بریده‌هایی از کتاب مجیستریوم؛ جلد اول

هر کسی می‌فهمید وجودش آن‌قدر ناخوشایند است که برای آدم‌ها به مجازات می‌مانَد، حالش خراب می‌شد.

مادر و پدرها هرچی رو که دوست دارن بشنون، می‌شنون و هرچی رو که دلشون بخواد باور کنن، باور می‌کنن.

کال با خودش گفت: «آتش می‌خواهد بسوزاند، آب می‌خواهد جریان یابد، هوا می‌خواهد بالا برود، خاک می‌خواهد پیوند بدهد، هرج‌ومرج می‌خواهد ببلعد و کال می‌خواهد زنده بماند.»

من آدمی که می‌گی نیستم. شاید می‌خواستم باشم، اما نیستم.

آرون گفت: «بس کنین، با هردوتاتون هستم. با دعوا کردن که به جایی نمی‌رسیم.» کال گفت: «آره، پشت سر تو راه بیفتیم حتماً به یه جایی می‌رسیم، فقط اون یه جایی احتمالاً کرهٔ ماهه.» آرون با ناامیدی سر تکان داد و از کال پرسید: «چرا مثل عوضی‌ها رفتار می‌کنی؟» کال با تندی جواب داد: «آخه تو هیچ‌وقت عوضی نیستی. من هم مجبورم جای دوتامون عوضی‌بازی دربیارم.»

من بابت خارق‌العاده بودنم ازتون معذرت می‌خوام!

«جادوگرها از عناصر آب و خاک و هوا و آتش و حتی خلأ استفاده می‌کنن. نیستی منبع قدرتمندترین و وحشتناک‌ترین جادوی تاریخ، یعنی جادوی هرج‌ومرجه

دل‌خوشی غم‌انگیزی بود، اما به‌هرحال دل‌خوشی بود.

من نه به قوانین اهمیتی می‌دم نه به ظاهر. نمی‌خوام از اون آدم‌هایی باشم که فقط یه کاری می‌کنن که بقیه به‌به و چَه‌چَه کنن. می‌خوام کار درست رو انجام بدم.

به‌هرحال به دردسر می‌افتیم. فقط بحث اینه که چقدر قراره به دردسر بیفتیم.