بریده‌هایی از کتاب پادشهر

ای آن که به دنبال خودت دربه‌دری بیشَت دادند و در پی بیشتری برگرد و بگرد کودکی‌هایت را چیزی‌ست که گم کرده‌ای و بی‌خبری

چون بغضم و با شکست نسبت دارم با هر چه خراب و مست نسبت دارم من حسّ غریب رفتن از خویشتنم با هر چمدان‌به‌دست، نسبت دارم

ما وقف غمیم، صحبت از یک‌دم نیست این غم زیباست، هرچه خواهد غم نیست با چشم دلت اگر ببینی، دنیا جز عرصه‌ی عاشقان دور از هم نیست

عمری که گذشت، با تو بودیم ای خواب! آن شب که برادرت بیاید چه کنیم؟

چون بغضم و با شکست نسبت دارم با هر چه خراب و مست نسبت دارم من حسّ غریب رفتن از خویشتنم با هر چمدان‌به‌دست، نسبت دارم

آری به خطا همیشه کوچک دیده از آن بالا همیشه کوچک دیده پیداست چرا برج‌نشین مغرور است آدمها را همیشه کوچک دیده

در شهر، خیابان به خیابان، مَردُم آشفته میان راهبندان، مَردُم از ترس چه این‌گونه گریزان، دنیاست؟ دنبال چه این‌گونه شتابان، مَردُم؟

با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ ما رود مدامیم، بگویید به تیغ ما شیشه‌ی عطریم، بگویید به سنگ

این ولوله چیست در تن گهواره‌ست؟ در رفتن و در آمدن گهواره‌ست تابوتی در مقابلش می‌بیند این علت تاب‌خوردن گهواره‌ست

بیهوده ترک نخورده لبهای کویر لبهای حسین بن علی را دیده‌ست

گفتیم غروب کرده، اما انگار رفته‌ست نماز شب بخواند خورشید

حق دارد اگر ز خلق، دامن چیده‌ست از داغ عزیزی‌ست اگر خشکیده‌ست بیهوده ترک نخورده لبهای کویر لبهای حسین بن علی را دیده‌ست

رود است علی، پاک و زلال است و روان کوه است علی که استوار است و گران من رود ندیده‌ام چنین پابرجا من کوه ندیده‌ام چنین در جریان

برخیز که راه رفته را برگردیم با عشق به آغوش خدا برگردیم در عرش، صدای «اِرجِعی... » پیچیده‌ست یا ایتها النّفس! بیا برگردیم

آنجا که هر آرزو میسر باشد، ما را به سر آرزوی دیگر باشد دنبال درِ سوخته‌ای می‌گردیم شاید که درِ بهشت، آن در باشد

بی‌مهری انسان معاصر در توست تنهایی انسان نخستین در من

یک نیمه‌‌ی من شعور افلاطون است یک نیمه‌‌ی دیگرم دل مجنون است من بر لب تیغ راه رفتم یک عمر این رنگ حنا نیست به پایم، خون است

ای آن که به دنبال خودت دربه‌دری بیشَت دادند و در پی بیشتری برگرد و بگرد کودکی‌هایت را چیزی‌ست که گم کرده‌ای و بی‌خبری

دلبسته به سکّه‌های قلّک بودیم دنبال بهانه‌های کوچک بودیم رؤیای بزرگ‌ترشدن خوب نبود ای کاش تمام عمر کودک بودیم

دلبسته به سکّه‌های قلّک بودیم دنبال بهانه‌های کوچک بودیم رؤیای بزرگ‌ترشدن خوب نبود ای کاش تمام عمر کودک بودیم