بریده‌هایی از کتاب شجاعانه رهبری کن

اگر از روی آگاهی و راست و رستگاری حرف دل‌تان را بزنید و خود را درگیر آسیب‌پذیری کنید، در این صورت به چیزی که نمی‌دانید یا عملا منظور نظر شما نیست، گوش نمی‌دهید.

پس از کجا بدانیم که نظریات چه کسانی در مورد ما اهمیت دارد؟

اصولا عشق‌ورزیدن یعنی آسیب‌پذیر بودن. کافی است به چیزی عشق بورزی تا بی‌بروبرگرد قلبت به درد بیاید و احتمالا بشکند

اصولا عشق‌ورزیدن یعنی آسیب‌پذیر بودن. کافی است به چیزی عشق بورزی تا بی‌بروبرگرد قلبت به درد بیاید و احتمالا بشکند. اگر می‌خواهی از صحیح و سالم ماندن قلبت مطمئن شوی، باید درِ آن را به روی هیچ‌کس، حتی یک حیوان، باز نکنی. با احتیاط سرش را با سرگرمی‌های مختلف و کمی تجمل گرم کن؛ از هر سیم خاردار و تله‌ای بپرهیز؛ آن را در صندوقچه‌ای بگذار و درش را قفل کن یا در تابوت خودخواهی‌هایت بگذار و درش را میخ کن؛ اما بدان که قلبت در آن صندوقچه یا تابوت امن و تاریک و بی‌حرکت و خالی از هوا، دستخوش دگرگونی خواهد شد. دیگر نخواهد شکست؛ نَشکن، نفوذناپذیر، انعطاف‌ناپذیر خواهد شد.

ما با مهروموم کردنِ درِ قلب‌مان به روی همه کس و همه‌چیز ــ نه فقط درد و رنج، بلکه عشق ــ تاوان محافظت از خویش را پرداخته‌ایم.

همیشه یادت باشد زرهی که برای درگیر شدن با بازخوردهای سیاهی لشکرها به تن می‌کنی، هزینه‌اش بیش‌ازحد سنگین است.

ستمگری و مردم‌آزاری، مثل پادری، کاری سطحی و آسان و بی‌ارزش است. ارزش هدر دادن انرژی و درگیری تو را ندارد

هر کاری هم می‌خواهی بکنی بکن، ولی کینه و نفرت به دلت راه نده.

با بارها مرور و نشخوار کردن اظهارنظرهای گزنده، آنها را به خودت نگیر. این خرِ لگدزنِ بدقلقِ چموش را عادت نده که برگردد. و هر کاری هم می‌خواهی بکنی بکن، ولی کینه و نفرت به دلت راه نده.

«مطمئن شو نظریات چه کسی دربارهٔ تو اهمیت دارد.»

اگر پشت جبهه بدون به خطر انداختن خودت پیکان انتقاد را برداشته و این و آن را هدف گرفته‌ای، علاقه‌ای ندارم حرف‌هایت را بشنوم. من این انتقادات تو را از این گوش می‌گیرم و از آن گوش در می‌کنم.

سر سوزنی مدرک تجربی به‌دست نیاوردیم که بگوید آسیب‌پذیری یعنی ضعف.

. آسیب‌پذیری قبول شکست یا پیروزی نیست. آسیب‌پذیری یعنی وقتی نمی‌توانی پیامد را کنترل کنی، خودی نشان بدهی، اظهار وجود کنی، و میدان را خالی نگذاری.

جرئت کردن یعنی «من می‌دانم که بالاخره شکست می‌خورم، ولی هنوز دست‌بردار نیستم.»

وقتی سازمان ما به دلیل رفتارهایی چون سرکوفت زدن، شرمنده کردن، بدبینی، وسواس بیش‌ازحد، و بها دادن به خویشتنداری بیش از حد، زره پوشیدن را عیب بداند، نمی‌توانیم انتظار کاری نوآورانه را داشته باشیم.

ما باید نگهبان فضایی باشیم که به دانش‌آموزان اجازه بدهد نفس بکشند، کنجکاو باشند و دنیا را کشف کنند، و بدون خفگی یا تنگی نفس، خودشان باشند. آنها لایق مکانی هستند که بتوانند با درگیر شدن با آسیب‌پذیری، آنچه را در درون دارند به زبان بیاورند و قلب‌شان بتواند به‌غیر از دم، بازدم هم داشته باشد.

اگر حس محبت و نوع‌دوستی نسبت به کسی که او را رهبری می‌کنیم نداشته باشیم یا با او احساس پیوند نکنیم، دو گزینه پیش‌رو داریم: این توجه و ارتباط را برقرار کنیم یا رهبری پیدا کنیم که برای این کار مناسب‌تر باشد. خجالت هم ندارد

اگر خواست ما این است که افراد بی‌پرده خود را نشان دهند و خودِ کامل‌شان را بدون زره و صمیمانه رو کنند ــ تا بتوانیم نوآوری کنیم، مشکلات را حل کنیم و در خدمت مردم باشیم ــ باید فرهنگی ایجاد کنیم که افراد احساس کنند امنیت دارند، دیده و شنیده می‌شوند، و مورد احترام قرار می‌گیرند.

با خود مهربان باشیم، به‌حال خود دل بسوزانیم و در مورد خودمان حوصله به‌خرج دهیم.

احساس ترس مانعی برای شجاع بودن نیست.