بریده‌هایی از کتاب من نه، ما؛ جلد اول

نگاهم به رد چاقو است و سیبی که آرام آرام در دستش پوست می‌اندازد و رنگ قرمز زیبایش می‌شود زباله. مثل زن‌های خیابانی است که آرایششان را که پاک کنند با قیافۀ عجیبی روبرو می‌شوی! یا پسرها که ژستشان را که بگیری باید برای تربیت نشدن‌شان یک دور توبه بخوانی!

خیلی راحت نیست که مقابل نگاه خریدارانه بنشینی. این مانکن‌ها اگر عقل و شعور داشتند یک لحظه پشت ویترین نمی‌ماندند. حس نگاه سنگین و همه جانبه آدم را اذیت می‌کند.

یه‌چیز آن وسط مثل خوره افتاده بود به جانم که زیبایی پوشش مهم است یا نه؟ در جمع‌های دبیرستان و دانشگاه یکی از حرف‌هایمان تیپ فلانی و بهمانی بود. همه شیفتۀ تیپ یکی می‌شدند و برایش یک آرزو هم می‌ساختند. اما الان که با حقیقت زندگی روبرو شده‌ام یک سؤال باعث می‌شود که دل از دید زدن بکنم و تکیه بدهم به دیوار کنار در؛ اگر اخلاقت با من به زیبایی تیپت نباشد، باز هم من کنار تو شادم یا مرده‌شور را فراخوان می‌زنم در ذهنم؟ این‌هایی که طلاق می‌گیرند به خاطر بدپوششی است یا بداخلاقی؟

پس مرا نه برای جسمم بپسند، نه برای این‌که فرمانروای من بشوی و قدرتت را به رخم بکشی، نه برای آن‌که خانه‌داریت را بکنم تا تو آسوده خاطر باشی... من را برای آن‌که خدا بهتر از من نیافریده بخواه. به خاطر آن‌که تو را یاری کنم تا بتوانی به آسمان برسی بخواه، من را برای آرامش خودت و خودت را برای آرامش من بخواه! نپسند که بخواهم جز این فکر، قدم در راهی بگذارم که تو و اندیشۀ نابت نباشد. مرا؛ تو درست بپسند.

گفتم که خودم نخواستم تو را با زیبایی مسحور کنم، چون می‌خواهم روحت را و فکرت را در کفۀ دیگر ترازو بگذارم و اگر شاقولش وسط ایستاد، به آخر انتخابم فکر کنم.

عقل هیچ وقت انسان را به بی‌اختیاری نمی‌اندازد چه برسد به کوری! اما هوس برعکس است، هم اختیارت را می‌گیرد و هم کورت می‌کند.

استادمان هم گفته؛ دلیلی ندارد که عمرتان را بگذارید برای قانع کردن دیگران. چون دیگران بیشتر می‌خواهند شما را شبیه خودشان کنند تا این‌که شما را درک کنند و کمکی باشند برای بهتر شدن‌تان و یا دوستی باشند برای رفع عیوب شما! مردم تا وقتی که مثل خودشان نشوی، مدام نقدت می‌کنند و چپ و راست برای تو سلیقه به خرج می‌دهند!

مسخره نیست که تو خودت رو دست پایین بخواهی و گدایی کنی یکی مثل خودت بیاد تو رو بالا بکشه! مطمئن باش اگر فرد خوبی هم نصیبت بشه، تو به جایی نمی‌رسی. چون منتظری یکی برای تو کاری کنه، در حالی‌که فقط خودت می‌تونی برای خودت کاری کنی! بعد هم تو از خدای به اون عظمت یه مرد می‌خوای، که یه انسان مثل خودته، پر از خطا و آزمون؛ اون‌وقت از یه مرد کوچک می‌خوای انسان بسازه! این ندیدن خودت و خداست بچه!

وقتی گناه، اشتباه، خودخواهی، بی‌وجدانی می‌کنی ضربه می‌زنی به منجی عالم. به قدرتمندی او!

بهترین و اصیل‌ترین مربی‌های یک زندگی، یک خانواده، یک جامعه، زن‌ها هستند

توی همین شهر ده‌تا تالار که مدام توش جشنای خودخواهانه گرفته میشه. یه شب خاطره انگیز! چون پول داره حق خودش می‌دونه که لذت ببره و اینا چون پول ندارن حق زندگی ساده هم ندارن! همینه که می‌بینی امکانات بیشتر شده اما دل خوش کمتر و افسردگی بیشتر و طلاق هم که به وفور. آدمی که خواستۀ خودش براش مهمه بعداً هم مقابل همسرش حاضر نیست کوتاه بیاد، هیچ سختی رو هم حاضر نیست تحمل کنه، به خاطر راحت‌طلبی که از اولش داشته، اول از همه هم زندگی خودش رو می‌پاشونه

استادی داشتیم که می‌گفت زن و شوهر محل امتحان برای هم هستند. یعنی این‌که من را خدا با اخلاق و کارهای شما چپ و راست می‌کند، و قایق شما را هم با وجود من به چپ و راست می‌کشاند. این دانستن مهم است اما دو مهم دیگر هم هست، یکی این که هر کدام مواظب باشیم امتحانمان برای دیگری مثل طوفان نباشد که در هم بشکند و... و دیگر این‌که مواظب خودمان باشیم که وقتی دریای مقابلمان موج برداشت درهم نشکنیم

حسین زمزمه‌ای است که حال و هوای دلها را از آن بهشت زمینی می‌کند و منتظر بهشتی می‌کند که با روی او نورانی می‌شود. با حسین است که می‌شود فراق خداوند را طاقت آورد!

مثل زن‌های خیابانی است که آرایششان را که پاک کنند با قیافۀ عجیبی روبرو می‌شوی! یا پسرها که ژستشان را که بگیری باید برای تربیت نشدن‌شان یک دور توبه بخوانی!

مثل زن‌های خیابانی است که آرایششان را که پاک کنند با قیافۀ عجیبی روبرو می‌شوی! یا پسرها که ژستشان را که بگیری باید برای تربیت نشدن‌شان یک دور توبه بخوانی!

مردم تا وقتی که مثل خودشان نشوی، مدام نقدت می‌کنند و چپ و راست برای تو سلیقه به خرج می‌دهند!

جنس لطیف که باشی همه‌اش دلت می‌خواهد به کسی تکیه کنی و پناه داشته باشی

عقل هیچ وقت انسان را به بی‌اختیاری نمی‌اندازد چه برسد به کوری! اما هوس برعکس است، هم اختیارت را می‌گیرد و هم کورت می‌کند.

زندگی تو یه رمان نیست. صد دفعه گفتم رمانی که خیال‌پروری رو گسترش می‌ده نخون. زندگی خیال نیست که تو توی اون به همۀ آرزوهایی که هر شب داشتی برسی،

عقل هیچ وقت انسان را به بی‌اختیاری نمی‌اندازد چه برسد به کوری! اما هوس برعکس است، هم اختیارت را می‌گیرد و هم کورت می‌کند.