بریده‌هایی از کتاب به امین بگو دوستش دارم

کسی که دست‌ها و چشمانش پاکیزه است یقین قلب محترمی نیز دارد.

می‌رسیم پسرم! به معجزه هم می‌رسیم... بی‌صدا رخ می‌دهد، وقتی مردمان غافل‌اند.

من پیش‌تر نیز شنیده‌ام نام کسی محمد باشد... روزی را ببینید که پسرانی از پسِ یکدیگر زاده شوند و والدین‌شان مشتاقانه نام محمد را برای آن‌ها برگزینند.

- مسلمان... ما تسلیمیم در برابر امر خداوند یکتا.

این زبان برای ناسزاگویی به شما داده نشده.

هیجان‌زده است اما خویشتن‌داری می‌کند.

من چه شنیدم؟ چه بود این اشعار؟ در سرم می‌چرخند کلمات. این‌ها از سنخ کلام جن و انس نیست. درختی‌ست با شاخساری پرمیوه و ریشه‌هایی پربرکت. برترین کلام است. چه بود این‌ها که من شنیدم؟

اگر رسول‌الله کشته شده باشد پس دیگر این دنیا ارزش زنده ماندن ندارد. برگردید و شمشیر بزنید تا شهید شوید.

به نام یکتاپروردگار نام این نوزاد محمد است.

شرمسارم از دردی که او می‌بایست تنها تجربه‌اش کند و حاصل شیرینش از آنِ هر دومان باشد

امیدم به هیچ مردی نیست در این قوم... تنها محمد... خوب است محمد را داریم.

چقدر زیبا و آهنگین است علی!... یک بار در دل بگو علی را، خودت موسیقی‌اش را احساس خواهی کرد... به‌خدا ده بار همان لحظه صدایش زدم... ده بار در یک لحظه... علی... علی... علی...

تکیه‌گاه مسلمان در نبرد، فزونی سرباز نیست؛ تکیه‌گاهش خداست

دنیا بدون محمد نباید باشد.

- هول نکن ابوطالب! این راه را خدا آغاز کرده، خود نیز تا به انتهایش خواهد برد.

- طفلان ما اگر یتیم شوند با خاک برابری می‌کنند؛ نه خودمان کسی هستیم نه پدران‌مان کسی بوده‌اند.

روزی را ببینید که پسرانی از پسِ یکدیگر زاده شوند و والدین‌شان مشتاقانه نام محمد را برای آن‌ها برگزینند.

بغض در گلویم می‌ترکد و گریه امانم نمی‌دهد. دستان علی را رها می‌کنم و تمام تنش را با شوق به سوی خود می‌کشم و در آغوش می‌فشارمش و نفس می‌کشم عطر نخستین مرد مؤمن به محمد را. عطر تن پدرم عبدالمطلب را دارد آن هنگام که ماه رمضان به پایان رسیده بود و او پس از یک ماه از غار حرا بازمی‌گشت به مسجدالحرام. در گوش علی آرام و آهسته می‌گویم: - نزد محمد بازگرد و از او پیروی کن که به رستگاری خواهی رسید. لحظه‌ای در همین حال می‌مانم تا ضربان قلبش را بیشتر احساس کنم.

به معجزه هم می‌رسیم... بی‌صدا رخ می‌دهد، وقتی مردمان غافل‌اند.

- میسره آن‌قدر برایم گفته بود از محمد امین که تاب از کف داده بودم. نگاهم می‌کند: - عرب کجا به خود دیده همچو مردی را؟ باید هم تاب از کف می‌دادم