بریده‌هایی از کتاب قصه ها عوض می شوند؛ علاء الدین

شاید مهم‌ترین مسئله، فقط تلاش‌کردن باشد؛ حتی اگر به نتیجه‌ای که می‌خواهی، نرسی.

توی زندگی، همیشه همه‌چیز عادلانه نیست.

البته که توی زندگی، همیشه همه‌چیز عادلانه نیست.

تصور می‌کنم اگر هزارتا جونا وجود داشته باشد، در کل جهان با کمبود کچاپ مواجه می‌شویم.

جونا می‌گوید: «خیلی خوش‌مزّه‌ست. حتی به سُس کچاپ هم نیاز نداره.» این نهایتِ تعریفِ جوناست؛ او دیوانهٔ کچاپ است.

متأسفانه من دوباره خودم را می‌سوزانم؛ البته نه با همان ستارهٔ قبلی، اما دقیقاً همان‌جای قبلی روی آرنجم! آخ!

مشکلِ داشتن یک قالیچهٔ پرنده که فقط چند متر بالاتر از زمین حرکت می‌کند، این است که پِی‌درپِی به مردم می‌خوریم. به نظر می‌آید اینجا داشتن قالیچهٔ پرنده، چیز غیرعادی‌ای نیست؛ چون هیچ‌کس با دیدن دو بچه و یک گربه که سوار قالیچهٔ جادویی هستند، فریاد نمی‌کشد.

می‌شنوم که جونا می‌گوید: «سلام، آقای... امممم... آقا...» حاضرم شرط ببندم که می‌خواست او را آقای جادوگرِ شرور صدا کند.

بعد از اینکه ناظم اسم برندهٔ مسابقهٔ کتاب‌خوانی را از بلندگو اعلام می‌کند، پنی ذوق‌زده می‌گوید: «من بردم، من بردم!» خبرِ خوش اینکه ناظم ما را غافلگیر می‌کند و می‌گوید دو برنده اعلام خواهد کرد؛ یکی کسی که بیشترین پول را جمع کرده و دیگری کسی که بیشترین کتاب را خوانده است؛ او دختری به اسم پریاست که در کلاس دیگری درس می‌خواند. من از این بابت خوش‌حالم؛ چون برنده‌شدن پنی به‌تنهایی زیاد عادلانه نبود. البته که توی زندگی، همیشه همه‌چیز عادلانه نیست.

شاید مهم‌ترین مسئله، فقط تلاش‌کردن باشد؛ حتی اگر به نتیجه‌ای که می‌خواهی، نرسی. مثل آن سنجاب که به‌جای یک کیسه جواهر به ما رسید. بعضی‌وقت‌ها هم نتیجه خیلی بهتر و لذت بخش‌تر است.