بریده‌هایی از کتاب هوش عاطفی در محیط کار

ریشهٔ ترس ما این تصور تأثیرگذار است که برای خوب زندگی کردن لازم است از شأن و احتراممان دفاع کنیم. تصویر ذهنی ما از خودمان این است که ما آدم ابلهی نیستیم، و به همین دلیل بسیار ناجور می‌شود اگر دیگران ما را ابله بدانند

گرچه می‌توانیم رک و بی‌پرده درخواست ترفیع رتبه بدهیم، اما چه بسا یکی از بالادستی‌ها درخواستمان را نشانهٔ قضاوت نادرست ما در مورد توانایی‌ها و شایستگی‌های ما بداند

اگر تنهایی به مهمانی‌ای برویم که هیچ کس را آن‌جا نمی‌شناسیم، ممکن است اوقات خوشی را سپری کنیم، اما این امکان هم وجود دارد که هیچ جایی در جمع نیابیم و تنها بمانیم.

یکی از دلایل ضعف اعتمادبه‌نفس این است که می‌ترسیم شأن و احتراممان را از دست بدهیم.

برای رسیدن به هدفمان باید دیگران را ترغیب و متقاعد کنیم، تا آن‌ها نیز تغییرات مورد نظر ما را درک کنند.

وجه غم‌انگیزِ نق‌زنی این است که نیت و مقصودِ پشتِ آن اغلب نیتی بسیار والا و خوب است، اما با این حال به نتیجه نمی‌رسد.

خواست ما این است که ما را به خوب بودن ترغیب کنند، نه این‌که به زور به ما تحمیلش کنند.

ما فقط هنگامی بهتر می‌شویم که در ما احساس گناه ایجاد نکرده باشند؛ یعنی هنگامی که احساس کنیم دیگران دوستدار ما هستند و درک کنیم که تغییر کردن به دلایل فراوان برای ما نیز سخت و دشوار است.

به محض این که دانش آموزی احساس کند تحقیر شده است، فرایند تدریس دیگر به بن بست خورده است.

همزاد همیشگیِ نق‌زنی هم که طفره‌روی است. طرف مقابل تظاهر می‌کند که دارد روزنامه می‌خواند، به طبقهٔ بالا می‌رود و حق را هم با خودش می‌داند. تیزیِ لحن حرف زدنمان به آن‌ها تماماً حق می‌دهد به خودشان بگویند ما هیچ چیز محبت‌آمیز یا درستی نداریم که به آن‌ها بگوییم.

متأسفانه نق زدن هیچ گاه به نتیجه نمی‌رسد. به محض این‌که دانش‌آموزی احساس کند تحقیر شده است، فرایند تدریس دیگر به بن‌بست خورده است.

. میل به تغییر دادنِ دیگران به هیچ وجه نشانهٔ بدی نیست؛ بلکه نوعی درک روشن و دقیق از گسترهٔ تباهی و نابکاریِ بشر است.

در محیط خانه خواسته‌مان این است که شریک زندگی‌مان توجه بیشتری به سینک ظرفشویی، بچه‌ها، کابینت‌ها و پول داشته باشد و در مواقع لزوم گوشی را کنار بگذارد و به ما توجه کند

چیزهای بسیاری در دیگران هست که دلمان می‌خواهد عوض شوند. خواسته‌مان این است که دیگران هشیارتر، وقت‌شناس‌تر، بخشنده‌تر، مورد اعتمادتر، بافکرتر، مقاوم‌تر، خوش‌برخوردتر و عمیق‌تر باشند.

مطالبه‌ای که در پس نق‌زنی قرار دارد خواست والای میل به سوی تغییر است.

دانستنِ این‌که چگونه یاد بگیریم و رشد کنیم یعنی ظرفیت این را داشته باشیم که نقص‌ها و بی‌کفایتی‌هایمان را ببخشیم و بدانیم که اولین تلاش‌ها در هر کاری همیشه سرشار از ترس و وحشت‌های قابل انتظار است.

بهترین نوع تربیت آن است که کودک همزمان هم از نیاز به پیشرفت آگاه شود و هم این را متوجه شود که حتی با وجود نادانی‌ها و نقص‌هایش چیزی از مهر و محبت والدینش کم نمی‌شود

شاید وسوسه شویم که ادعا کنیم پیشاپیش از همهٔ جزئیات مسائل خبر داریم یا اصرار داشته باشیم که فلان چیز اساساً ارزش یادگیری ندارد؛ این‌ها مسیرهای دفاعیِ بدنام‌سازی و بی‌ارزش کردن است. فردی که چنین حالت تدافعی‌ای دارد به خیرخواهیِ آموزگاران اعتماد ندارد.

باید بیاموزیم همچون ژنرالی زیرک عمل کنیم که می‌داند باید آن‌قدر صبر کند تا شرایط و فرصت مناسب برای حرکت بعدی‌اش فراهم شود

این احساس که همه چیز در خطر است و پایان جهان نزدیک است ـ که در قلمروِ روابط شخصی و نیز محیط کار به کرات دچارشان می‌شویم ـ قطعاً باعث خواهد شد در آموزش فاجعه‌بار عمل کنیم.