بریده‌هایی از کتاب فضیلت کناره گرفتن

دلیربودن به معنای کله‌خراب‌بودن یا کنارگذاشتنِ هر گونه اضطراب و نگرانی‌ای نیست، بلکه بیشتر به معنیِ آن است که جرئت داشته باشیم تا کار درست را انجام بدهیم، حتی اگر از انجام‌دادن آن هراس داشته باشیم.

زمان زیادی طول نمی‌کشد تا ماشین آخرین مدلی که مدت‌ها تمام فکر و ذکرم را به خودش مشغول کرده بود به چیز «معمولی» ای تبدیل شود و در دلم آرزوی داشتن مدلی جدیدتر ایجاد شود. از قضا، این رفتار شرم‌آور و آشکارا بچگانه رفتاری مطلوب دانسته می‌شود.

مگر زندگی «به‌چنگ‌آوردنِ حداکثر ممکن» و رسیدن به بیشترین سطح ممکن در متنوع‌ترین زمینه‌های ممکن نیست؟ نه لزوماً.

چراکه داشتنِ شخصیتِ اخلاقی خوب مستلزم این است که بتوانید به انگیزه‌های شخصی و وسوسه‌های خودتان نه بگویید. او معتقد است درنهایت ما چیزی جز خصیصه‌های اخلاقی‌مان نیستیم.

ضرورتِ کناره‌گرفتن نه نوعی سختی‌کشیدنِ طاقت‌فرسا، بلکه چیزی است که می‌تواند واقعاً سودمند باشد.

از نظر شوارتز مشکل در این است که تأکید مدرنِ ما بر فردگرایی، کنترل و داشتن حق انتخابْ ممکن است ما را از اصلی‌ترین واکسنِ خودمان در برابر افسردگی محروم کند؛ یعنی حس تعلق و درگیری در گروه‌ها و زمینه‌ها.

پولمان را پس‌انداز می‌کنیم تا چیز جدیدی را که واقعاً می‌خواهیمش بخریم، زمان زیادی چشم‌به‌راهیم تا به دستش بیاوریم و نقدهایی که در اینترنت درباره‌اش نوشته‌اند را می‌خوانیم و لحظه‌ای که بالاخره آن چیز با بسته‌بندی و طراحی شکیلش به دستمان می‌رسد، از خوشی بال درمیاوریم، اما چیزی طول نمی‌کشد که تمنای داشتنِ چیز جدید دیگری به جانمان می‌افتد، چیزی متفاوت و بهتر. برای برخی از آدم‌ها نقل‌مکان از خانه‌ای به خانهٔ دیگر پروژه‌ای است که تمام طول عمرشان طول می‌کشد و هیچ‌وقت هم واقعاً از خانه‌ای که در آن زندگی می‌کنند احساس رضایت ندارند. برخی دیگر، به‌صورتی عمومی‌تر، لذتِ پیروزی را (مثلاً وقتی به شغل یا شریکِ زندگیِ دلخواهشان می‌رسند) برای مدتی بسیار کوتاه تجربه می‌کنند و خیلی زود، دوباره عطشِ رفتن دنبالِ چیز یا کس جدیدتر و بهتری سراغشان می‌آید.

بعد از فروکش‌کردنِ تنش میان کشورها یا گروه‌ها (مثلاً بعد از جنگ‌ها)، صلح پایدار در مواقعی محتمل‌تر است که طرفِ برنده به کمتر از آنچه می‌تواند از آنِ خود کند رضایت بدهد.

جوامع به‌شدت نابرابر، راه‌حلِ مسائل عمومی به‌شکل روزافزونی به افراد برون‌سپاری شده است. ما دربارهٔ فردی‌شدنِ مسائل اجتماعی سخن می‌گوییم، مثلاً وقتی‌که -علی‌رغم نرخ بالای بیکاری در کشور- خودِ افراد را مقصر می‌دانیم که انگیزهٔ کافی برای پیداکردن شغل ندارند. انگیزه ممکن است یکی از مؤلفه‌ها باشد، اما مسئلهٔ بزرگ‌تر، به احتمال زیاد، کمبود ساختاری مشاغل است و از این لحاظ، نامنصفانه است که از فرد بخواهیم زندگی‌نامه‌اش را زیرورو کند تا راه‌حلی برای ناهماهنگی‌های سیستمی پیدا کند.

مسائل اجتماعی را لاجرم باید با راهکارهای سیاسی حل‌وفصل کرد. نه می‌توان آن‌ها را به سطح فردی خصوصی‌سازی کرد، نه مسائل خصوصی مردم باید موضوعِ دخالت‌های حکومتی قرار بگیرد