بریده‌هایی از کتاب نیروی حال

با اعلام و پذیرش واقعیت‌ها، تا اندازه‌ای از آن‌ها رها می‌شوید

بزرگ‌ترین شتاب‌دهنده به دگرگونی در رابطه، پذیرش کامل شریک زندگی‌ست آن چنان که هست، بدون این که نیازی به تغییر یا داوری او داشته باشید

لحظه‌ای که داوری را از راه پذیرش آنچه که هست، متوقف کنید، از ذهن رها می‌شوید. آنگاه فضای لازم را برای عشق، شادمانی و آرامش ایجاد کرده‌اید

هر اعتیادی از گریز ناآگاهانهٔ رویارویی با درد و عبور نکردن از میان آن برمی‌خیزد. بنا بر این هر اعتیادی با درد آغاز می‌شود و با درد هم پایان می‌پذیرد. به هر ماده‌ای مانند الکل، غذا، داروهای قانونی و غیرقانونی معتاد باشید یا اگر به کسی اعتیاد داشته باشید، از چیزی یا کسی برای سرپوش گذاشتن بر درد استفاده می‌کنید

تسلیم، یعنی رها کردن مقاومت ذهنی - احساسی در برابر آنچه هست

هر دروازه‌ای، دروازهٔ مرگ است؛ مرگ خودِ کاذب. هنگامی که از دروازهٔ مرگ گذر می‌کنید، از یکی انگاشتن خویش با شکل ساختهٔ ذهن و روان دست برمی‌دارید. سپس متوجه می‌شوید که مرگ، توهم است. درست همان گونه که هویت یافتن از اَشکال، توهمی بیش نبوده است. «پایان توهم»، این همهٔ آن چیزی‌ست که مرگ نامیده می‌شود و تنها تا هنگامی که به توهم بچسبید، دردناک است.

بیش‌تر مردم به این دلیل که بخش عمده‌ای از توجهشان صرف فکر کردن می‌شود، نمی‌دانند که چگونه گوش کنند. آن‌ها توجه بیش‌تری به فکر کردن می‌کنند تا آنچه که دیگری می‌گوید و به هیچ رو به آنچه اهمیت دارد، یعنی «بودنِ» آن شخص در ورای واژه‌ها و ذهن نمی‌پردازند. البته شما نمی‌توانید «بودن» کسی را، مگر از طریق «بودن» خودتان احساس کنید. این آغاز ادراک یکی بودن است که همان عشق می‌باشد. در عمیق‌ترین لایهٔ «بودن»، شما با آنچه هست یکی هستید. بیش‌تر روابط انسان‌ها از بنیاد، رابطهٔ ذهن‌ها با یکدیگر است، نه روابط میان بودن انسان‌ها و پیوند آن‌ها. هیچ رابطه‌ای به این شکل نمی‌تواند رشد کند و به همین دلیل است که تا این اندازه درگیری در روابط وجود دارد.

بخشایش، مقاومت نکردن در برابر هستی و اجازهٔ زیستن دادن به آن از طریق شماست

بخشایش، مقاومت نکردن در برابر هستی و اجازهٔ زیستن دادن به آن از طریق شماست

بخشایش، مقاومت نکردن در برابر هستی و اجازهٔ زیستن دادن به آن از طریق شماست

حضرت مسیح (ع) می‌گوید: «مانند پیشخدمتی باشید که برای بازگشت اربابش چشم به راه است.»

حضرت مسیح (ع) می‌گوید: «مانند پیشخدمتی باشید که برای بازگشت اربابش چشم به راه است.»

هر گاه به تماشای ذهنتان می‌نشینید، آگاهی را از اَشکال ذهن بیرون می‌کشید و سپس این آگاهی به آنچه که تماشاگر یا شاهد می‌نامیم، تبدیل می‌گردد

البته هر نیت بیرونی در نهایت، دیر یا زود محکوم به «شکست«است، فقط به این دلیل که از قانون ناپایداری همهٔ چیزها پیروی می‌کند. پس هر چه زودتر به این نکته پی ببرید که نیت بیرونی‌تان نمی‌تواند خشنودی پایدار به شما بدهد، بهتر است. هر گاه محدودیت‌های نیت بیرونی را ببینید، این توقع غیرواقع‌بینانه را که تحقق نیت باید شما را خشنود سازد، رها می‌کنید و آن را در خدمت نیت درونی درمی‌آورید.

چگونه است که فقط در قرن بیستم بشر بیش از صد میلیون نفر را به هلاکت رساند؟ دردی که بشر با این وسعت بر همنوع خود وارد کرده، از حد تصور بیرون است. تازه این آمار، خشونت‌های جسمانی، روانی و ذهنی، شکنجه، درد و سنگدلی‌هایی را که بشر روزانه بر خودش و موجودات زندهٔ دیگر روا می‌دارد، در بر نمی‌گیرد. آیا بشر از این رو به چنین کارهایی دست می‌زند که با حالت طبیعی و شادمانی درون در تماس است؟ البته که خیر! فقط کسانی که در حالت منفی عمیقی به سر می‌برند، افرادی که به راستی حالشان بد است، چنین واقعیتی را به صورت بازتاب آنچه احساس می‌کنند، می‌آفرینند.

دکارتِ فیلسوف با ادعای معروف خود: «من فکر می‌کنم، پس هستم!» معتقد بود که بنیادی‌ترین حقیقت را بیان کرده است. در واقع او با برابر دانستن فکرکردن با «بودن» و یکی دانستن هویت خویش با فکر، اساسی‌ترین اشتباه را بیان کرده است

هر لحظه در گذشتهٔ خود بمیرید. شما نیازی به گذشته ندارید

همین که لحظهٔ حال را محترم بدارید، تمامی مرارت‌ها و کشمکش‌ها برطرف می‌شوند و هستی با شادمانی و راحتی شروع به سیلان می‌کند. هنگامی که از جایگاه آگاهی لحظهٔ حال عمل می‌کنید، هر آنچه که انجام می‌دهید - حتی ساده‌ترین واکنش‌ها - سرشار از احساس ارزشمندی، عشق و توجه می‌شود

همین که لحظهٔ حال را محترم بدارید، تمامی مرارت‌ها و کشمکش‌ها برطرف می‌شوند و هستی با شادمانی و راحتی شروع به سیلان می‌کند. هنگامی که از جایگاه آگاهی لحظهٔ حال عمل می‌کنید، هر آنچه که انجام می‌دهید - حتی ساده‌ترین واکنش‌ها - سرشار از احساس ارزشمندی، عشق و توجه می‌شود

همیشه «چگونه» مهم‌تر از «چه» است