بریده‌هایی از کتاب آدم های سمی

«هر که عیب دگران نزد تو آورد و شمرد / تو بدان عیب تو نزد دگران برد و شمرد.»

فقط اگر این واقعیت را بپذیرید که ما نیز می‌توانیم تأثیری سمی در زندگی دیگران داشته باشیم و همه مجبور نیستند ما را دوست داشته باشند یا همه مانند یکدیگر نیستند و حقایقی نظیر اینها، مطمئنآ در زندگی‌مان آرامش بیشتری خواهیم داشت.

واقعیت این است که خلق‌وخوی منفی شما، خلق‌وخوی دیگران را نیز سمی و منفی می‌کند و آنها به‌طور ناخودآگاه شروع می‌کنند به بروز واکنش‌هایی که مانند چرخه‌ای معیوب، دوباره بر رفتار شما اثر منفی می‌گذارد.

اگر شما این واقعیت را بپذیرید که نه هرکسی مجبور است شما را دوست داشته باشد و نه شما مجبورید همه را دوست داشته باشید، مواجهه با افراد سمی برای‌تان بسیار آسان‌تر خواهد شد.

هرگاه کسی سعی کرد فردی دیگر را در نظر شما بی‌اعتبار کند، باید متوجه باشید که قضاوت‌تان تحت‌تأثیر او قرار نگیرد. اگر آنها فردی را دوست ندارند دلیل نمی‌شود که شما هم او را دوست نداشته باشید. دقت کنید که تلقی دیگران از یکدیگر را ملاک ارزیابی‌های خود قرار ندهید. چه‌بسا فردی که برای دیگران سمی است برای شما به بهترین دوست تبدیل شود.

اگر تصور من از خودم این است که من دوست‌داشتنی هستم، به این معنی نیست که هر کس با من مواجه شد لاجرم باید مرا دوست داشته باشد یا دلش بخواهد در کنار من باشد.

از اینکه کنایه و تحقیری در مورد فردی روا دارید و سپس بگویید: «شوخی کردم!» اکیدآ خودداری کنید.

اما خوب است که از دشمنتان بپرسید آیا شما آدم خوبی هستید یا خیر. در آن موقع است که شما قطعآ با وجوه دیگر خودتان نیز آشنا خواهید شد.

در دوران زندگی‌مان ما گاه برنده می‌شویم و گاه بازنده، و بدون شک هیچ احساسی به شیرینی برنده‌شدن و هیچ احساسی به تلخی بازنده‌شدن نیست؛ اما باید بدانیم که چگونه به شکلی رشدیافته و متمدنانه با شکست‌ها و پیروزی‌هایمان روبه‌رو شویم. باید یاد بگیریم زندگی میدان مسابقه نیست و اطرافیان هم رقبای ما نیستند. زمانی که یاد بگیریم «مقایسه» بالاترین نقطه‌ضعف هر بشری است، آن‌گاه دست از مقایسه و ملازم همیشگی آن یعنی حسادت برخواهیم داشت.

هرگاه عبارت «شوخی کردم» را شنیدید دراصل باید این‌گونه تعبیر کنید: «من شوخی نکردم. من عصبانی هستم، احساس عدم اطمینان می‌کنم»، یا خیلی ساده، «من شوخی نکردم و از دست تو خشمگین هستم یا به تو حسادت می‌کنم.»

فیلسوف بزرگ چینی می‌گوید، «دوستی و معاشرت با آدمی را که ارزش دوستی ندارد هیچ‌گاه بخشی از زندگی‌تان قرار ندهید.»

از اینکه کنایه و تحقیری در مورد فردی روا دارید و سپس بگویید: «شوخی کردم!» اکیدآ خودداری کنید.

اگر فردی به‌واقع دانا باشد و از معلومات بالایی هم برخوردار باشد، چه اصراری دارد که همه بدانند او داناست؟

قبل از اینکه دوباره جوش و خروش افکار و احساسات سمی در شما به جریان افتد، در ذهن خود بر سر افکارتان فریاد بکشید «ایست!» و جلوی آغاز این جریان را در همان ابتدا بگیرید.

افراد معمولا به دلایل گوناگون حرف‌های ناروا، زشت، یا خصمانه به دیگران می‌زنند ـــ مثلا با این‌گونه حرف‌زدن احساس بهتری به آنها دست می‌دهد یا به دلیل حسادت‌هایشان این‌گونه سخن می‌گویند یا مثلا آن روز روز خوبی برای آنها نبوده و از دندهٔ چپ بلند شده‌اند، یا تحمل شما را ندارند؛ یا به‌دلیل اینکه افراد نادانی هستند این‌گونه سخن می‌گویند. دلیل نیش کلام آنها هرچه که باشد، زمانی که شما قربانی کلام زهرآگین آنان می‌شوید دیگر دلیل و توجیه آن برای‌تان مهم نیست بلکه تنها چیزی که شما حس می‌کنید ضربهٔ دردناکی است که به روح شما خورده است.

متمدن بودن هر جامعه را از نحوهٔ برخورد مردمش با حیوانات می‌توان دریافت.

حسادت تقریبآ همیشه ناشی از گرایش به مقایسه است که در انسان‌ها به‌طور طبیعی وجود دارد

از چسبیدن به دیگران و تلاش «سریش‌گونه» برای علاقه‌مند کردن آنها به خودتان بپرهیزید!

یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید: «اگر مردی قادر باشد به شما دروغ بگوید، از شما دزدی هم می‌تواند بکند.»

فراموش نکنید که مردم احمق نیستند. آنها به‌زودی متوجه این مسئله می‌شوند که علاقه، احترام، یا تمجید شما حقیقی است یا ساختگی، و بر همان اساس نیز با شما برخورد می‌کنند.