بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

احساسات اظهارنشده هرگز نمی‌میرند، بلکه زنده دفن می‌شوند و بعدها به وقیح‌ترین شکل بروز می‌کنند

در همان تاریکی اندک‌اندک به این نتیجه رسیدم که هر چه‌قدر زندگی‌ام افتضاح باشد، ولی نمی‌خواهم بمیرم. نه، چون هنوز زندگی نکرده بودم.

بدون، عشقی که در اون صداقت جایی نداره، سزاوار این نیست که اسمش رو عشق بگذاری.»

احساسات اظهارنشده هرگز نمی‌میرند، بلکه زنده دفن می‌شوند و بعدها به وقیح‌ترین شکل بروز می‌کنند.

خیلی از آدم‌ها زنده نیستند... واقعاً زندگی نمی‌کنند... فقط مثل خواب‌زده‌ها عمرشون رو می‌‌گذرونن.

می‌دونی تئو، یکی از سخت‌ترین چیزها اینه که وقتی فردی بیشتر از هر لحظه‌ای به عشق و محبت احتیاج داره، کسی عاشقش نباشه. احساس مزخرفیه؛ دردِ موردِ علاقه‌ی کسی نبودن.»

احساسات اظهارنشده هرگز نمی‌میرند، بلکه زنده دفن می‌شوند و بعدها به وقیح‌ترین شکل بروز می‌کنند. ـ زیگموند فروید

ما به سمت این حرفه کشیده می‌شویم، چون خودمان یک آسیب دیده‌ایم و روان‌شناسی می‌خوانیم تا ابتدا خودمان را مداوا کنیم. البته این‌که حاضریم چنین چیزی را بپذیریم یا خیر، مسألهٔ دیگریست.

هرکاری بتوانم برای حفظ‌کردن او انجام می‌‌دهم، حتی اگر لازم باشد تظاهر کنم که دیوانه‌ام، درحالی‌که می‌‌دانم نیستم.

همه‌جا پر از درد شده است و ما فقط چشمان را به روی آن‌ها می‌بندیم.

احساسات اظهارنشده هرگز نمی‌میرند، بلکه زنده دفن می‌شوند و بعدها به وقیح‌ترین شکل بروز می‌کنند. ـ زیگموند فروید

یکی از سخت‌ترین چیزها اینه که وقتی فردی بیشتر از هر لحظه‌ای به عشق و محبت احتیاج داره، کسی عاشقش نباشه.

به نوعی چنگ‌زدن به دانه‌های برفی که در حال ذوب‌شدن هستند و دارند ناپدید می‌شوند، مانند چنگ‌زدن به خوشبختی است؛ انگار مالک چیزی می‌شدم، اما ناگهان آن چیز ناپدید می‌شد. این به من یادآوری می‌کرد که جهانی در پس این خانه است که به طرز غیرقابل تصوری زیبا و پهناور است، اما اکنون از دسترس من دور می‌باشد.

«خب، تئو... چه‌طور حوصله می‌کنی مدام این کارو ادامه بدی؟ منظورم درس خوندنه.» «شاید نمی‌خوام برم بیرون و زندگی کنم. شاید یه بزدلم!»

احساسات اظهارنشده هرگز نمی‌میرند، بلکه زنده دفن می‌شوند و بعدها به وقیح‌ترین شکل بروز می‌کنند. ـ زیگموند فروید

اکنون که فکر می‌کنم، حتی حاضر نیستم اعتراف کنم که بخش عظیمی از زندگی‌ام از این بابت از دست رفت که وانمود کردم بچه دوست ندارم و گفتم آن‌چه برایم بسیار اهمیت دارد تنها هنرم است، اما این حقیقت ندارد و بهانه‌ای بیش نیست ـ حقیقت این است که من از بچه‌دارشدن می‌ترسم، هنوز به خودم اطمینان ندارم که بتوانم از پسش بر بیایم.

وقتی خانه را ترک می‌کردیم، می‌دانستم که بخشی از وجودم آن‌جا را ترک نکرده و کودکی‌ام تا ابد در آن‌جا اسیر است. احساس گمگشتگی و ناامیدی می‌کردم

حالا دیگر احساس می‌کردم، که هرگز با او در امان نخواهم بود. هرگز طعم عشق را نخواهم چشید. همه‌ی آرزوهایم بر باد رفت... تمام رویاهایم خاکستر شد... هیچ‌چیز برایم باقی نمانده. هیچ چیز. پدرم راست می‌گفت. من لیاقت زنده ماندن را ندارم. من... هیچ‌چیز نبودم. این همان کاری بود که گابریل با من کرد. حقیقت این است. من گابریل را نکشتم. او بود که مرا کشت. من فقط ماشه را کشیدم.

عشقی که در اون صداقت جایی نداره، سزاوار این نیست که اسمش رو عشق بگذاری.»

اغلب عشق آتشین رو با ماجراجویی و شلوغ‌کاری‌های عشق عادی اشتباه می‌گیریم. عشق واقعی بسیار ساکته و آرام پیش می‌‌ره و از منظر کسی که دنبال ماجراجویی هست، خسته‌کننده به نظر می‌رسه. عشق واقعی عمیق، آرام و ثابته.