بریده‌هایی از کتاب مجیستریوم؛ جلد دوم

استاد روفوس که خیلی جدی به آرون نگاه می‌کرد، گفت: «و متعادل‌ساز هَرج‌ومَرج چیه؟» آرون گفت: «کال، یعنی منظورم اینه که متعادل‌ساز من کاله. نه‌اینکه برای همه کال باشه ها! ولی متعادل‌ساز هَرج‌ومَرج یه انسانه. فقط... همیشه کال نیست.»

شاید کال آن‌قدر باهوش نبود که به چنین فکری بیفتد، اما آن‌قدرها هم خنگ نبود که با این حرف مخالفتی کند.

هیچ خیانتی بدتر از خیانت رفیق نیست.

استاد روفوس گفت: «حالا می‌فهمم وقتی پدرت اومده بود ببیندت، چرا نمی‌خواستی بری پیشش.» کال جواب نداد. بزرگ‌ترها استعداد عجیبی در بیان بدیهیات داشتند و هربار که چیزی را می‌فهمیدند، باید آن را به تو می‌گفتند.

خشم زیادی سینهٔ کال را شکاف می‌داد. تامارا یک آدم غیرقابل اعتماد و وحشتناک بود. کال انتظار داشت که دوستانش از دستش عصبانی شوند، اما توقع نداشت به او خیانت کنند. رگه‌های آتشینِ درد پایش را فرا گرفت. کال سُر خورد و دو زانو به زمین افتاد. او فقط برای یک لحظه آرزو کرد ای‌کاش دو پای سالم داشت و می‌توانست دردش را فراموش کند. برای به‌دست‌آوردن سلامتیِ پاهایش، حاضر بود چه کاری انجام دهد؟ حاضر بود آدم بکشد؟ حاضر بود ستون امتیازات ارباب شرور را نادیده بگیرد؟

استاد روفوس که کنار کال نشسته بود، گفت: «مسئلهٔ مهم اینجاست که باید یاد بگیرین همیشه شرایط رو کنترل کنین. باقی آدم‌ها به آتش واکنش نشون می‌دن، ولی اگه شما کنترل‌گرِ داستان باشین، قدرت دست شماست.» این جمله به‌شکل آزاردهنده‌ای شبیهِ حرفی بود که آلاستر در تابستان به او زده بود: بهترین راهی که می‌تونیم از شرّ وراجی‌های همسایه‌ها در امان باشیم، اینه که شرایطی رو که ممکنه هوک رو ببینن، خودمون کنترل کنیم. اکثراً گمان می‌کردند که دوران آموزش آلاستر در مجیستریوم بر او تأثیری نگذاشته است؛ اما به‌هرحال، استاد او هم روفوس بوده.

بذار مرده‌ها مرده بمونن.»

پیشخدمت گفت: «آقای دوینتر، شما این پسر رو می‌شناسین؟» جاسپر جرعه‌ای از نوشیدنی‌اش را سر کشید و با چشم‌های قهوه‌ای‌رنگش سرتاپای کال - از موهای به‌هم‌ریخته تا کتانی‌های کثیفش - را وَرانداز کرد. جاسپر گفت: «تاحالا تو عمرم ندیده‌مش.» احساسات مثبت کال نسبت به جاسپر، در یک لحظه دود شد و به هوا رفت. «جاسپرِ دروغگو...»

پایان نزدیک‌تر از چیزیه که فکرش رو بکنی

آدم نمی‌تواند هیولایی را بکشد که درون خودش است.