بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

دربارهٔ احساساتم و زمانی که با خودم کلنجار می‌روم، با آنها صادق هستم.

باید گفتگویی جدی داشته باشیم، حتی وقتی آمادهٔ این کار نیستیم.

این که بی‌هیچ درکی از نقش‌تان، شناخت مرزهای حرفه‌ای‌تان، یا اطمینان از نیت و توقعات‌تان (به‌خصوص آنها که پنهان از دید رادار در پروازند)، درددل کنید تا فقط درددل کرده باشید، صرفآ یعنی خود را تبرئه کردن، خود را تخلیه کردن، خاله‌زنک‌بازی درآوردن یا هزارویک چیز دیگری که غالبآ نیروی محرکهٔ خود را از نیازهای پنهان‌تان می‌گیرند.

رفتارهایی که مردم از تیم یا گروه‌شان می‌خواهند، تقریبآ همیشه از این قرارند: گوش دادن، مشتاق و علاقه‌مند ماندن، صادق بودن، و سرپا نگه داشتن دیوار اعتماد

اگر به اندازهٔ کافی احمق باشی که اجازه بدهی کسی بداند به چه مسائلی حساس هستی یا بیش از همه به چه مسائلی اهمیت می‌دهی، بالأخره دیر یا زود کسی با استفاده از آن تو را خواهد آزرد.

. ترس و شجاعت مغایرتی با یکدیگر ندارند. اکثریت ما دقیقآ به‌طور همزمان احساس شجاعت و ترس می‌کنیم.

. همان‌طور که مارک اورل به ما آموخته است، «مسیر را موانع سر راه تعیین می‌کنند.»

موانع و مشکلات رهبری شجاعانه واقعی و گاه خشن و بی‌رحم است، اما آنچه هم از پژوهش و هم از زندگی خودم آموخته‌ام این است که تا وقتی آنها را به اسم بشناسیم، کنجکاو باشیم، جاخالی ندهیم و همواره حضور داشته باشیم، چنین قدرتی ندارند که جلوی شجاعت ما را بگیرند.

وقتی کسی ما را در احساسمان همراهی کند، با این کار حس ارتباط و به‌هنجاربودن را در ما تقویت می‌کند.

پاسخ از سر همدلی: می‌فهمم، در این احساس با تو همراهی می‌کنم، و می‌دانم چه می‌کشی. پاسخ از سر همدردی: برایت احساس تأسف می‌کنم.

«من هم» می‌گوید ممکن است دقیقآ همان تجربهٔ تو را نداشته باشم، ولی می‌دانم چه می‌کشی و تو تنها نیستی.

اگر دیدید کسی گرفتار است این سه واژهٔ قدرتمند یادتان نرود: «من هم!»

همیشه همدلی را مکان مقدسی می‌دانم که یک نفر از ته چاهی عمیق فریاد می‌زند: «این پایین تاریک و ترسناک است. من تحملش را ندارم.» و ما کنجکاوانه از لبهٔ چاه آن پایین را نگاه می‌کنیم و می‌گوییم: «من تو را می‌بینم» و بعد با اطمینان از اینکه می‌توانیم برگردیم، از چاه پایین می‌رویم. «می‌دانم این پایین چه‌جور جایی است و تو تنها نیستی.» البته شما چشم‌بسته، بدون اطلاع از راه برون‌رفت از این چاه واردش نمی‌شوید. اگر بدون هیچ راه فراری به داخل چاه بپرید، فقط خودتان را گرفتار کرده‌اید. ولی همدلی یعنی به‌اتفاق دیگری به داخل گرفتاری بپرید به این شرط که مرزبندی‌ها مشخص و معلوم باشد که چه چیزی متعلق به چه کسی است. ازسوی‌دیگر، همدردی این است که از لبهٔ چاه به داخل آن نگاه کنید و بگویید: «اوه، اوه. چه وضع بدی. چه وحشتناک. از این بابت خیلی متأسفم.» و همین‌طور آن بالا به قدم زدن ادامه دهید.

همدلی ارتباط را تقویت می‌کند، همدردی باعث قطع ارتباط می‌شود.

همدلی یعنی پابه‌پای دیگران آن رنج یا ناراحتی را احساس کنید و همدردی یعنی به‌حال دیگران دل بسوزانید.

برای همدلی کردن به شخص مناسب، زمان مناسب و موضوعات مناسب احتیاج است.

زمانی که با خود کلنجار می‌رویم و نیازمند ارتباط و همدلی هستیم، لازم است با کسی درددل کنیم که به نقاط قوت و تقلاهایمان ایمان داشته باشد ــ کسی که این حق را به‌دست آورده است پای حرف ما بنشیند و به درددل‌مان گوش دهد. اگر می‌خواهید چنین فرد مناسبی را پیدا کنید یا به چنین فرد مناسبی تبدیل شوید، باید تمرین کنید.

مجبور نیستید این کار را بی‌عیب‌ونقص انجام دهید. فقط انجامش دهید.

این ترس که مبادا حرف اشتباهی بزنید و لازم باشد حرف‌تان را پس بگیرید یا اصلاحش کنید، و از این میل که بخواهید پاسخی بی‌عیب‌ونقص کف دست طرف بگذارید تا مرهم همهٔ دردهایش باشد (چنین اتفاقی نمی‌افتد) دست بردارید. مجبور نیستید این کار را بی‌عیب‌ونقص انجام دهید. فقط انجامش دهید.

توجه کنید، کنجکاو بمانید، رابطهٔ عاطفی برقرارشده را حفظ کنید.