بریده‌هایی از کتاب سکون سخن می گوید

بسیاری از عبارات رایج و گاه ساختار خود زبان این حقیقت را آشکار می‌کنند که مردم نمی‌دانند چه کسی هستند. می‌گویی: «او زندگی‌اش را از دست داد.» یا «زندگی من» گویی زندگی را می‌توان مالک شد یا از دست داد. حقیقت این است: تو زندگی‌ای نداری، تو زندگی هستی. یگانه زندگی و تنها آگاهی‌ای که سراسر کیهان را فراگرفته و به اَشکال موقتی درمی‌آید تا خود را به صورت سنگ، علف، حیوان، انسان، ستاره یا کهکشان تجربه کند. آیا در اعماق وجودت می‌توانی احساس کنی که این راز را از پیش می‌دانستی؟ آیا می‌توانی احساس کنی که تو هم‌اکنون آن حیات یگانه هستی؟

هر چه را که به طور کامل بپذیری، از جمله پذیرفتن این که نمی‌توانی بپذیری و در حال مخالفت هستی، تو را به آرامش می‌برد.

معطوف کردن توجه خود به حال به معنای انکار ضروریات زندگی نیست، بلکه تشخیص نکات اصلی‌ست. آن گاه می‌توانی بسیار راحت با نکات فرعی رو به رو شوی.

هر فکری وانمود می‌کند که بی‌اندازه مهم است و می‌خواهد توجه تو را به طور کامل ببلعد. این هم یک تمرین معنوی تازه برای تو: افکارت را زیادی جدی نگیر.

هنگامی که کنار شخصی که در آستانهٔ مرگ است می‌نشینی، هیچ جنبه‌ای از آن تجربه را نفی نکن. آن چه را روی می‌دهد و همچنین عواطفت را نفی نکن. شاید از این که می‌دانی کاری از دست تو ساخته نیست، احساس بی‌چارگی، اندوه یا خشم کنی. عواطفت را بپذیر و سپس یک گام به پیش برو: بپذیر که نمی‌توانی کاری بکنی و آن را به طور کامل بپذیر. تو اختیاردار نیستی. عمیقاً و با تمامی وجود به این تجربه تسلیم شو. به عواطفت و هر گونه ناراحتی یا دردی که احیاناً شخص محتضر تجربه می‌کند، تسلیم شو. آگاهی در حالت تسلیم و سکونِ همراه آن برای فرد محتضر بسیار مفید است و گذر او را آسان می‌کند

هنگامی که بیست سال داری، متوجه هستی که بدنت قوی و شاداب است، شصت سال بعد از آن هم متوجه هستی که بدنت ضعیف و سالخورده شده است. فکر کردنت هم ممکن است از بیست‌سالگی متفاوت شده باشد، اما آن هشیاری که می‌داند بدنت جوان است یا پیر، یا شیوهٔ تفکرت تغییر یافته، دچار هیچ نوع دگرگونی نشده است. آن هشیاری، ابدیتِ موجود در توست: خودِ آگاهی؛ یگانه زندگی بدون شکل. آیا می‌توانی آن را از دست بدهی؟ نه، چون تو همان هستی.

غیر قابل تصور و ترسناک است که «من» وجود نداشته باشد. اما تو آن «من» ارزشمند را با نام و شکلت و داستانی که با این دو مرتبط است، اشتباه می‌گیری. این «من» چیزی بیش از یک شکل‌گیری ناپایدار در میدان آگاهی نیست. تا زمانی که فقط هویت شکل را می‌شناسی، آگاه نیستی که آن چه ارزشمند است ذات تو، درونی‌ترین احساسی که از من هستم داری یا به بیانی دیگر آگاهی‌ست. آن ابدیت موجود در تو و تنها چیزی‌ست که نمی‌توانی از دست بدهی.

گام بعدی در تکامل انسان رفتن به فراسوی فکر است. اکنون این وظیفهٔ فوری ماست. این بدان معنا نیست که دیگر فکر نکنیم، بلکه فقط آن که به طور کامل خودمان را با فکر یکی ندانیم و اسیر فکر نشویم.

یک گفت و گو: ـ آن چه را که هست، بپذیر. ـ واقعاً نمی‌توانم، از آن آزرده و خشمگین هستم. ـ پس آن چه را که هست بپذیر. ـ یعنی بپذیرم که خشمگین و آزرده هستم؟ بپذیرم که نمی‌توانم بپذیرم؟ بله، پذیرفتن را به نپذیرفتنت وارد کن. تسلیم را به تسلیم نبودنت بیاور. آن گاه ببین چه می‌شود.

آیا هیچ گاه به گیاهی که در منزل داری، به راستی نگریسته‌ای؟ آیا اجازه داده‌ای که آن موجود آشنا و در عین حال اسرارآمیزی که گیاه می‌خوانیمش، رازهایش را به تو بیاموزد؟ آیا توجه کرده‌ای که از چه آرامش ژرفی برخوردار است؟ چگونه در احاطهٔ میدانی از سکون قرار دارد؟ همین که متوجه سکون و آرامشی که گیاه منتشر می‌کند شوی، آن گیاه آموزگار تو می‌شود.