بریده‌هایی از کتاب مجیستریوم؛ جلد اول

دل‌خوشی غم‌انگیزی بود، اما به‌هرحال دل‌خوشی بود.

من نه به قوانین اهمیتی می‌دم نه به ظاهر. نمی‌خوام از اون آدم‌هایی باشم که فقط یه کاری می‌کنن که بقیه به‌به و چَه‌چَه کنن. می‌خوام کار درست رو انجام بدم.

به‌هرحال به دردسر می‌افتیم. فقط بحث اینه که چقدر قراره به دردسر بیفتیم.

واقعیت هیچ شباهتی به اون فیلم‌ها نداره.

افکار آزادند و از هیچ قانونی تبعیت نمی‌کنند.

اما وقتش که برسه، وقتی مجبور باشی تصمیم بگیری، واقعاً می‌خوای همه‌چی‌ت رو فدای آرمانی کنی که حتی کامل درکش نمی‌کنی؟

می‌گن چشم‌ها پنجرهٔ روحن.

گاهی وقت‌ها بهترین راه، سریع‌ترین راه نیست.

سال‌ها لنگیدن پشت سرِ بقیه، وقتی چهارنعل می‌دویدند...

کال بی‌خیال حقیقت خودش، بی‌خیال کار وحشتناکی که داشت انجام می‌داد، بی‌خیال همه‌چیز و همه‌کس، خندید

بهترین توصیه‌تون برای افرادی که دوست دارن نویسنده بشن، چیه؟ یه ذکر خاصی هست که همهٔ ما نویسنده‌ها بلدیم: برص درک؛ یعنی باسن رو صندلی و دست‌ها رو کیبورد. تنها کلک ویژه اینه که به نوشتن ادامه بدین! حتی وقت‌هایی هم که حسش رو ندارین و می‌خواین لپ‌تاپتون رو از پنجره پرت کنین بیرون، به نوشتن ادامه بدین.

همهٔ عناصر یک متعادل‌ساز دارند. آتش متعادل‌کنندهٔ آب است، هوا متعادل‌کنندهٔ خاک است و روح متعادل‌کنندهٔ هرج‌ومرج.

هرچی بیشتر دربارهٔ دنیای جادویی بفهمی، بیشتر غرقش می‌شی، غرق اختلافات قدیمی و وسوسه‌های خطرناکش.

کال با خودش گفت: آتش تمایل به سوزاندن دارد. آب تمایل به جاری شدن دارد. هوا تمایل به بالا رفتن دارد. خاک تمایل به پیوند دادن دارد. هرج‌ومرج تمایل به بلعیدن دارد. و کال تمایل به زنده ماندن دارد.

آگاهی و عملکرد، هر دو چیزی یکسان‌اند.

بیا قرارمون این باشه که نَمیریم؟

من مثل یک دختر می‌جنگم

اگه من کاری بکنم، اگه من بهترین باشم... همه‌چی تغییر می‌کنه.

نمی‌تونیم سرمون رو مثل کبک بکنیم زیر برف و وانمود کنیم که این هم می‌گذره. از طرفی هم نمی‌تونیم تا ابد منتظر چیزی بشینیم که ممکنه اصلاً اتفاق نیفته

«ترک کردن کافئین آدم‌ها رو روانی می‌کنه. خود من هر لحظه ممکنه یهو بزنم یکی رو بکشم.»