بریده‌هایی از کتاب بازگشت

از امام جواد (ع) نقل شده که فرمود: «کسی که رکوعش را صحیح و کامل انجام دهد، ترس از قبر به او راهی پیدا نمی‌کند

بنابراین به شما توصیه می‌کنم تا در دنیا هستید هرچه زودتر نفس خود را پاک کنید و خود را به کمالات روحی برسانید تا اینجا راحت باشید، هر زشتی و عملی که خدا راضی نیست را از خودتان دور کنید.

اولاً به شما بگویم که راحت‌ترین مرگ‌ها برای کسی است که دلبستگی به دنیا ندارد و وجود خود را پاک کرده است. مرگ، ناگهانی است، من وقتی تصادف کردم اصلاً متوجه نشدم که مرده‌ام.

از خواب بیدار شدم و فهمیدم که آنچه که علامه مجلسی در دنیا جمع کرد، چون در راه مصالح مردم و اسلام مصرف می‌شد، مایه نجات او گردید.

حسنعلی نخودکی (ره) می‌گفت: من به هر جا رسیدم از سه چیز بود: توجه به نماز اول وقت، احترام به سادات و لقمه حلال.

پسرم در حالی که روی زمین افتاده بود، مچ پای مرا محکم گرفت و داد زد: بابا، چهار سال نماز و روزه دارم. بابا به دادم برس

اما این وجود نورانی محکم دست مرا گرفت و اجازه نداد وارد باغ شوم. فهمیدم که من لایق بهشت نیستم. من در همان لحظه که تمام زندگی‌ام را دیدم، این موضوع را فهمیدم. من ناسپاس و ناشکر بودم، تا زمان جوانی به دستورات دین کامل عمل می‌کردم. اما زمانی که ازدواج کردم و خدا زندگی و دو فرزند خوب به من داد، به جای شکرگذاری بیشتر از نعمت‌های خدا، ناسپاسی کردم.

اگر شکر نعمت‌های الهی را بنمایید، قطعاً برای شما زیاد خواهیم کرد.

آنجا پشیمان شدی و گفتی: الحمدلله رب‌العالمین. این الحمدلله و شکری که به جا آوردی، همان گوهری است که نزد ما محفوظ مانده و همین نیز به درد تو می‌خورد.

خاتم انبیا فرمودند: «هرکس می‌میرد، روحش بالای بدن اوست (در غسّالخانه بالای بدن است؛ در تابوت بالای تابوت است) رو به خانواده‌اش می‌کند و می‌گوید: ‌ ای خانواده من! شما مثل من گول دنیا را نخورید. دیدید پدر بدبخت شما گول خورد؟ این همه جان کند و حالا می‌خواهد در قبر برود. این هوس‌ها فایده ندارد. از حلال و حرام جمع کردم و آنجا باید من حساب پس بدهم و دیگران کیفش را بکنند. شما حرص نزنید. از حرام فرار کنید

خدا توفیق داد تا اینجا هم خادم و خدمتگذار آقا اباعبدالله (ع) باشم. نمی‌دانید مولای ما در اینجا چه مقامی دارند.

تا می‌توانید برای آقا اباعبدالله (ع) کار انجام دهید. نمی‌دانید مولای ما در برزخ چه مقامی دارد.

شیطان وقتی به سراغ انسان‌آمده و با او همنشین می‌شود که او از یاد خدا دوری کند.

بعد هم به مولایمان عرض کردم: خیلی از رفقای ما، همراه با ما بودند اما شهید نشدند، برخی هم نتوانستند یا نشد که با ما در جبهه باشند. مولا و آقای ما فرمودند: «اگر در مسیر شما ثابت قدم باشند، آن‌ها نیز بقیه شهدای من هستند.»

به آن ملک گفتم: ما اگر بهشت می‌خواستیم، اگر دنبال قصر و باغ و حوریه بودیم که همان تهران می‌ماندیم. به ما بگویید مولای ما حسین (ع) کجاست، مادر ما حضرت زهرا (س) کجاست؟ بقیه شهدایی که مانند من، تازه به آسمان آمده بودند همین عبارات را تکرار کردند. یکی از ملائک گفت: همه شهدای قبل از شما نیز همین را گفتند. شما همگی مثل هم هستید. بعد اشاره کرد که از آن سمت بروید.

کاظم گفت: «آقای ...! نمازشب آدم رو با ادب و با اخلاق می‌کنه و اخلاقِ حَسَنه بهش می‌ده. آن‌وقت خدا می‌شه استاد اخلاقش. وقتی هم خدا بشه معلم اخلاق انسان، همه چیزش رو درست می‌کنه و کارش رِله می‌شه.» بعد تعبیر جالبی به کار بُرد؛ گفت: «به‌خدا، نمازشب زمین و آسمان رو به هم می‌دوزه!»

حضرت رسول (ص) فرمودند: هرکس با وضو بخوابد اگر در آن شب مرگش فرا رسد شهید است.

گفتم: چرا باید با این پیرمرد برم؟ من می‌خوام برم تو بهشت خودم. جوان لبخندی زد و گفت: پسرجان، این پیرمرد، اعمال صالح توست. این پیرمرد نمازهای توست. هیچکس تنها راهی بهشت نمی‌شه. همه با اعمال خوب خودشون راهی می‌شن. تو هم به جای این حرف‌ها کمک کن تا پیرمرد همراه تو راه بیاد.

این جوان خوش سیما کنار من ایستاد و با لبخند گفت: برویم؟ تو ذهنم این بود که ایشون کیست؟ خودشان گفتند: من از طرف خدای شما آمدم. دوست نداری از این سختی‌ها راحت شوی؟ حرفی نداشتم. اینقدر چهره‌اش زیبا و مهربان بود که گفتم با او می‌روم. اما همین که دستش را روی سینه من قرار داد، یکباره دیدم دست دیگری آمد و مچ دست فرشته مرگ را گرفت! من کسی را ندیدم، فقط صدای مهربانی شنیدم که گفت: او زائر ما بوده. من ضامن او هستم. او را به ما ببخشید. دوباره دقت کردم، اما کسی را ندیدم، فقط صدا را دقیق شنیدم. بلافاصله دیدم که فرشته مرگ احترام گذاشت و عقب رفت

کتاب انسان روح است نه جسد و کتاب عالم ماوراء قبر