بریده‌هایی از کتاب فضیلت کناره گرفتن

مشکل اصلی این است که فکر می‌کنیم همیشه و هر لحظه باید احساس خوشبختی کنیم و دائماً باید به دنبال ایده‌ها و مفاهیم تازه‌ای باشیم که ما را بیشتر و بیشتر خوشبخت کنند. حتی ممکن است برای لحظاتی تا درجه‌ای به خوشبختی دست پیدا کنیم، اما شگفت‌آور است که چقدر زود به آن عادت می‌کنیم و دوباره خودمان را می‌بینیم که در حسرت چیزهایی بیشتر می‌سوزیم.

- فراتر از این، ما باید نقش شانس در زندگی انسانی را نیز به رسمیت بشناسیم. تفکری که می‌گوید هر کسی حاکم بر سرنوشت خودش است و «ما می‌توانیم هر کسی که می‌خواهیم بشویم» صرفاً اگر انگیزه‌اش را داشته باشیم ایدهٔ دردسرسازی است، چون مبنایش نوعی فلسفهٔ پیشرفت و بهینه‌سازی بی‌نهایت است و به دریافتی شخصی منجر می‌شود که می‌گوید اگر چیزها مطابق میل ما پیش نرفت، تنها کسی که باید سرزنشش کنیم خودمان هستیم

آن‌چیزی که زیاد پیدا نمی‌شود کتاب‌هایی است که دربارهٔ کمتر انجام‌دادن نوشته شده باشد، بگذریم از راهنمای چطور انجام‌ندادن و چطور ادامه‌دادنِ انجام‌ندادن. اما در عصری مالامال از اضطراب، آیا کناره‌گرفتن دقیقاً آن چیزی نیست که نیاز داریم یاد بگیریم؟ سؤال این است که چطور در دنیایی سرشار از فرصت و وسوسه تمرکز خودمان را حفظ کنیم؟

شهروند خوب شهروندی است که مصرف می‌کند، شهروندی که هرگز به آنچه دارد راضی نمی‌شود.

بدون چشم‌اندازی که ریشه‌هایمان در آن فرو برود اجتناب از بی‌ریشگی ساده نخواهد بود.

وقتی یک بار به آن چیزی که شوقش را داشته‌ایم دست پیدا می‌کنیم، برایمان عادی می‌شود و جذابیتش زود از بین می‌رود. سپس شوقِ رسیدن به چیز دیگری پیدا می‌کنیم و این جست‌وجوی بی‌پایان خوشبختی تنها وقتی به پایان می‌رسد که بمیریم.

چیزهایی که به آن‌ها اهمیت می‌دهیم معمولاً خارج از دایرهٔ خواست‌هایمان قرار می‌گیرند. حتی وقتی هر کاری از دستمان برمی‌آید انجام دهیم (مثلاً به رزهایمان آب و کود بدهیم و هرسشان کنیم) باز هم تضمینی وجود ندارد که موفق شویم. درنتیجه اهمیت‌دادن به چیزی و مراقبت‌کردن از آن همیشه ریسکِ ناامیدشدن و رنجِ واقعیِ ازدست‌دادن را در خود دارد.

سیارهٔ ما منابع محدودی دارد، اما جمعیت ساکن در آن پیوسته در حال رشد است و در دهه‌های اخیر در بسیاری از کشورها با افزایشِ ناگهانی نابرابری مواجه بوده‌ایم. اگر می‌خواهیم بیشترین تعداد ممکن از انسان‌ها –در حالت آرمانی، همهٔ ما- از نعمتِ زندگی پایدار برخوردار باشند، محتاجِ آموختنِ فنِ خویشتن‌داری هستیم،

در سبک نوشتاریِ نسبتاً غامضِ سورن کیرکگور، کناره‌گرفتن و تمرکزکردن، به‌طور کلی، به صاف‌کردنِ دل مربوط می‌شود. «پاکیِ دل آن است که یک چیز واحد را بخواهی».

به استدلال اخلاقی می‌رسم. این استدلال دربارهٔ رابطهٔ ما با دیگران است و ایدهٔ بنیادینش این است که ما تنها وقتی می‌توانیم از پس وظایفی که به‌عنوان موجودات انسانی بر عهده‌مان گذاشته شده است برآییم که با خواستِ خودمان به‌خاطر دیگران، به‌خاطر افرادِ خاصی، دست از مجموعه‌ای از چیزها بکشیم.

به نظر می‌رسد روان بشر جنبه‌ای تراژیک دارد که گاهی آن را «انطباق هدونیک» می‌نامند. وقتی یک بار به آن چیزی که شوقش را داشته‌ایم دست پیدا می‌کنیم، برایمان عادی می‌شود و جذابیتش زود از بین می‌رود. سپس شوقِ رسیدن به چیز دیگری پیدا می‌کنیم و این جست‌وجوی بی‌پایان خوشبختی تنها وقتی به پایان می‌رسد که بمیریم.

در آیین‌های ساده‌ای که زندگی روزمره‌مان را سامان‌دهی می‌کنند و توان و منابعمان را برای انجام فعالیت‌های برجسته‌تر آزاد می‌کنند، نوعی ارزش زیبایی‌شناسانه وجود دارد.

همهٔ ما می‌توانیم بیاموزیم که تمرکز کنیم، کنار بکشیم، در چیزهایی که واقعاً اهمیت کمی دارند به کم راضی شویم و، به‌این‌ترتیب، وقت بیشتری برای چیزهایی که واقعاً مهم‌اند داشته باشیم.

اساس این تفکر، سپری‌کردنِ زندگی‌ای سرشار، غنی و شکوفا نیازمند درجه‌ای از تسلط بر خود و خودکنترلی است.

باید بیاموزیم که «کناره بگیریم»، نه به‌مثابهٔ ریاضتی بیهوده، بلکه برای تضمین اینکه همگان به اندازهٔ کافی بهره‌مند خواهند شد

برای رسیدن به قضاوتی خردمندانه –چه در سیاست باشد، چه در اخلاق و چه در حقوق یا علم- باید میل تأییدکردنِ دیدگاه‌های خودمان را تعلیق کنیم

هدفِ اعتدال، به معنای اخلاقی آن، ریاضت‌کشی یا شکنجه‌دادن خودمان نیست

دلیل رنج‌هایمان این است که «توانایی ساکت‌ماندن را نداریم»

ممکن نیست همواره بخواهیم که راه خودمان را برویم صرفاً به‌خاطر اینکه از نظر خودمان ایده‌هایمان درخشان است. باید تا حد مشخصی از دیگران محافظت کنیم. باید بیاموزیم که به دیگران گوش بدهیم و گاهی حتی از خودمان صرف نظر کنیم

بدون تکرار هیچ تعهدی در کار نخواهد بود