بریده‌هایی از کتاب آوازی برای یک نهنگ

بعضی‌ها آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که کسی نمی‌فهمد کودن هستند.

اگه مردم اعصابت رو خرد می‌کنن، باید یه راه بهتری برای کنار اومدن باهاشون پیدا کنی.

کسانی که خیلی دلشان بخواهد ارتباط برقرار کنند همیشه راهی پیدا می‌کنند.

آوایش شبیه هیچ آوای دیگری نبود و هیچ نهنگی درکش نمی‌کرد؛ اما آوای خودش بود. شاید روی کاغذ خیلی چیز خاصی به نظر نمی‌رسید، اما باز هم شبیه شعرهای پدربزرگ بود

من مثل بلو ۵۵ بودم. در فضای خالی اقیانوس فریاد می‌زدم و فرکانس صدایم آن‌قدر زیر بود که به هیچ‌کس نمی‌رسید.

«از آنچه در راه است خبر ندارم، اما هر اتفاقی که بیافتد، با لبخند با آن مواجه خواهم شد.»

نهنگ‌ها بدون صدا نمی‌تونن راهشون رو توی دنیا پیدا کنن... اما برای ما فرق می‌کنه...

«گذشت زمان و فاصله، خاطرهٔ چیزی که از دست رفته رو کمرنگ می‌کنن.»

بعضی‌ها آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که کسی نمی‌فهمد کودن هستند.

گاهی آدم برای اینکه راهش را پیدا کند نمی‌تواند سر جایش بماند.

«مشکل، صدای منحصربه‌فرد بلو ۵۵ است. بیشتر نهنگ‌ها آوایی با فرکانس سی‌وپنج هرتز و کمتر سر می‌دهند، درحالی‌که صدای این نهنگ به‌تنهایی حدود پنجاه‌وپنج هرتز است.» صدای آن‌ها فقط حدود بیست هرتز اختلاف داشت؛ ولی باز هم تفاوت بزرگی بود. نهنگ با زبانی حرف می‌زد که فقط خودش می‌فهمید. «به‌علاوه، آوای او الگوی منحصربه‌فردی دارد: حتی اگر نهنگ‌های دیگر بتوانند صدایش را بشنوند، حرفش را نمی‌فهمند. بلو ۵۵ به احتمال زیاد نمی‌توانست با پدر و مادر خودش ارتباط برقرار کند.»

هیچ دوست یا خانواده‌ای نداشت که همراهشان شنا کند یا با آن‌ها حرف بزند.

صدا زد و امیدوار بود کسی، هر کسی، صدایش را بشنود.

بعضی‌وقت‌ها آدم باید بدونه کی وقتشه که تسلیم بشه و برگرده.

مستقیم به من نگاه کرد. خیلی وقت بود این کار را نکرده بود.

نمی‌دانستم چطور از دردم حرف بزنم.

طوری از کنارش رد می‌شن که انگار وجود نداره. فکر می‌کنه هیچ‌کس درکش نمی‌کنه.

«از آنچه در راه است خبر ندارم، اما هر اتفاقی که بیافتد، با لبخند با آن مواجه خواهم شد.»

بعضی‌ها آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارند که کسی نمی‌فهمد کودن هستند.

دوباره با زبان اشاره گفتم: «خواهش می‌کنم. اصلاً می‌دونی اون رادیو چندتا لامپ خلأ داره؟» «نه، نمی‌دونم. چندتا؟» «من هم نمی‌دونم. حتماً بیشتر از چیزیه که لازم دارم. می‌خواستم توش رو نگاه کنم. تازه پایهٔ لامپ هم داره. با سیم و مبدل و دیافراگم و...» تریستان خندید و به نشانهٔ تسلیم دست‌هایش را بالا برد. این حرکت در زبان اشاره معنای «تسلیم‌شدن» داشت. «باشه، باشه، خیلی خب. اما بعدش چی؟ فکر نمی‌کنی مامان و بابا متوجه بشن؟»