بریده‌هایی از کتاب به امین بگو دوستش دارم

- هول نکن ابوطالب! این راه را خدا آغاز کرده، خود نیز تا به انتهایش خواهد برد.

امیدم به هیچ مردی نیست در این قوم... تنها محمد... خوب است محمد را داریم.

- طفلان ما اگر یتیم شوند با خاک برابری می‌کنند؛ نه خودمان کسی هستیم نه پدران‌مان کسی بوده‌اند.

تکیه‌گاه مسلمان در نبرد، فزونی سرباز نیست؛ تکیه‌گاهش خداست

به معجزه هم می‌رسیم... بی‌صدا رخ می‌دهد، وقتی مردمان غافل‌اند.

- میسره آن‌قدر برایم گفته بود از محمد امین که تاب از کف داده بودم. نگاهم می‌کند: - عرب کجا به خود دیده همچو مردی را؟ باید هم تاب از کف می‌دادم

قرارگاه محمد امین بهترین قرارگاه است... امید که به‌زودی دل‌های نیکوکاران به سوی او بگردد و دیده‌ها در پی او بدود... کینه‌ها با او نهفته و خون‌ها به برکت او خفته شود... امید که پسرعمویم محمدِ امین کوته‌فکران را برخیزاند و بدانجا که بایدشان بکشاند، جز کسی که طریق هلاکت بپیماید.

دنیا بدون محمد نباید باشد.

اگر من نور را دیدم دلیلش این نیست که چشمان پرقدرت و روح مؤمنی دارم، بلکه دلیلش این است که تاریکی بیداد می‌کند.

آن دو کوه را دوباره از روی پلک‌ها پس می‌زنم و لحظه‌ای به علی نگاه می‌کنم، به آن دو چشم پر از عسلش. و زبان در دهان می‌چرخانم: - به امین بگو... علی چشم دوخته به من و منتظر است. نه جانی دارم و نه می‌خواهم منتظرش بگذارم. آنچه را از من به‌جا مانده در کلام می‌ریزم: - ... دوستش دارم.