بریده‌هایی از کتاب بازگشت

می‌خواهید در نماز حضور قلب پیدا کنید باید از زمان وضو گرفتن دقت کنید.»

من به یاد دارم که عیسی مسیح نیز آنجا بود، ولی تعجب کردم که دیدم مسیح خدا نیست و مانند ما، یکی از مخلوقات خداست و مانند ما، او نیز هدف عالی و معنوی خود را دنبال می‌کند. این بر خلاف آنچه در کلیسا از بچگی یاد گرفتم بود. به ما می‌گفتند: مسیح و خدا و ... همه یکی هستند.

همه از سوی خدا هستند. هر قلبی توانایی این را دارد که از عشق و انرژی ابدی آن لبریز باشد. تنها خدا به قلب انسان واقف است و تنها خداست که می‌تواند آن را مورد ارزیابی و قضاوت قرار دهد.

بسیاری از بزرگان به ما توصیه می‌کنند که مقام مادر بسیار مورد احترام و توجه است، اما دلیل نمی‌شود که انسان، مقام والای پدر را فراموش نماید. برخی می‌گویند: ناراحتی و نفرین پدر، زودتر از مادر در فرزند اثر می‌گذارد.

حالا انسان دیگری متولد شده. انسانی که می‌داند ایمان با عمل صالح همراه است و عمل صالح همنشین همیشگی انسان است. انسانی که بعد از نماز و انجام واجبات، تمام تلاش خودش را برای کمک و هدایت مردم انجام می‌دهد.

راحت‌ترین مرگ‌ها برای کسی است که دلبستگی به دنیا ندارد و وجود خود را پاک کرده است.

من می‌دیدم که عشق بدون قید و شرط الهی، که ورای هر عشق زمینی است، از او به سمت تک‌تک بندگانش جاری می‌گردد... به من نشان دادند که چگونه هر دعا و مناجات از روی زمین، مانند یک شعاع نور به آسمان می‌رود

گرچه روح ما پر از نور و حقیقت و عشق است، اما باید دائماً در مبارزه با آرزوهای پَست و پایین ما باشد و این باعث قوی شدن وجود ماست.

کاظم گفت: «آقای ...! نمازشب آدم رو با ادب و با اخلاق می‌کنه و اخلاقِ حَسَنه بهش می‌ده. آن‌وقت خدا می‌شه استاد اخلاقش. وقتی هم خدا بشه معلم اخلاق انسان، همه چیزش رو درست می‌کنه و کارش رِله می‌شه.» بعد تعبیر جالبی به کار بُرد؛ گفت: «به‌خدا، نمازشب زمین و آسمان رو به هم می‌دوزه!»

تجربه‌های نزدیک به مرگ، اگر توسط افرادی که اهل معرفت هستند صورت بگیرد، جنبه معنوی بالاتری پیدا می‌کند. زیرا این افراد به باطن دستورات دین واقف شده و می‌توانند برای دیگران راهکار معنوی برای قرب پروردگار پیدا کنند.