بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

هر که با تو هر چه کرد، تو فقط پای خودت محکم بمان...

آدم‌ها تو را به‌جایی می‌رسانند که همیشه با لبخند تلخی بگویی: انتظارش را داشتم!...

دوست دارم انگشت دردهانم کنم و تمام خاطرات را تا ته بالا بیاورم

اصلاً جنس فاصله‌ات هم فرق می‌کند...  خدای مهربانم! همیشه از فاصله‌ای که بینمان انداختم، پلی ساختی از جنس وفا...

از آن هنگام برایم بگو، از آن هنگامی‌که مژده‌رسان پیراهن بر چهره‌ی یعقوب افکند، در دم بینا گشت و گفت: مگر نگفتم من از خدا چیزهایی میدانم که شما نمی‌دانید؟

آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده...

ای‌کاش تو می‌فهمیدی احترامم به تو به خاطر محترم بودن تو نیست!...

برخیز ای مسافر، هم‌سفرت را جاگذاشته‌ای...

آدم‌ها می‌شکنند!...حرمت را، غرور را...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها...

گاهی مهم نیست که آدم‌ها تو را نمی‌فهمند، تو باید پای قول و قرارت بمانی...

جسارت می‌خواهد داشتنت امروز!

چای هم خستگی‌ام را در نمی‌کند،

و که می‌داند چه هست معنای هیچ؟؟؟... چه کسی جز دل من می‌داند؟!

مهربان نیستم، از جنگیدن به ستوه آمده‌ام!...

جای خالی‌ات را گلدان نگذاشته‌ام... من جای خالی‌ات را می‌نویسم، دیوارهای خانه قاب می‌گیرند... خانه باید عطر تو را داشته باشد...

بعضی چیزها را نباید هرگز کنار گذاشت... گاهی چیزهایی تو را یاد روزهایی می‌اندازند که نباید فراموش کنی... گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد... گاهی مهم نیست که آدم‌ها تو را نمی‌فهمند، تو باید پای قول و قرارت بمانی...

شهر خالیُ من خالیُ تو نیستی... شهر غریبُ مردم غریبهُ من یکی از غریبه‌ها... پر از غریبهُ خالی از آشنا ُمن خالیُ شهر خالی...

گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد...

می‌خواهم شب‌ها آسوده بخوابم...