بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

به‌قدری قشنگ توانست بفهمد در دلم چه می‌گذرد که می‌دانست باید صاف در چشم‌هایم نگاه کند و به من بگوید که به بازی الن نمی‌رسم، و بعد خودش را عقب بکشد و بگذارد به حال خودم باشم.

ما آدم‌ها با یکدیگر فرق داریم.

همدلی به ارتباط مربوط می‌شود و مرتبط بودن بهترین شیوهٔ مسیریابی است. اگر در تلاش‌مان برای همراهی با دیگری در گرفتاری‌اش، مسیر را عوضی برویم، ارتباط نه‌تنها حرکتی سخاوتمندانه است، بلکه به‌سرعت می‌توانیم در مسیر صحیح قرار بگیریم.

کوچک یا بزرگ جلوه دادن هیجانات به یک اندازه به همدلی اشتباه منجر می‌شود.

نشخوار کردن و گیر کردن همان‌قدر بی‌فایده است که به‌کل متوجه نشدن.

همدلی: مشاهدهٔ موقعیت از دیدگاه دیگران، یعنی من به شنونده‌ای سراپاگوش و دانشجو تبدیل شدم، نه یک علامهٔ دهر که همه‌چیز را می‌داند

دفعهٔ بعد که در جایی سکوت اختیار کردید یا خشمگین شدید، از خود بپرسید زیر این سکوت یا خشم چه مسائلی پنهان است.

اکثریت ما آدم‌ها آسان‌تر است که عصبانی باشیم تا ناراحت و آزرده. نه‌تنها ابراز خشم و عصبانیت از ابراز رنج و ناراحتی آسان‌تر است، بلکه فرهنگ ما بیشتر پذیرای خشم است.

سواد هیجانی نیز پیش‌نیازی برای همدلی، شرم، انعطاف‌پذیری، توانایی شروع دوباره و روی پا ایستادن پس از زمین خوردن نیز هست. به‌عنوان مثال، اگر نتوانیم تفاوت ظریف ولی مهم بین یأس و خشم، بین شرمندگی و گناه، بین ترس و اندوه را تشخیص دهیم، پس به‌دنبال یک شکست چگونه دست بر زانو بگذاریم و بلند شویم؟

وقتی نتوانیم تجربه‌های خود را شناسایی کنیم، از آنها نام ببریم و درباره‌شان حرف بزنیم، پردازش هیجان تقریبآ غیرممکن می‌شود.

به‌عقیدهٔ من، سواد هیجانی به اندازهٔ تسلط بر زبان اهمیت دارد

به‌عقیدهٔ من، سواد هیجانی به اندازهٔ تسلط بر زبان اهمیت دارد. اگر نتوانیم از آنچه به‌لحاظ هیجانی بر ما حادث می‌شود نام ببریم و آن را بیان کنیم، نمی‌توانیم از آن عبور کنیم.

درک هیجانات دیگران و اینکه به دیگران بگوییم که هیجانات و احساسات آنها را درک می‌کنیم، مستلزم آن است که در تماس با احساسات خود باشیم. در بهترین حالت، معنایش این است که ما به زبان احساساتمان مسلط هستیم یا دست‌کم در دنیای هیجانات و احساسات، اهل حرف زدن و تاحدی راحت هستیم.

در حوزه‌هایی که در آن قویآ احساس ارزشمند بودن و اعتمادبه‌نفس راسخ می‌کنیم: قضاوت نمی‌کنیم. بنابراین، هرقدر بیشتر این احساس‌ها را در خود تقویت کنیم، بیشتر از قضاوت کردن دست برمی‌داریم.

ما در حوزه‌هایی که در آن قویآ احساس ارزشمند بودن و اعتمادبه‌نفس راسخ می‌کنیم: قضاوت نمی‌کنیم.

قضاوت دربارهٔ دیگران باعث ایجاد احساس شرمندگی در ما می‌شود، این است که باز دیگران را قضاوت می‌کنیم تا از شر این عذاب خلاص شویم

قضاوت نکردن کار آسانی نیست

وقتی از قضاوت دربارهٔ دیگران لذت ببرید ــ کاری که بیشتر ما می‌کنیم ــ قضاوت نکردن کار آسانی نیست.

اگر نتوانیم یادگیرنده باشیم، نمی‌توانیم همدل کسی باشیم.

اگر قرار باشد علامهٔ دهر باشیم، نمی‌توانیم همدلی کنیم