بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

ساده بگویم "تو" خاص‌ترین مخاطب قلب منی...

دست‌هایم، وجودم و همه احساسم، نقش تو بر درودیوار جهانم می‌کشد... تو هویدایی به هر جا می‌روم، تو همان آرام جانی... با تو من، من می‌شوم... خواستنی‌ترین... تو ای مطلوب من!

آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده... از واقعیت برایم بگو... واقعیت هرروز من باخدایی می‌گذرد پر از عشق، پر از معرفت و پر از بخشش... قصه نمی‌خواهم، آیه‌ای بخوان...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها... باشد که هر ورق کلام آشنایی باشد برای مخاطب خاص خودش...

برخیز ز جا، بربادده باورت را به سرانجامی تلخ، که حقیقت تلخ نیست.. و بدان این راز را که نه آغازُ نه پایانُ نه حتی لحظه‌ای بیهوده نیست...

گاهی ماندن بسیار اندوهناک‌تر از رفتن می‌شود، آنجا که آدم‌ها عوض می‌شوند...

شاید آنگاه‌که صدایم می‌کنی تمام جهان شکوفه دهد

شاید یک روز از روزهای دلگیر پاییز برگردی...

هی رفیق! معرفت با نرخ دلت چند؟

دلم عجیب گرفته! هزار قصه‌ی مادربزرگ هم بی اثرست!!! چه فایده وقتی کلاغ قصه‌هایش هیچ‌گاه به خانه نمی‌رسد؟! قصه نمی‌خواهم، خوابم نمی‌آید، رویا را پیش نکش!!! آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده...

دوام آوردن میان این آدم‌های دروغین که نقاب تو را بیشتر دوست می‌دارند، سخت است!

به آنانی که بی‌دلیل رفتند، بگو: ارزنی بودونبودشان غمی بر روی دل جا نگذاشت... خدای من در بودونبودشان خدایی می‌کند...

و من به هزاران تعبیر تمام اتفاقات جهان را خوب پنداشته ام... چرا که تو همیشه خوبِ روزگاری... خدای مهربان من...

غصه را میگویم، غصه‌هایت یک دروغ محض‌اند و بدانی روزی می‌رسد می‌فهمی راز سربسته‌ی غم‌های دلت را...

چه فایده وقتی کلاغ قصه‌هایش هیچ‌گاه به خانه نمی‌رسد؟!

دلم می‌خواهد امشب ترانه‌ای باشد، اتاقی پر از خلوت با من، شمعی هم گوشه‌ای آب شود از سوز عاشقانه‌هایم با تو...

خوب من! خوب بمان... هر که با تو هر چه کرد، تو فقط پای خودت محکم بمان...

دیشب را نخوابیده‌ام... ستاره جمع کرده‌ام در دامان، برای شب‌های شهرمان...

تمام الفبا را از برکرده‌ام، اما زبانم جز"تو" روی هیچ واژه‌ای نمی‌چرخد...

دل من آرام باش، به هراندازه شکستی کافی است، دمی آرام باش...