بریده‌هایی از کتاب هوش عاطفی در محیط کار

وقتی پیشخدمت کنار میز توقف می‌کند و به کرات از همه می‌پرسد که آیا همه چیز مرتب است یا خیر، دلیلش این است که نتوانسته تجربهٔ خودش را به کار بگیرد و به خاطر آورد که توجه بیش از حد و چاپلوسانه همگان را اذیت می‌کند.

. آنچه خدمات خوب می‌خوانیم اساساً ثمرهٔ همدلی است

اگر به کسی بربخوریم که همیشه سرحال و بذله‌گوست، شخص همدل متوجه این هست ـ زیرا او خوب می‌داند که خودش در برخی احوالات شیدایی چه حس و حالی داشته است ـ که به احتمال زیاد او وجوهی اندوهگین و رنج‌کشیده دارد و این شور و نشاط آن‌ها را پنهان کرده است. آن‌ها این واقعیت را حس می‌کنند، زیرا می‌توانند در میان تجربه‌های فراوان خویش لحظاتی را به خاطر آورند که، درست وقتی احساس می‌کردند در حال فروپاشی‌اند، رفتارهایی دلیرانه و مثبت از خود بروز داده‌اند.

همهٔ ما جمعیتی از خویشتن‌های گوناگون در درونمان داریم که جرئت شناختشان را نداریم.

شخص ناهمدل کسی نیست که از دردسر درک درونیات ذهن دیگران اجتناب می‌کند؛ بلکه کسی است که حاضر نیست با تخیل کافی به ژرفای آگاهی خودش قدم بگذارد.

شخص فاقد همدلی لزوماً چندان خودمدار و خودخواه نیست، بلکه کسی است که با وجوه تاریک‌تر، ناآشناتر و عجیب‌ترِ وجود خودش کاملاً رو به رو نشده است.

همدلی چندان مستلزم این نیست که از خودمان اعتلا جوییم، بلکه بیشتر مستلزم ممارست در نوعی تأمل و درون‌نگریِ نامعمول است؛ نوعی درون‌نگری که ما را به دیدار جنبه‌های کمتر آشنای ذهن خودمان می‌برد.

همدلی یعنی این‌که از خودمداریِ معمولمان بگریزیم، خویشتن خویش را ترک بگوییم و سپس خودمان را در منظر تجربهٔ دیگری تصور کنیم.

دقیق بودن، موجز بودن و منطقی بودن کافی نیست. بلکه باید آن کار پیچیده‌تر و بغرنج‌تر را انجام دهیم: یعنی تارهای مخفیِ قلب دیگران را لمس کنیم.

خوش‌بیانی راه‌حلی برای یک مشکل اساسی است: این‌که ذهن ما چیزی شبیه غربال است و چیزهای اندکی را در خودش نگاه می‌دارد؛ ما به سادگی حواسمان پرت می‌شود، عواطفمان خیلی زود بر عقلمان چیره می‌شود؛ حسادت، ترس و بدگمانی هر آینه باعث می‌شوند با نگاه دیگران مخالفت بورزیم؛

هنر شاخه‌ای است که می‌کوشد مفاهیم را به شکلی خلاقانه وارد ذهن مردم کند

همدلی ما بیشتر در مورد کسانی برانگیخته می‌شود که آن‌ها را به شکل ملموس می‌شناسیم و نه کسانی که به شکلی انتزاعی و به واسطهٔ استدلال‌های منطقی به ما معرفی شده‌اند.

چه جنبش‌های ارزشمندی به این دلیل فرو مرده‌اند که ایده‌های خود را به زبانی بیان کرده‌اند که با نیازهای دل همخوانی نداشته است.

مدیریت کارمندان نیازمند خوش‌بیانی است؛ القا کردن ایده‌ها به کودکان نیازمند خوش‌بیانی است؛ و رهبری هر کشوری نیز مستلزم خوش‌بیانی است.

برخی از بزرگ‌ترین بصیرت‌های ما هنگامی بروز می‌کنند که از تلاش برای هدفمندی دست برداریم و در عوض به پتانسیل‌های خلاقانهٔ خیال‌اندیشی احترام بگذاریم.

افلاطون برای توصیف ذهن از یک استعارهٔ ویژه استفاده کرده است: ایده‌های ذهنیِ ما همچون پرندگانی در حال پروازند که در فضای مغز ما این سو و آن سو می‌روند. افلاطون دریافت برای این‌که این پرندگان به زمین بنشینند، نیازمند دوره‌های آسودگیِ بی‌هدف هستیم. خیره شدن به بیرون از پنجره چنین فرصتی را در اختیارمان می‌گذارد

خیره شدن به بیرون از پنجره کاری است که اگر درست انجامش دهیم راهی پیش پایمان می‌گذارد که به پیشنهادها و چشم‌اندازهای کم‌صداترِ حاضر در اعماق وجودمان گوش بسپاریم.

آنان می‌دانند که ذهن انسان چه اندام پررخنه و نادقیقی است. از همین رو پیش از آن‌که وارد عمل شوند، در مورد هدفی که در این زندگیِ کوتاه می‌خواهند در پیش بگیرند از خود سؤال‌های زیادی می‌کنند.

آنان حاضرند تا وقتی لازم است زبان در کام بکشند و حرفشان را صریح نزنند. تنها چیزی که مدام به آن نظر دارند هدفشان است، همچون قایق‌سواری که در میانهٔ دریای مه‌آلود به نور فانوس دریایی چشم دوخته است.

از صبور بودن احساس انزجار نمی‌کنند. با دشمنشان هم رابطهٔ دوستی برقرار می‌کنند، حتی اگر هدف اصلی پیروزی طرف خودشان باشد. آنان می‌دانند که چگونه از شوخ‌طبعی بهره بگیرند و با طرف مقابلشان شوخی کنند، حتی هنگامی که با جدیت تمام در پی دستیابی به هدف خودشان هستند.