بریده‌هایی از کتاب سکون سخن می گوید

هنگامی که با لحظهٔ حال دوست می‌شوی، هر کجا باشی احساس آسودگی داری. هنگامی که در حال آسوده نباشی، به هر کجا بروی، ناآرامی را همراه خواهی برد.

از تمامی ترس‌ها و خواسته‌هایی که در رابطه با وضعیت دشوار زندگی‌ات داری و هر روز توجه بیش‌تری صرف آن می‌کنی، چه باقی خواهد ماند؟ خط فاصله‌ای به طول سه ـ چهار سانتی‌متر، بین تاریخ تولد و تاریخ وفات بر سنگ مزارت. برای «خودِ» خودمحور این فکر یأس‌آوری‌ست، اما برای تو رهایی‌بخش است.

انرژی بدن درونی خود را احساس کن؛ بی‌درنگ صدای ذهن آرام می‌گیرد یا متوقف می‌شود. انرژی را در دست‌ها، پاها، شکم و سینه‌ات احساس کن.

تعصب‌ها، زندان‌های جمعی ذهنی هستند و عجیب است که مردم، سلول زندان خود را می‌پرستند، زیرا به آن‌ها احساس امنیت و احساس کاذب «من می‌دانم» می‌دهد.

جریان تفکر قدرت شدیدی دارد که می‌تواند به سادگی تو را با خود ببرد. هر فکری وانمود می‌کند که بی‌اندازه مهم است و می‌خواهد توجه تو را به طور کامل ببلعد. این هم یک تمرین معنوی تازه برای تو: افکارت را زیادی جدی نگیر.

هنگامی که بدون تفسیر درک کنی، آن گاه می‌توانی احساس نمایی آن که درک می‌کند، کیست.

این جهان یک رقص کیهانی‌ست، رقص اَشکال، نه کم‌تر نه بیش‌تر!

تو کسی نیستی که نسبت به درخت، فکر، احساس یا تجربه هشیار هستی. تو همان هشیاری یا آگاهی‌ای هستی که درون آن چیزها وجود دارد و به آن‌ها شکل می‌دهد.

اما چه ساده است به یاد آوردن حقیقت و در نتیجه بازگشت به خانه: من افکار، عواطف، دریافت‌های حسی و تجربه‌هایم نیستم. من محتوای زندگی‌ام نیستم؛ من زندگی هستم، فضایی هستم که همه چیز در آن روی می‌دهد! من آگاهی هستم، حال هستم؛ من هستم!

زنده بودن را در بدنت حس کن، این احساس تو را به حال متصل می‌کند.

جریان تفکر قدرت شدیدی دارد که می‌تواند به سادگی تو را با خود ببرد.

هنگامی که از طریق منیت زندگی می‌کنی، همواره لحظهٔ حال را به وسیله‌ای در راه رسیدن به هدف کاهش می‌دهی. برای آینده زندگی می‌کنی، اما هنگامی که به اهدافت می‌رسی، آن‌ها تو را راضی نمی‌کنند، دست کم نه برای مدتی طولانی. هنگامی که به روند انجام دادن کاری بیش‌تر توجه کنی تا به نتیجه‌ای که قصد داری در آینده از آن کار به دست آوری، الگوی شرطی‌سازی خودمحورانهٔ قدیمی را به هم ریخته‌ای. آن گاه عمل تو نه تنها بسیار مؤثرتر، بلکه بی‌نهایت رضایت‌بخش‌تر و پرنشاط‌تر خواهد شد.

انرژی بدن درونی خود را احساس کن؛ بی‌درنگ صدای ذهن آرام می‌گیرد یا متوقف می‌شود. انرژی را در دست‌ها، پاها، شکم و سینه‌ات احساس کن. زندگی را که همان وجود توست احساس کن، زندگی‌ای که بدن را به حرکت درمی‌آورد. آن گاه به بیانی، بدن راهرویی می‌شود به سوی احساس عمیق زندگی که زیر افکار و عواطف پر افت و خیزت نهفته است.

زندگی بیش‌تر افراد توسط خواسته و ترس اداره می‌شود. خواسته، نیاز به افزودن چیزی به توست تا به طور کامل‌تری خودت باشی. تمامی ترس‌ها ترس از دست دادن چیزی و در نتیجه کم‌تر بودن و از بین رفتن است. این دو حرکت این واقعیت را می‌پوشانند که بودن، دادنی و گرفتنی نیست. بودن به طور کامل هم‌اکنون در درون توست، حال!

تو آرامش را نه با تغییر دادن وضعیت زندگی‌ات که با پی بردن به آن که در عمیق‌ترین سطح چه کسی هستی، به دست خواهی آورد.

هر صدای آزاردهنده‌ای می‌تواند به اندازهٔ سکوت مفید باشد. چگونه؟ مقاومت درونی را در برابر آن کنار بگذار، بگذار امور همان گونه که هستند، باشند. این پذیرش، تو را به آن قلمروی آرامش درون که سکون است خواهد برد.

به یک درخت، یک گل و یک گیاه نگاه کن. بگذار آگاهی تو بر آن بیارامد. بنگر چه ساکن هستند، چه عمیق در وجود ریشه دارند. بگذار تا طبیعت، سکون را به تو بیاموزد.

جریان تفکر قدرت شدیدی دارد که می‌تواند به سادگی تو را با خود ببرد. هر فکری وانمود می‌کند که بی‌اندازه مهم است و می‌خواهد توجه تو را به طور کامل ببلعد.