بریده‌هایی از کتاب پادشهر

حق دارد اگر ز خلق، دامن چیده‌ست از داغ عزیزی‌ست اگر خشکیده‌ست بیهوده ترک نخورده لبهای کویر لبهای حسین بن علی را دیده‌ست

این ولوله چیست در تن گهواره‌ست؟ در رفتن و در آمدن گهواره‌ست تابوتی در مقابلش می‌بیند این علت تاب‌خوردن گهواره‌ست

خاکی بودم، به خویش مغرور شدم بر اصل خودم وصله‌ی ناجور شدم

دلبسته به سکّه‌های قلّک بودیم دنبال بهانه‌های کوچک بودیم رؤیای بزرگ‌ترشدن خوب نبود ای کاش تمام عمر کودک بودیم

ای دل‌نگران که چشمهایت بر در... شرمنده که امروز به یادت کمتر... جز رنج، چه بود سهمت از این‌همه عشق؟ مظلوم‌ترین عاشق دنیا، مادر!

لا حول و لا قوة الا بالله لا حول و لا قوة الا بالله لا حول و لا قوة الا بالله لا حول و لا قوة الا بالله

در سوگ بهار خود کسی گریه نکرد بر آخر کار خود کسی گریه نکرد جز سنگ‌تراش پیر این آبادی بر سنگ مزار خود کسی گریه نکرد

دلبسته به سکّه‌های قلّک بودیم دنبال بهانه‌های کوچک بودیم رؤیای بزرگ‌ترشدن خوب نبود ای کاش تمام عمر کودک بودیم

تو مثل مسافری که دیرش شده است من مثل چراغ قرمز نیمه‌شبم

بیهوده مگویید بهارم این است امروز فقط اول فروردین است

این ولوله چیست در تن گهواره‌ست؟ در رفتن و در آمدن گهواره‌ست تابوتی در مقابلش می‌بیند این علت تاب‌خوردن گهواره‌ست

ای بی تو زمانه سرد و سنگین در من! ای حسرت روزهای شیرین در من! بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

برخیز که راه رفته را برگردیم با عشق به آغوش خدا برگردیم در عرش، صدای «اِرجِعی... » پیچیده‌ست یا ایتها النّفس! بیا برگردیم

تا کی به هوای فتح دنیا باشم؟ کافی‌ست خدا! چقدر اینجا باشم؟ تنهایی اگر که با تو بودن باشد می‌خواهم از این به بعد تنها باشم

رفتی و به جایی نرسیدیم ای عمر! یک لحظه‌ی خوش نیافریدیم ای عمر! ما بر لب جوی هم نشستیم ولی هرگز گذر تو را ندیدیم ای عمر!

تا عشق تو هست، زندگی شیرین است

قصری از جنس عشق معماری کن رودی از اشک خود در آن جاری کن این منظره‌ای که ساختی را، هر روز تقدیم به آن که دوستش داری کن

خورشیدِ شب فرشتگانی، ای ماه! با دشمن و دوست مهربانی، ای ماه! این زیبایی دلیل دارد، شاید تو مُهر نماز آسمانی، ای ماه!

مظلوم‌ترین عاشق دنیا، مادر!

حق دارد اگر ز خلق، دامن چیده‌ست از داغ عزیزی‌ست اگر خشکیده‌ست بیهوده ترک نخورده لبهای کویر لبهای حسین بن علی را دیده‌ست