بریده‌هایی از کتاب هوش عاطفی در محیط کار

آنچه فعلاً به شدت نیاز داریم این است که افراد بالادست مسئولیت‌های خود را نسبت به عموم مردم بدانند.

ما شیفتهٔ زندگیِ بالادستی‌ها هستیم، اما همزمان آزرده نیز هستیم. آیا آنان ما را درک می‌کنند؟ آیا اصلاً از سختی‌های زندگی خبر دارند؟ کوچک‌ترین نشانه‌ای مبنی بر این‌که آنان چنین درکی دارند برایمان خیلی مهم است.

عادی بودن مسیح یعنی این‌که می‌توانی بنشینی و با او هم‌غذا شوی. او دچار همان نگرانی‌ها و مشکلاتی است که تو هستی. او تو را درک می‌کند؛ او می‌داند که زندگی چه سختی‌هایی دارد. ایده این بود که مسیح اعتماد و وفاداریِ پیروان خویش را در سطحی بسیار صمیمی و شخصی جلب می‌کرد؛ او برتری خویش را صرفاً تحمیل نمی‌کرد و مستقیماً اظهار نمی‌نمود.

مسیح یکی از بزرگ‌ترین رهبران تاریخ بوده است. او دو مشخصه را در خود جمع آورده بود که عموماً به نظر جمع‌ناپذیر می‌رسند: او هم قدرتمند بود و هم عادی.

تبدیل شدن به رهبر مستلزم از سر گذراندنِ دگرگونی‌های ژرفی است. برخی نسخه‌های قبلی (و بسیار خوب) خود را باید کنار بگذاریم.

کسب‌وکارهای گستردهٔ فراوانی هستند که منتظرند بر مبنای همهٔ چیزهای لذت‌بخش و منفعت‌زا در زندگی شکل بگیرند، اما هنوز این اتفاق رخ نداده است؛ زیرا ما را تشویق و ترغیب نکرده‌اند که به جذابیت‌های آن‌ها توجه کنیم.

پیاده‌روی در نیمه‌شب؛ نظارهٔ خزه‌های روییده بر دیوارهای قدیمی؛ گپ و گفتی درست و حسابی با یک غریبه ... شاید این ایده‌ای عجیب به نظر برسد که این لذت‌ها بتوانند مبنای ایجاد کسب‌وکارهایی بزرگ شوند که به ارتقای آن لذت‌ها می‌پردازند؛ اما تنها دلیل عجیب بودنشان این است که چنین کسب‌وکارهایی هنوز پا نگرفته‌اند.

خوبیِ وارد کردنِ چیزی لذت‌بخش به اقتصاد این نیست که از آن می‌توان پول درآورد؛ بلکه خوبی‌اش این است که وقتی کسب‌وکاری خاص سازمان می‌یابد، جایگاه نوعی لذت را ارتقا می‌بخشد و آن را به شکلی بهتر و تأثیرگذارتر در کانون توجهمان قرار می‌دهد.

در ژاپن توجه زیادی به فصل شکوفه‌دهیِ درخت‌های گیلاس می‌شود. تقریباً همگان درست در اوج فصل شکوفه‌دهیِ این درخت به ژاپن سفر می‌کنند و پیک‌نیک‌هایی ترتیب می‌دهند که بتوانند زیر آن شکوفه‌های سفید ناهار بخورند. سودی که این صنعت برای اقتصاد حاصل آورده حدوداً معادل یک تریلیون ین (حدود ۶ بیلیون یورو یا ۸/۵ میلیون دلار) در هر سال است.

نگاه رمانتیک این است که ما پیشاپیش به نحو شهودی این را می‌دانیم و تمام چیزی که لازم داریم آزادی بیشتر است تا بتوانیم غرایزمان را دنبال کنیم. اما تصویر کلاسیک این است که زندگی لذت‌بخش در واقع دستاوردی حساب‌شده است.

کارآفرینان تماماً دو نوع انسان متفاوت‌اند، اما کار آنان از مبنایی مشترک آغاز می‌شود: نوعی حساسیت حاد و شدید که به آن توجه شده و با تلاش و کوشش در کانون توجه دیگران قرار داده شده است.

تاریخ به کرات به ما نشان می‌دهد که اگر تشویق و ترغیب مناسب در کار باشد، گروه‌های عظیمی از مردم می‌توانند نسبت به ویژگی‌هایی توجه بسیار به خرج دهند که در دیگر جوامع یا دوره‌ها هیچ کس به آن‌ها توجهی نداشته است.

اگر آن ایدهٔ اولیه که در ذهن کارآفرین نقش بسته است ایدهٔ درست و مناسبی نباشد هیچ یک از این گام‌های اجرایی امکانِ موفقیت ندارند.

نزول سودآوری صرفاً علائم ناتوانی‌های بزرگِ قدرت تخیلِ جماعت اهل کسب‌وکار است.

نخستین گام به سوی کارآفرینی این است که بیاموزیم ناخرسندی‌های خودمان را مطالعه کنیم و همهٔ تکانه‌های اضطراب و آشفتگی درونی‌مان را، هر چقدر هم که پیش‌پاافتاده به نظر برسند، ثبت کنیم.

مشاجره با شریک زندگی‌مان: اصلاً نمی‌فهمیم چرا این اتفاق می‌افتد. در هفتهٔ جاری این بار سوم است. چرا با هم زندگی کردن این‌قدر سخت است؟

عرصه‌های نارضایتی اساساً همان نواحیِ سرشار از فرصت‌های کشف‌ناشده‌اند. هر چه احساس نارضایتی و ناخرسندی بیشتر باشد، امکان وجود بازاری جدید بیشتر است.

خبر خوش برای کارآفرینان این است که نومیدی‌ها، آزردگی‌ها و محنت‌های عصر حاضر منبعی تمام‌نشدنی از مواد خام است که می‌توان با آن‌ها کسب‌وکارهای آینده را بنا کرد.

دلیل خیلی از شکست‌ها در پروژه‌هایمان این است که به قدر کافی همدل و هشیار نیستیم که درک کنیم بر همکاران یا مشتریانِ خدماتِ ما چه می‌گذرد.

وقتی طراحان نقشهٔ مسیرهای پارک را طراحی می‌کنند، فراموش می‌کنند که وقتی در مسیری نسبتاً طولانی‌تر قرار می‌گیریم بی‌صبرتر می‌شویم؛ دلیلش این است که نتوانسته‌اند با درون خودشان به مشورت بنشینند. آنان در کار خویش بد عمل می‌کنند زیرا متوجه نیستند که باید خودشان را اولین مشتریان خویش بدانند.