بریده‌هایی از کتاب قصه ها عوض می شوند؛ زیبای خفته

بری می‌گوید: «من که دیگه حسش نمی‌کنم. عادت کرده‌م. زود باشین بچه‌ها! بیاین بریم اِیبی‌رُز تا جونا یه چیزی بخوره. راستی، این اسم قصرمونه.» اِیبی‌رُز؟؟ اسم من؟ وای چه جالب!

«اینکه صد سال بخوابی، تو رو نمی‌ترسونه؟»

داداش من هم که یک تخته‌اش کم است.

فقط کسی که داداش کوچک نداشته باشد، بهشان می‌گوید بامزه!

لوتی می‌گوید: «بسّه مامان! ما به‌اندازهٔ کافی از این کارا کردیم.»  کارلوتا چشم‌هایش را باریک می‌کند و به دخترش می‌گوید: «همین الان که تو نشستی با این شازده بازی می‌کنی، من دارم سعی می‌کنم به شاهزاده خانوم چیزی رو بدم که لایقشه. این‌قدرم ناخن‌هاتو نجو. خیلی عادت زشتیه ها!»

همون سرعتی که توی خونه می‌گذره، سپری می‌شه.» جونا می‌گوید: «پس صدسال اینجا، همون صدسال اون‌جاست.» دلم هُرّی می‌ریزد. چه‌کار کنیم؟ به‌طرف رابین می‌روم و تکانش می‌دهم. «رابین پاشو، پاشوووو!» اما او به‌جای بیدارشدن، خُروپُف می‌کند.

حالا رابین بازویش را به سوزن زده و روی این تخت با پتوی کثیفش خوابیده! وای خدای من! قلبم محکم به سینه‌ام می‌کوبد. خیلی بد شد؛ خیلی! خانم‌ها و آقایان! من مطمئنم رابین طلسم شده و حالا حالاها بیدار نمی‌شود.

۵۰تا بادکنک آبی و سبز باد کردیم. ـ بعد، ۵۰تا بادکنک دیگر باد کردیم، چون فلیکس ۵۰ تای اول را ترکاند.

برای پادشاه و ملکه یک کارت دعوت درست کردیم و روی آن نوشتیم در آن سر شهر، یک حراجی بزرگ برگزار شده. بعد کارت را از زیر در اتاق‌خوابشان به داخل انداختیم. ـ ۱۳ تا کارت دعوت برای تولد ده‌سالگی (چی گفتی؟ ده‌سالگی؟) جونا درست کردیم. ـ تام را فرستادیم تا کارت‌های دعوت را به دست پری‌های مهربان برساند!

روی درخت ایستاده.  روی شاخهٔ نازک درخت... کاش کلاه ایمنی داشتم. کاش جلیقهٔ نجات داشتم. بری هم از طناب بالا می‌رود و روی لبهٔ خانهٔ درختی می‌ایستد. حالا نوبت من است.