بعد با دستمال مزه‌اش را از روی زبانم پاک کردم. بزرگ‌ترها چطوری آن را می‌خورند؟ دوباره پیش پیشخان رستوران رفتم تا شیرکاکائو بگیرم

نهنگ‌ها همه‌چیز را یادشان می‌مانَد، حتی چیزهایی را که خیلی سخت تلاش می‌کنند از یاد ببرند.

آهنگی که دلتنگش بود، آهنگی که دریاهای جهان را دنبالش گشته بود، آنجا بود. آوازهایی مانند آواز خودش آب‌های دورش را پر کردند. آنجا را نمی‌شناخت، اما حسی به او می‌داد که در اعماق حافظه‌اش به او می‌گفت، به خانه برگشته است. نهنگ در آب شیرجه زد و بالا آمد. تمام آهنگ‌هایی را دوباره خواند که ساخته و روی موج‌ها رها کرده بود. همه‌شان را همان لحظه خواند. فریادی از موسیقی سر داد که اقیانوس را از هم شکافت. بعد از آن‌همه سال که صدا زده و جست‌وجو کرده بود، بعد از گذشت آن‌همه وقت و آن‌همه تنهایی، بعد از تمام آوازهایی که شنیده نشده و جوابی نگرفته بودند، نهنگ فکر کرد شاید بالاخره کسی دارد به صدایش گوش می‌دهد.

صدا اگر قوی باشد می‌تواند هر چیزی را تکان دهد. می‌تواند دیوارها را بلرزاند یا شیشه را بشکند. می‌تواند نهنگی را وارد مسیری جدید کند. می‌تواند کسی را بلند کند و آن‌قدر از خانه دور کند و به جایی ببرد که هیچ‌کس را نشناسد. لرزش آهنگ نهنگ تا همیشه همراهم می‌ماند.

آقای چارلز من را تا کنار میز نینا همراهی کرد تا برایم ترجمه کند «ببخشید که هُلت دادم.» نینا لبخندی زد و با زبان اشاره حرفی زد که شبیه «کِیک» بود. آقای چارلز همان‌طور که لبش را گاز می‌گرفت حرف نینا را تصحیح کرد: «خیلی‌خب.»