بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

و من به هزاران تعبیر تمام اتفاقات جهان را خوب پنداشته ام... چرا که تو همیشه خوبِ روزگاری... خدای مهربان من...

قلمت در دست‌گیر، از امید پررنگ کن همه جای بوم را...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها... باشد که هر ورق کلام آشنایی باشد برای مخاطب خاص خودش...

تمام الفبا را از برکرده‌ام، اما زبانم جز"تو" روی هیچ واژه‌ای نمی‌چرخد...

شهری خواهم ساخت پرِعشق، حتی پرِ قایق... آری، قایق هم خواهد داشت... اما آن‌چنان می‌کوشم که کسی میل رفتن نکند... ای سهراب دست بر دستم بده باهم بسازیم شهر را... قایقت خالی کن... شهر از آن ماست... تو بگو می‌مانم، تو بگو می‌سازم، شهر خود را به چه زیبایی... پر ز نیلوفر آبی، شاخه‌ی پیچک و یاس...

دوست دارم انگشت دردهانم کنم و تمام خاطرات را تا ته بالا بیاورم

هیچ‌کس چون تو مرا عاشقانه دوست نمی‌دارد...

دیدن همیشه دلیل فهمیدن نیست

چون غربت ماه در سیاهی آسمان، در این شهر غریب افتاده‌ام…

شاید تو بازگردی... و دیگر پاییزی نباشد...

"تو" ای آمده از سرزمین آداب قلبم! برای دل من چیزی مافوق عشقی

با توام ای دل من! میشِنَوی؟ که قرار از تو گرفته؟ بی‌خیال، آرام باش...

واقعیت هرروز من باخدایی می‌گذرد پر از عشق، پر از معرفت و پر از بخشش...

آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده...

می‌خواهم برایت از سرگردانی این روزها بگویم... نمی‌دانم تا کجای جاده‌های باورت پای خیالم می‌کشد!... نمی‌دانم از متروکه‌ای که ساخته‌ای، دری، پنجره‌ای، حتی روزنه‌ای، میل ساختنت نیست؟! ای غریبه کجای این سردرگمی جامانده‌ای؟؟؟

مهربان نیستم، از جنگیدن به ستوه آمده‌ام!... ساده باور کرده‌ام باختنم را... برای همین است که به آرامش تظاهر می‌کنم... بی‌تفاوت نیستم، من فقط ادای بی‌تفاوت‌ها را درمی‌آورم...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها...

من و تو گر برویم، چه کسی می‌ماند؟

خوب من! خوب بمان... هر که با تو هر چه کرد، تو فقط پای خودت محکم بمان... نکند عوض شوی ، دگر تو را نشناسم!!!

تو هیچ‌گاه نخواهی فهمید چند بار در دلم تو را با اسم کوچکت خواندم!